Οι μεταμορφώσεις της Ακρας Δεξιάς

 Οι μεταμορφώσεις της Ακρας Δεξιάς

 Οι μεταμορφώσεις της Ακρας Δεξιάς

 ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του βιβλιου της Βασιλικής Γεωργιάδου: η Άκρα δεξιά και οι Συνέπειες της συναίνεσης, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία Αυστρία , Γερμανία, Εκδόσεις Καστανιώτη ,2008, Γιατί ψηφίζουν τόσοι πολλοί την Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη; Τα κόμματα της άκρας δεξιάς ψηφίζονται από «θύματα » και χαμένους » των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων. Όμως η σταθεροποίηση του ακροδεξιού χώρου μάλλον οφείλεται σε μια κοινή ατζέντα εναντίωσης στην μετανάστευση καθώς και στο σύστημα συναινετικής, διακυβέρνησης.Όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί , τόσο ενισχύονται τα κόμματα που βρίσκονται στα άκρα των ιδεολογικών πόλων. Σε τέτοια συγκυρία οι δυνάμεις του δεξιού άκρου είναι οι περισσότερο ωφελημένες ισχυρίζεται η Βασιλική Γεωργιάδου ,συγγραφέας του ογκώδους βιβλίου για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη .Πέρα από τις πολύτιμο εμπειρικό υλικό, αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς έρευνας σε έξι χώρες της Ευρώπης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα συμπεράσματα της για τα χαρακτηριστικά του Νέου Ακροδεξιού Χώρου. Σύμφωνα με την Βασιλική Γεωργιαδου το ακροδεξιό κράμα είναι αντιφατικό: Στα χαρακτηριστικά του είναι δυνατό να συνυπάρχουν τόσο μια (ακραία ) νεοφιλελεύθερη λογική εθνικής οικονομίας της αγοράς όσο και η ιδέα ενός εθνικο-πολιτιστικά περιχαρακωμένου κράτους -πρόνοιας , ο αντικρατισμος αλλά και ο κρατικός αυταρχισμός, ο αντιφιλελεύθερισμος–αντικαπιταλισμός αλλά και ο αντισοσαλισμός –αντικομουνισμός. Η ίδια αντιφατική φυσιογνωμία προκύπτει και από το μείγμα των ετερόκλητων πολιτικών θέσεων τις οποίες υποστηρίζουν τα κόμματα της άκρας δεξιάς: αντικρατισμός και σοβινισμός, μεταϋλισμός και εθνοκεντρισμός, οικονομικός φιλελευθερισμός και «οργανική δημοκρατία», με επίκεντρο όχι το άτομο, αλλά τον ‘’ λαό ’’ ως συλλογικό οργανισμό . Σε μια πιο κοντινή προσέγγιση η Γεωργιαδου διακρίνει μέσα από αντιφατικό μείγμα αρχών τις πιο βασικές θέσεις που συνήθως υπερασπίζονται τα κομματικά μορφώματα της μεταπολεμικής άκρας δεξιάς: αποφασιοκρατία (λατρεία της απόφασης και του ‘’δυναμισμου’)αλλά και δημοψηφίσματα, επίκληση του λαού και καισαρισμός, υπαγωγή στη συνταγματική τάξη και αντικοινοβουλευτισμός, αντισυστημικότητα και αντικομματισμός, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικός συγκεντρωτισμός, «διαφορική ισότητα» και αντιπλουραλισμός αποτελούν τις ιδεολογικο-πολιτικές αρχές που η άκρα δεξιά υπερασπίζεται. Όμως η Γεωργιαδου μας θυμίζει ότι τα κόμματα αυτά, πάνω από όλα είναι κόμματα της άκρας δεξιάς:ο νεοφιλελευθερισμός τους » συνοδεύεται από πολιτικό αυταρχσμο, ο νεολαικισμος τους περιέχει δράσεις που υπονομεύουν την δημοκρατική τάξη .Αναμειγνύοντας συστηματικά δημοψηφιστικές αρχές με αποφασιοκρατικές μεθοδους , η άκρα δεξιά αναδεικνύει την αντίληψη τη για ένα πολιτικό , σύστημα συγκεντρωτικό, προσωποκεντρικό και καισαριστικό. Για να καταλάβουμε το πώς επιτυγχάνεται αυτό το ‘’αλχημιστικο‘’ πολιτικό μάγμα η συγγραφέας μας προτείνει να ρίξουμε μια ματιά στο μοντέλο εσωτερικής οργάνωσης των Ακροδεξιών κομμάτων :Χαλαρά οργανωμένα σε επίπεδο κομματικής βάσης αλλά ισχυρό στην κορυφή με προβεβλημένα στελέχη στην ηγεσία που καθοδηγούν κα κατευθύνουν όχι απλώς διοικούν, τα κόμματα της μεταπολεμικής ακροδεξιά είναι αυστηρά ιεραρχημένα και δομημένα γύρω από τον αρχηγό και οδηγητή τους. Αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης παραπέμπει σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης στο επίπεδο του κεντρικού κράτους στο οποίο συνυπάρχουν στο πλαίσιο ενός ιεραρχημένου συνδυασμού, ο καισαρισμός και ο δημοψηφισματικές αρχές , με αλλά λόγια: ο οδηγητής αρχηγός από την μια και ο ‘’ κυρίαρχος’’ λαός από την άλλη . Έτσι-σύμφωνα με την Βασιλικη Γεωργιαδου- η Ακροδεξια είναι μεν άμεσο-δημοκρατική και δημοψηφιστική κατά τρόπο όμως που η άμεση έκφραση της θέλησης του λαού να ευθυγραμμίζεται με τη θέληση του ηγέτη: Ο οδηγητής αρχηγός επικαλείται τον λαό και προσφεύγει στον λαό, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ανώτατη πηγή κυριαρχίας . Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα που επιχειρεί η συγγραφεας της στενής σχέσης των κομμάτων της Άκρας Δεξιάς με το ιδεολογικό ρεύμα της ‘’νέας Δεξιάς’’ και που αποτελείται από διανοουμένους που εμφανιστήκαν στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 60 και του 70 στη Γαλλία Και στη δεκαετία του 8ο στη Γερμανία πρωτοεμφανίζονται ως αντίδραση στο Γαλλικό Μάη και τα φοιτητικό κίνημα . Το ρεύμα αυτό εμφανίζεται ως ‘’πολιτικής πρωτοπορίας»της άκρας δεξιάς. Το « νέο» στο ιδεολογικό αυτό ρεύμα που η ‘’νεοδεξια’’ διαμορφώνει έγκειται στο ότι προσπαθεί να οικειοποιηθεί ιδέες όπως ο «πλουραλισμός’’, «τρίτος δρόμος } «αλλαγή αξιών » «ευρωπαϊκός σοσιαλισμός »,έννοιες όπως «μονοδιάστατος άνθρωπος «μαζοποίηση» που προέρχονται από τον χώρο της νέας αριστεράς! (Μαρκουζε κ.α).Η νέα Δεξιά υπερασπίζεται μια αντίληψη«διαφορικής ισότητας »που αποθεώνει τη διαφορά , αναγνωρίζοντας την ισότητα μόνο στο πλαίσιο ενός ‘’εθνοτικού και πολιτισμικού απαρτχάιντ’’ :η ‘’διαφορική ισότητα» μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι εντός ενός ετερογενούς κόσμου, αλλά μόνο κα αποκλειστικά στο εσωτερικό των ομοιογενών «πατρίδων ».Κάθε μια από αυτές είναι και πρέπει να παραμείνει εθνικο πολιτισμικά διαφορετική από τις υπόλοιπες Αυτό σημαίνει να παραμείνει «καθαρή από προσμείξεις, οι οποίες εμφανίζονται στο πλαίσιο «πολυφυλετικών , πολυπολιτισμικών η μικτών πολιτισμικά κοινωνιών». Η άκρα δεξιά υποστηρίζει μια εκδοχή περί ισότητας που βασίζεται στη ‘’διαφορά’’ η στις ιεραρχημένες διαφορές λαών εθνών και πολιτισμών . Το βιβλίο της Γεωργιάδου -ούτως ή άλλως – πολύτιμο εργαλείο για την πολιτική κοινωνιολογία –μας διαφωτίζει εντέλει για τις ευρωπαϊκές διαστάσεις του Ακροδεξιού εθνο-λαικισμού που έμοιαζαν να αποτελούν ιδιότυπο ελληνικό φαινόμενο. .Παρουσίαση του βιβλίου εγινε στις 30 Μαΐου στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στην ΔΕΘ Τετάρτη, 22 Ιουλίου 2009 Οι μεταμορφώσεις της Ακρας Δεξιάς Οι μεταμορφώσεις της Ακρας Δεξιάς ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ του βιβλιου της Βασιλικής Γεωργιάδου: η Άκρα δεξιά και οι Συνέπειες της συναίνεσης, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία Αυστρία , Γερμανία, Εκδόσεις Καστανιώτη ,2008, Γιατί ψηφίζουν τόσοι πολλοί την Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη; Τα κόμματα της άκρας δεξιάς ψηφίζονται από «θύματα » και χαμένους » των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων. Όμως η σταθεροποίηση του ακροδεξιού χώρου μάλλον οφείλεται σε μια κοινή ατζέντα εναντίωσης στην μετανάστευση καθώς και στο σύστημα συναινετικής, διακυβέρνησης.Όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί , τόσο ενισχύονται τα κόμματα που βρίσκονται στα άκρα των ιδεολογικών πόλων. Σε τέτοια συγκυρία οι δυνάμεις του δεξιού άκρου είναι οι περισσότερο ωφελημένες ισχυρίζεται η Βασιλική Γεωργιάδου ,συγγραφέας του ογκώδους βιβλίου για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη .Πέρα από τις πολύτιμο εμπειρικό υλικό, αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς έρευνας σε έξι χώρες της Ευρώπης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα συμπεράσματα της για τα χαρακτηριστικά του Νέου Ακροδεξιού Χώρου. Σύμφωνα με την Βασιλική Γεωργιαδου το ακροδεξιό κράμα είναι αντιφατικό: Στα χαρακτηριστικά του είναι δυνατό να συνυπάρχουν τόσο μια (ακραία ) νεοφιλελεύθερη λογική εθνικής οικονομίας της αγοράς όσο και η ιδέα ενός εθνικο-πολιτιστικά περιχαρακωμένου κράτους -πρόνοιας , ο αντικρατισμος αλλά και ο κρατικός αυταρχισμός, ο αντιφιλελεύθερισμος–αντικαπιταλισμός αλλά και ο αντισοσαλισμός –αντικομουνισμός. Η ίδια αντιφατική φυσιογνωμία προκύπτει και από το μείγμα των ετερόκλητων πολιτικών θέσεων τις οποίες υποστηρίζουν τα κόμματα της άκρας δεξιάς: αντικρατισμός και σοβινισμός, μεταϋλισμός και εθνοκεντρισμός, οικονομικός φιλελευθερισμός και «οργανική δημοκρατία», με επίκεντρο όχι το άτομο, αλλά τον ‘’ λαό ’’ ως συλλογικό οργανισμό . Σε μια πιο κοντινή προσέγγιση η Γεωργιαδου διακρίνει μέσα από αντιφατικό μείγμα αρχών τις πιο βασικές θέσεις που συνήθως υπερασπίζονται τα κομματικά μορφώματα της μεταπολεμικής άκρας δεξιάς: αποφασιοκρατία (λατρεία της απόφασης και του ‘’δυναμισμου’)αλλά και δημοψηφίσματα, επίκληση του λαού και καισαρισμός, υπαγωγή στη συνταγματική τάξη και αντικοινοβουλευτισμός, αντισυστημικότητα και αντικομματισμός, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικός συγκεντρωτισμός, «διαφορική ισότητα» και αντιπλουραλισμός αποτελούν τις ιδεολογικο-πολιτικές αρχές που η άκρα δεξιά υπερασπίζεται. Όμως η Γεωργιαδου μας θυμίζει ότι τα κόμματα αυτά, πάνω από όλα είναι κόμματα της άκρας δεξιάς:ο νεοφιλελευθερισμός τους » συνοδεύεται από πολιτικό αυταρχσμο, ο νεολαικισμος τους περιέχει δράσεις που υπονομεύουν την δημοκρατική τάξη .Αναμειγνύοντας συστηματικά δημοψηφιστικές αρχές με αποφασιοκρατικές μεθοδους , η άκρα δεξιά αναδεικνύει την αντίληψη τη για ένα πολιτικό , σύστημα συγκεντρωτικό, προσωποκεντρικό και καισαριστικό. Για να καταλάβουμε το πώς επιτυγχάνεται αυτό το ‘’αλχημιστικο‘’ πολιτικό μάγμα η συγγραφέας μας προτείνει να ρίξουμε μια ματιά στο μοντέλο εσωτερικής οργάνωσης των Ακροδεξιών κομμάτων :Χαλαρά οργανωμένα σε επίπεδο κομματικής βάσης αλλά ισχυρό στην κορυφή με προβεβλημένα στελέχη στην ηγεσία που καθοδηγούν κα κατευθύνουν όχι απλώς διοικούν, τα κόμματα της μεταπολεμικής ακροδεξιά είναι αυστηρά ιεραρχημένα και δομημένα γύρω από τον αρχηγό και οδηγητή τους. Αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης παραπέμπει σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης στο επίπεδο του κεντρικού κράτους στο οποίο συνυπάρχουν στο πλαίσιο ενός ιεραρχημένου συνδυασμού, ο καισαρισμός και ο δημοψηφισματικές αρχές , με αλλά λόγια: ο οδηγητής αρχηγός από την μια και ο ‘’ κυρίαρχος’’ λαός από την άλλη . Έτσι-σύμφωνα με την Βασιλικη Γεωργιαδου- η Ακροδεξια είναι μεν άμεσο-δημοκρατική και δημοψηφιστική κατά τρόπο όμως που η άμεση έκφραση της θέλησης του λαού να ευθυγραμμίζεται με τη θέληση του ηγέτη: Ο οδηγητής αρχηγός επικαλείται τον λαό και προσφεύγει στον λαό, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ανώτατη πηγή κυριαρχίας . Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα που επιχειρεί η συγγραφεας της στενής σχέσης των κομμάτων της Άκρας Δεξιάς με το ιδεολογικό ρεύμα της ‘’νέας Δεξιάς’’ και που αποτελείται από διανοουμένους που εμφανιστήκαν στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 60 και του 70 στη Γαλλία Και στη δεκαετία του 8ο στη Γερμανία πρωτοεμφανίζονται ως αντίδραση στο Γαλλικό Μάη και τα φοιτητικό κίνημα . Το ρεύμα αυτό εμφανίζεται ως ‘’πολιτικής πρωτοπορίας»της άκρας δεξιάς. Το « νέο» στο ιδεολογικό αυτό ρεύμα που η ‘’νεοδεξια’’ διαμορφώνει έγκειται στο ότι προσπαθεί να οικειοποιηθεί ιδέες όπως ο «πλουραλισμός’’, «τρίτος δρόμος } «αλλαγή αξιών » «ευρωπαϊκός σοσιαλισμός »,έννοιες όπως «μονοδιάστατος άνθρωπος «μαζοποίηση» που προέρχονται από τον χώρο της νέας αριστεράς! (Μαρκουζε κ.α).Η νέα Δεξιά υπερασπίζεται μια αντίληψη«διαφορικής ισότητας »που αποθεώνει τη διαφορά , αναγνωρίζοντας την ισότητα μόνο στο πλαίσιο ενός ‘’εθνοτικού και πολιτισμικού απαρτχάιντ’’ :η ‘’διαφορική ισότητα» μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι εντός ενός ετερογενούς κόσμου, αλλά μόνο κα αποκλειστικά στο εσωτερικό των ομοιογενών «πατρίδων ».Κάθε μια από αυτές είναι και πρέπει να παραμείνει εθνικο πολιτισμικά διαφορετική από τις υπόλοιπες Αυτό σημαίνει να παραμείνει «καθαρή από προσμείξεις, οι οποίες εμφανίζονται στο πλαίσιο «πολυφυλετικών , πολυπολιτισμικών η μικτών πολιτισμικά κοινωνιών». Η άκρα δεξιά υποστηρίζει μια εκδοχή περί ισότητας που βασίζεται στη ‘’διαφορά’’ η στις ιεραρχημένες διαφορές λαών εθνών και πολιτισμών . Το βιβλίο της Γεωργιάδου -ούτως ή άλλως – πολύτιμο εργαλείο για την πολιτική κοινωνιολογία –μας διαφωτίζει εντέλει για τις ευρωπαϊκές διαστάσεις του Ακροδεξιού εθνο-λαικισμού που έμοιαζαν να αποτελούν ιδιότυπο ελληνικό φαινόμενο. .Παρουσίαση του βιβλίου εγινε στις 30 Μαΐου στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου στην ΔΕΘ Πέτρος Θεοδωριδης Πέτρος Θεοδωριδης

Για τους Εαυτους μας Σημερα

Για τους Εαυτους μας Σημερα

απο το »η Απατηλή υπόσχεση της Αγάπης » του Πετρου Θεοδωρίδη

Σήμερα η αίσθηση του εαυτού μας διαλύεται .H σύγχρονη ταυτότητα μοιάζει όλο και περισσότερο με τον χαμαιλέοντα, ζώο ‘’πού αλλάζει χρώμα ανάλογα με τον τρόπο πού βρίσκεται και μπορεί να γίνει από μαύρο ως απαλό πράσινο, ενώ το μόνο χρώμα πού δεν μπορεί να πάρει είναι το λευκό, το χρώμα της αθωότητας’’ Γιατί τα πάντα στην εποχή μας κινούνται γρηγορότερα Ζούμε σε μια εποχή «όπου το e/mail αντικαθιστά΄ την επιστολογραφία, όπου τα άρθρα στις εφημερίδες γίνονται όλο και μικρότερα, οι εναλλαγές εικόνων στις οθόνες συχνότερες

Γιατί «η ταχύτητα είναι εθιστικό ναρκωτικό: Γεμίζουμε τα αργά κενά μιλώντας στο κινητό τηλέφωνο ενώ περπατάμε στο δρόμο τρομοκρατημένοι, ή πιάνουμε τους εαυτούς μας στον κινηματογράφο να ψάχνουν ψηλαφητά το πλήκτρο Fast forword.. Ο,τι χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή είναι η αδυνατότητα να παραμείνεις στη θέση σου Δεν επιλέγεις να είσαι σε κίνηση:Τίθεσαι σε κίνηση.Γιατί ο κινητισμός αποτελεί τη νέα θρησκεία της εποχής:« αποτελεί την κύρια σύγχρονη μορφή του μηδενισμού: Πρέπει να επιταχύνουμε- δηλαδή σύμφωνα με τις μαγικές λέξεις της μεντιακής ορθοδοξίας να γίνουμε «ευκίνητοι»«εύκαμπτοι» «,να δείξουμε «περισσότερη ευελιξία» να «προσαρμοσθούμε » «Από τη στιγμή που ο άνθρωπος εκχωρεί την ικανότητα του για ταχύτητα σε μια μηχανή: το σώμα του βρίσκεται εκτός παιχνιδιού και παραδίδεται σε μια παχύτητα που είναι ασώματη, ταχύτητα αμιγής, ταχύτητα καθαυτή, ταχύτητα- έκσταση» Για παράδειγμα, ο άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοτοσικλέτα του, γράφει ο Μιλαν Κούντερα,- δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρά μόνο στη παρούσα στιγμή, γαντζώνεται πάνω σε ένα κλάσμα χρόνου, αποκομμένο και από το παρελθόν και από το μέλλον, βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης:σ΄ αυτή τη κατάσταση, δεν ξέρει τίποτε για την ηλικία του, για τη γυναίκα του, για τα παιδιά του, για τις σκοτούρες του. Σε αντίθεση με τον μοτοσικλετιστή, ο δρομέας είναι πάντοτε παρών στο σώμα του, αφού είναι αναγκασμένος να σκέφτεται ασταμάτητα τις φουσκάλες του, το λαχάνιασμα του:Όταν τρέχει ,αισθάνεται το βάρος του ,την ηλικία του, έχοντας όσο ποτέ άλλοτε συνείδηση του εαυτού του και του χρόνου της ζωής του. Να είστε άτομα! Στην ταινία των Monty Python Ένας προφήτης μα τι προφήτης (1979 σκηνοθεσία Terry Jones) .o Μπραιαν μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τον έχουν επιλέξει για προφήτη τους. Ο Μπραιαν, που δεν θέλει τη δουλειά, τους φωνάζει :«Είστε όλοι άτομα »Το πλήθος άπαντα με μια φωνή:« Ναι ,είμαστε όλοι άτομα » Η μοναδικά εξαίρεση είναι ένας άνδρας που λέει :«εγώ δεν είμαι»Σήμερα ο καθένας πρέπει να είναι «κάτι ιδιαίτερο»,χωρίς όμως καθόλου να ξεχωρίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Σήμερα η παρέκκλιση είναι βαρετή.«Όταν ο ατομισμός είναι κομφορμιστικός και ο κομφορμισμός με τη σειρά του γίνεται ατομικιστικός» Ο Αντι Γουορχωλ υπαινίσσεται κι αυτός ένα «Εγώ δεν είμαι άτομο »γράφοντας το 1963 « Θέλω όλοι να σκέφτονται όμοια…Πιστεύω ότι ο καθένας θα πρέπει να είναι μια μηχανή.. Οι πάντες θα σκέφτονται απλώς τα ίδια πράγματα και κάθε χρόνο θα γινόμαστε ολοένα και πιο όμοιοι. Αυτοί που μιλάνε για την ατομικότητα είναι εκείνοι που αρνούνται περισσότερο την παρέκκλιση και λίγα χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει πλευρά»Το άτομο στο νεωτερικό κοσμοθεωρητικο πλαίσιο του 19ου και 20 ου αιώνα προσπαθούσε να εναρμονίσει τις αντιφάσεις των επιμέρους στοιχείων της ταυτότητας του, συνθετικά και ιεραρχικά με μια σειρά πού θύμιζε το αστικό μυθιστόρημα: αρχή μέση και τέλος. Η έννοια της σύγχρονης μετανεωτερικής εξατομίκευσης είναι διαφορετική Ο «εξατομικευμένος» μετανεωτερικός άνθρωπος-σε αντίθεση με το νεωτερικό άτομο -καλείται να διαλέξει μέσα από ένα καλειδοσκόπιο άπειρων επιλογών. Η καθημερινή ανασφάλεια καταργεί τον «κανονικό» τρόπο ζωής πού γίνεται πια ,δυνητικός, ευέλικτος, κατασκευάσιμος. Έτσι το γεγονός ότι έχουμε νικήσει τη μοίρα καταντά απρόσμενο μειονέκτημα της σύγχρονης ζωής. Από μας περιμένουν να αποφασίζουμε για πολλά, σχεδόν για όλα. Οι κίνδυνοι πού ελλοχεύουν σε τέτοιες αποφάσεις είναι διαρκείς και πάντα παραμονεύει η αποτυχία Αυτή η διαρκής αναζήτηση της ατομικής εμπειρίας δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή:Αντίθετα ,οι άνθρωποι είναι «καταδικασμένοι στην εξατομίκευση» σε μια αναζήτηση επιλεγμένης ή καλλίτερα ‘’χειροτεχνημένης’’ βιογραφίας: «Χειροτεχνημένη» βιογραφία ανάμεσα στα άλλα σημαίνει και καθημερινή, προσωπική επιλογή και ανασκευή του χρόνου μας, όχι μόνο του παροντικού ή μελλοντικού αλλά και του προσωπικού μας παρελθόντος Σήμερα οι άνθρωποι εγκαλούνται στην’«αναζήτηση της ταυτότητας τους και στην ανάγκη να μετατρέψει κανείς τις ξένες –οικείες θρυμματισμένες επιλογές σε μια ‘’ενότητα’’ για τον εαυτό του και τους άλλους επιλογές» Ο καθένας καλείται να επιλέξει την προσωπική ιστορία του ,με τον αποκλεισμό εικόνων πού ενοχλούν και απωθούνται.«Εξατομίκευση ‘’σήμερα σημαίνει και’’ αποσύνθεση των βιομηχανικό κοινωνικών αυτονόητων καθώς και την ανάγκη να βρει κανείς και να επινοήσει για τον εαυτό του και με άλλους νέα αυτονόητα ’’Ο Εαυτός Σήμερα ————————- Σήμερα ζούμε σε μια εποχή που οι μνήμες, ακόμα και οι εθνικές μνήμες ,αναθεωρούνται διαρκώς και λόγω της αναψηλάφησης της ιστορίας αλλά και γιατί η επαφή με αλλά έθνη και άλλους πολιτισμούς στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι άμεση και διαρκής . Ζούμε ,σήμερα, το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της παράδοσης. Στην ύστερη νεωτερικότητα ,οι παραδόσεις έχουν αντικατασταθεί από τον εκάστοτε τρόπο ζωής (Life styles).Η έννοια του τρόπου ζωής, ακούγεται κοινότοπη αλλά είναι σημαντική για να κατανοήσουμε τη σύγχρονη ζωή. Ένας τρόπος ζωής, (Life style) είναι ουσιαστικά ένα σύνολο από πρακτικές που ακολουθούνται για κάποιο χρονικό διάστημα. Σήμερα ο κανόνας είναι ένας πλουραλισμός χωρίς όρια. Είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε ο,τι θέλουμε, χωρίς να έχουμε κάποια δέσμευση απέναντι σε αυτό που διαλέξαμε. Ο σύγχρονος άνθρωπος πρέπει να επιλέξει ένα τρόπο ζωής, αλλά καθώς αυτός βασίζεται σε μια επιλογή ,στο ότι κάποιος μπορεί να επιλέξει να αντικαταστήσει ένα τρόπο ζωής με έναν άλλο, αυτό συνιστά μια ουσιαστική διαφορά σε σχέση με την παράδοση. Γιατί μια παράδοση κληρονομείται, δεν είναι κάτι που το επιλέγει ή το απορρίπτεις. Ζούμε σε μια εποχή εναλλαγής ρόλων ,και αξιακού σχετικισμού, όλοι γινόμαστε τουρίστες. Για την Σούζαν Σονταγκ« Η κάμερα – σε κάνει τουρίστα στην πραγματικότητα των άλλων ανθρώπων και τελικά και στη δική σου»». Και για τον Ζ.Bauman « Ο κόσμος είναι το στρείδι του τουρίστα. Ο κόσμος βρίσκεται εδώ για να τον ζούμε ευχάριστα – και συνεπώς τότε έχει νόημα. Στις περισσότερες περιπτώσεις το αισθητικό νόημα είναι το μόνο μήνυμα που είναι αναγκαίο- και μπορεί να είναι ανεκτό» Στην εποχή μας, η φοβερά αυξανόμενη δυνατότητα για ταξίδια ,πραγματικά η φανταστικά, προσφέρει στους ανθρώπους την ευκαιρία να σκεφτούν ότι, ο πολιτισμός τους και οι θεμελιακές τους αξίες είναι κάτι σχετικό στον χώρο και στον χρόνο. Μέσα από αυτή τη κίνηση ,το άτομο κάνει συχνά ένα σημαντικό ταξίδι όχι μόνο σε μια ποικιλία κοινωνικών ομάδων αλλά και στον πνευματικό κόσμο πού συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με αυτές τις ομάδες. Με όλη αυτή τη ρευστότητα των κοσμοθεωρήσεων στη σύγχρονη κοινωνία, δεν είναι περίεργο πού η εποχή μας χαρακτηρίζεται σαν εποχή μεταστροφών Καθώς αφομοιώνουμε πολλαπλές φωνές ανακαλύπτουμε ότι κάθε αλήθεια σχετικοποιείται. Φτάνουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, κάθε τι πού θεωρούμε αληθινό για τον εαυτό μας, είναι μια κατασκευή της στιγμής, αληθινό μόνο «για μια δεδομένη χρονική φάση και μέσα σε συγκεκριμένες σχέσεις» .. «Tα πράγματα δείχνουν σαν ο σύγχρονος άνθρωπος, και ιδιαίτερα ο σύγχρονος μορφωμένος άνθρωπος, να βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση αμφιβολίας γύρω από τη φύση του εαυτού του και του σύμπαντος μέσα στο οποίο ζει » Το τελος της αφηγησης Η προσωπική ταυτότητα είναι μια αφήγηση, άρα μια επιλογή. Οι αφηγήσεις είναι σαν προβολείς. Φωτίζουν μέρος της σκηνής αφήνοντας την υπόλοιπη στο σκοτάδι. Αν φωταγωγούσαν ολόκληρη τη σκηνή, θα ήταν ουσιαστικά άχρηστοι. Το έργο τους, άλλωστε, είναι να θεραπεύσουν την σκηνή, να την προετοιμάσουν για οπτική και διανοητική πρόσληψη από τους θεατές να δημιουργήσουν μια εικόνα την οποία να μπορεί κανείς να αφομοιώσει, να κατανοήσει και να συγκρατήσει, μέσα από ένα χάος κηλίδων και στιγμάτων που κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να προσλάβει ή να αντιληφθεί.Αποστολή της αφήγησης είναι να επιλέγει και είναι ίδιον της φύσης της να συμπεριλαμβάνει αποκλείοντας και να διαφωτίζει σκιάζοντας Όμως ,τι να επιλέξεις σήμερα; Ο Ιρενέο Φούνες ηρωας μιας από τις ιστορίες του Μπορχες ,όταν ήταν παιδί, έπεσε από το άλογο και έμεινε ανάπηρος και «σχεδόν ανίκανος να συλλάβει καθολικές ,πλατωνικές ιδέες», δηλαδή τη διαδικασία της αφαίρεσης:να εστιάζει σε συγκεκριμένες όψεις των όσων έβλεπε με το να παραβλέπει τα υπόλοιπα. Ο Φούνες όχι μόνο θυμόταν κάθε φύλλο κάθε δέντρου, κάθε δάσους ,αλλά και καθεμιά απ τις φορές που το είχε δει η το είχε φανταστεί.Εν τέλει ).ο Φούνες παραπονιόταν :«η μνήμη μου κύριε είναι ένας σωρός από σκουπίδια » Ο Φουνες , ανίκανος να επιλέξει χάνει και την ικανότητα να αφηγηθεί στον εαυτό του μια αίσθηση ταυτότητας:θυμίζει τον σύγχρονο κορεσμένο εαυτό. Ήδη από τα 1903 ο Georg Simmel περιγράφει. τον κορεσμό ως χαρακτηριστικό της στάσης του Μπλαζέ :πλήρη έλλειψη κάθε στοιχείου προσωπικότητας και από την άλλη μεριά από μια άκρως προσωπική υποκειμενικότητα .«Η στάση αυτή παράγεται πρωτίστως από τα ταχέως μεταβαλλόμενα αντιθετικά ερεθίσματα των νεύρων […]Η ουσία της στάσης του μπλαζέ συνίσταται στην άμβλυνση της ικανότητας του νου να κάνει διακρίσεις. […]τα ίδια τα πράγματα, βιώνονται ως ανυπόστατα. Εμφανίζονται στα μάτια του μπλαζέ ατόμου με μιαν ομοιόμορφα επίπεδη και γκρίζα απόχρωση κανένα αντικείμενο δεν αξίζει την προτίμηση από κάποιο άλλο». Σήμερα παρατηρείται μια πολυφερνική κατάστασης εξαιτίας της οποίας αρχίζει κανείς να βιώνει «τον ίλιγγο της απεριόριστης πολυπλοκότητας.».Μπλεγμένος κάποιος σε συχνά αντιφατικές η ασυνάρτητες δραστηριότητες, μεγαλώνει με την αγωνία του βιασμού που υφίσταται η αίσθηση της ταυτότητας του. « Καθώς ο κορεσμός συνεχίζεται, το αρχικό αυτό στάδιο παραγκωνίζεται από ένα άλλο στο οποίο νιώθει την έκσταση της πολλαπλής ύπαρξης …Το τελικό στάδιο αυτής της μετάβασης κατακτάται «όταν ο εαυτός εξαφανίζεται ολοκληρωτικά σε μια κατάσταση συσχέτισης: παύει να πιστεύει σε έναν εαυτό ανεξάρτητο από τις σχέσεις στις οποίες αυτός η αυτή είναι ενσωματωμένοι» Στη εποχή μας το να είναι κανείς σε επαφή με τα βαθύτερα συναισθήματα τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του, θεωρείται απαραίτητη προϋπόθεση για μια γεμάτη ανθρώπινη ζωή. Η «κοσμοαντίληψη πού αναδύεται ανάμεσα μας εστιάζεται αποκλειστικά στον εαυτό και έχει για αποκλειστικό της αγαθό την ατομική επιβίωση» Πολλοί άνθρωποι ,σήμερα δεν αναζητούν πλέον να βρουν το νόημα της ζωής τους απευθυνόμενοι στο θεό, στην αλήθεια, ή σε κάποιο εξωτερικό πλαίσιο ηθικής αναφοράς Αντίθετα προσδοκούν να το βρουν κοιτάζοντας μέσα στον εαυτό τους, σε ένα αδιάκοπο ερώτημα του «ποιος είμαι» «που αποτελεί μια έκφραση εγωπαθούς απορρόφησης μάλλον παρά ένα γνήσιο ερώτημα. Οι άνθρωποι έφθασαν να πιστεύουν ότι αποτελούν τους συγγραφείς της προσωπικής τους ιστορίας, ότι το κάθε γεγονός στην ζωή τους πρέπει να έχει ένα νόημα πού να τους προσδιορίζει, αλλά τι ήταν αυτό το νόημα, οι αστάθειες και οι αντιφάσεις της ζωής τους εμποδίζουν να το βρουν ‘’’ Σήμερα, εκατομμύρια άνθρωποι παίρνουν την συμβουλή του Φρειδερίκου Νίτσε «Γίνε αυτός πού είσαι» κατά γράμμα. Αντί να στραφούν ωστόσο στην φιλοσοφία χρησιμοποιούν φάρμακα αναβολικά, αισθητική χειρουργική, θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης ακόμα κα χειρουργική αλλαγής φύλου. Τα αντικαταθλιπτικά δεν καταναλώνονται μόνο για να αντιμετωπιστεί η σοβαρή κλινική κατάθλιψη. Χρησιμοποιούνται επίσης ευρύτατα για να αντιμετωπιστούν η διαταραχή κοινωνικού άγχους, το μετατραυματικό στρες, η ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση, οι διατροφικές διαταραχές Πολλές από αυτές τις διαταραχές θεωρούνταν κάποτε σπάνιες ή και ανύπαρκτες. Ωστόσο από τη στιγμή πού μια φαρμακευτική εταιρεία αναπτύξει μια θεραπευτική αγωγή για ψυχιατρική διαταραχή, αποκτά οικονομικό συμφέρον να διαγιγνώσκουν οι γιατροί τη διαταραχή αυτή όσο γίνεται συχνότερα. Αυτό σημαίνει τη μετατροπή μιας κατάστασης πού κάποτε θεωρούνταν φυσιολογική παραλλαγή της ανθρώπινης συμπεριφοράς- να είσαι ντροπαλός, τελειομανής ,ή απαισιόδοξος- σε ψυχιατρικό πρόβλημα. Όσο περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν μια διαταραχή πού επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή τόσο περισσότερα φάρμακα θα πουλήσουν οι εταιρείες«Γίνε αυτός πού είσαι ,Να είσαι ο εαυτός σου » Ο Εrik Erickson υποστήριξε πως το μέγιστο επίτευγμα μια φυσιολογικής ανάπτυξης ήταν μια σταθερή και προσηλωμένη «αίσθηση ταυτότητας»Η εναγώνια αναζήτηση πού απαντάται σε μια κατάσταση «σύγχυσης ταυτότητας» σήμαινε αποτυχία στα βασικά θέματα ανάπτυξης της προσωπικότηταςΣήμερα ο καθένας ψάχνει να βρει τον αυθεντικό εαυτό του .Προκείμενου να ζήσουν μια ζωή με νόημα, οι άνθρωποι χρειάζονται απαντήσεις Η εξεύρεση μιας ταυτότητας ,είναι δυνατή μόνο αν κάποιος μπορεί να αφηγηθεί μια σχετικώς συνεκτική ιστορία για το ποιος ήταν και ποίος προτίθεται να γίνει. Η προσωπική ταυτότητα προϋποθέτει μια αφηγηματική ταυτότητα , ότι δηλαδή κάποιος είναι σε θέση να αφηγηθεί μια συνεκτική ιστορία για αυτόν. Ο χρόνος –ως μια ενότητα του παρελθόντος ,του παρόντος και του μέλλοντος-συνδέονται μέσω της αφήγησης. Το να έχει μια προσωπική ταυτότητα σημαίνει να έχεις κάποιας μορφής αναπαράσταση του αφηγηματικού νοήματος της ζωής, όπου παρελθόν και μέλλον να μπορούν να δώσουν ένα νόημα στο παρόν. «Το να έχεις μια ταυτότητα, να είσαι ο εαυτός σου, απαιτεί να μπορείς να πεις μια ιστορία για τον εαυτό σου, για το ποιος ήσουν, ποιος θέλεις να γίνεις και ποιος είσαι τώρα , μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος» Όμως, στην εποχή μας απωθούμε το παρελθόν και το μέλλον, επαναλαμβάνοντας ,ο καθένας μας ,το τρομερό ερώτημα του Νίτσε :«Και όλα αυτά έχουν συμβεί αναρίθμητες φορές μέχρι τώρα – και αν πρόκειται να ξανασυμβούν αναρίθμητες φορές στο μέλλον ;» Στην εποχή μας η αιώνια επανάληψη συνυπάρχει μαζί με την αίσθηση ενός χρόνου που δεν θυμάται παρελθόν ούτε προβλέπει το μέλλον που ανακυκλώνεται σε ένα αιώνιο παρόν. Σήμερα «η ίδια η μνήμη λειτουργεί σαν μια βιντεοταινία, που είναι πάντα έτοιμη να σβηστεί για να καταγράψει νέες εικόνες κάτι που ανακαλύπτεται και ως μόδα τελευταία στον αμερικανικό κινηματογράφο, μια μόδα πού εκθειάζει τις χαρές της λησμονιάς :Στη ταινία Memento o ήρωας φαίνεται να πάσχει από μια σπάνια ψυχική ασθένεια :την απώλεια πρόσφατης μνήμης. Θυμάται τα πάντα μέχρι τη δολοφονία της γυναίκας του. Από κει και πέρα, διατηρεί μνήμες μόνο λίγων λεπτών. Καθημερινά ξεχνά τα πρόσωπα και τα πράγματα πού του συμβαίνουν και τα ξαναθυμάται με «βοηθητικές μνήμες ‘’» υπομνήματα, με ξέθωρες φωτογραφίες και τατουάζ στο σώμα του (που απομένει ως η μόνη βεβαιότητα), ως ντοκουμέντα της προσωπικής του ζωής .Έτσι ο διάσπαρτος, ξέχειλος χρόνος της πραγματικής ζωής του ανασυγκροτείται διαρκώς. Στην ταινία « 50 First Dates » η ηρωίδα υποφέρει από μια διαταραχή πού την κάνει να μη μπορεί να συγκρατήσει τίποτα στην βραχυπρόθεσμη μνήμη της:Ξεκινά κάθε πρωί χωρίς αναμνήσεις των προηγούμενων ημερών. γοητεύει έναν κυνηγό του ωραίου φύλου, σε σημείο του να αφιερώνει τη ζωή του στο να την κατακτά κάθε μέρα από την αρχή επ αόριστον Καταλήγουν σε ένα καράβι πού πλέει στην ηλιόλουστη θάλασσα να ξεχνούν και να υπενθυμίζουν χαρούμενοι την αγάπη τους ο ένας στον άλλον , κάθε μέρα πού ξημερώνει. Σε μια άλλη ταινία «η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» δύο εραστές αποφασίζουν να διαγράψουν από το μυαλό τους ο ένας τον άλλο έπειτα από έναν οδυνηρό χωρισμό. Ετσι ένα ζευγάρι πού τα έχει περάσει όλα- τους καυγάδες ,την πλήξη, τον χωρισμό- στρέφεται ο ένας στον άλλο με νέο ενθουσιασμό και με την ελπίδα ότι το νέο αυτό πρόσωπο θα εκπληρώσει όνειρα και προσδοκίες Στις ταινίες αυτές είναι χαρακτηριστική η επιδίωξη της« επαναληπτικής» ανανέωσης. Μετά την αρχική ευφορία, υπάρχει ένα ασφυκτικό αίσθημα Déjà vu στην πλοκή τους καθώς όλα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά. σαν ένα αδιάκοπο καθρέπτισμα του Νάρκισσου στο νερό της λίμνης Σε αυτές τις ταινίες μπορούνε να διακρίνουμε την συνέχιση και γενίκευση μιας τάσης πού ο Κριστοφερ Λας διέκρινε στην Αμερικανική κοινωνία « Το κυρίαρχο πάθος είναι να ζεις τη στιγμή ,να ζεις για τον εαυτό σου όχι για τους προγόνους ή τους απογόνους σου». Αναρτήθηκε από Νοσφεράτος

Ειναι που δεν αντεχει την Αγάπη

(η φωτο απο την ανεπιδοτη….)

Κυρία μου –είπε ο ψυχίατρος
Το αγοράκι σας δεν έχει τίποτα
Και δεν διέγνωσα καμία ψυχικά ασθένεια
Μόνο μια κάποια τρωτότητα
Να ! είναι που δεν αντέχει
Αυτά τα ψιθυρίσματα στο σκοτάδι ,τις σκιες, το θρόισμα των φύλλων ,τους μυριάδες πεθαμένους να μιλούν και τα αστέρια, τα πετούμενα, τους πελαργούς των άλλων κόσμων ,τις νεράιδες
τις μυρωδιές της άνοιξης ,τα δίδυμα φεγγάρια, την χαρά
είναι που μες τις φλέβες του κυλά γάργαρο αίμα, είναι η αγάπη που δεν αντέχεται ,κυρία μου, είναι που ολοζώντανο
το είναι του ξεσπά, κυρία μου είναι η αγάπη που κυλά σαν το ποτάμι ,η αγάπη …

Γιαυτό ξυπνά τα βράδια με εφιάλτες: Είναι που δεν αντέχει την Αγάπη

http://nosferatos.blogspot.com/2009/04/blog-post_14.html

Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη

Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη
Και μόνοι μες τη θάλασσα ταξιδεύουμε
Ο ουρανός ακίνητος σαν την ψυχή μας
Κι ακούμε την ανάσα μας τα βράδια

Κάποιες φορές δεν θέλουμε να βρούμε την Ιθάκη
Καταμεσής –ακίνητοι- σε μια θάλασσα σα λάδι
Ανάμεσα στον Ύπνο και στον Ξύπνο

Ακούμε την καρδιά μας να χτυπά

Και ολόγυρα μας σιωπή
Κι επαγρυπνούμε
Μη και φυσήξει ο Άνεμος και μας την πάρει
Ετούτη τη διάχυτη, στη θάλασσα, στιγμή ….

Ν’ αγαπάς!!

 

 

 

Να Ζεις. N’ αγαπάς τη Ζωή. Να ερωτεύεσαι Να είσαι τρυφερός . Να είσαι σκληρός .Να είσαι Φαλλός .
Να ζεις . Να αναπνέεις Να εσπνέεις .Εν Δυο Εν δυο . Εισπνοή – Εκπνοή . Πνοή . Εκπνοή .
Η αγάπη .
Χαμογέλα , γέλα ,Να! Η χαρά …

και μη δίνεις σημασία στα λεφτά , ν’ ακους τι σου λένε , στον εαυτό να μην κλείνεσαι , η αγάπη , ναι ,αλλά και να μισεις όταν πρέπει ,αυτους που πρεπει , να , κατανάλωσε , αγάπα το αυτοκίνητο σου και
πρόσεχε όταν βρίσκεσαι στο Δρόμο , το περιβάλλον μη μολύνεις αλλά
κατανάλωσε , κατανάλωσε , και
Φυσικά να αγαπάς , και να
ερωτεύεσαι τρυφερά αλλά
να είσαι και σκληρός και
Γάμησε την , Γάμησε την , Γάμησε την.

Να αγαπάς την πατρίδα , τον στρατό , τον Θεό , και Να
είσαι σωστός ,
να αγοράζεις , αυτά που χρειάζεσαι μα τι Χρειάζεσαι ;
Να συναρπάζεσαι και να παθιάζεσαι , Αγάπα,
και μη κλείνεσαι Εντός
ασε να οδηγήσει ο Ρυθμός
και Γάμησε .


Μια Ηλιαχτίδα και
η Ελπίδα
αναπνοή
και εκπνοή
Το Σύμπαν , και εικόνες του Θεού , του Οδηγού ,
Μην απελπίζεσαι και μήν αφήνεσαι
και στους γκρεμούς εντός σου μή γκρεμίζεσαι,να είσαι καλός Μα και σκληρός , Αγαπά είπα !

και να είσαι ευγενικός
να Συμπονάς , Μη δείξεις Οίκτο βρε και Γάμησε ,
Ν’ αναρωτιέσαι
(αλλά με μέτρο)Μη τους λυπάσαι…


..Αναρωτιέμαι , και τους βαριέμαι ,
τα συναισθήματα,
εντός μου μνήματα,
και η αγάπη μου φαίνεται πως είναι αυταπάτη ,
να βγω από δώ , και να χαθώ
στα εξαίσια πανηγύρια , στα εντός μου μύρια, και να χαθώ ,στην παραζάλη , και στην αιθάλη , Δεν αγαπώ ,ούτε μισώ ,
……..

Μην είσαι ακραίος .
Να εισαι ακμαιος .
Ηδονικός . Να χαίρεσαι . Να αγαπάς . Μη γίνεσαι Κουραστικός .
Αγόραζε και σκάσε και κολύμπα και Γάμησε , Γάμησε ,Γάμησε , Απόλαυσε το , σε μιαν Αγάπη που σε ρουφά σαν Δίνη .

 Νοσφεράτος

 

http://nosferatos.blogspot.com/2008/12/blog-post_1983.html

ο Αυθεντικός εαυτος ή για την Αχρονη στιγμή της Αγάπης

Eκείνος ηταν μονος αμετρητες περιπετειες πού συνωστίζονταςν στο μυαλό του μαζί με συναισθηματα και ιδεες ,αγωνιουσε μηπως του φύγει καμμια αναμνηση ,προσπαθούσε να τις φυλάξει καλά στα εσωτερικά συρταρια,μήπως δεν εχει άλλο χωρο ,οι αναμνησεις ξεφευγαν , ξεθωριαζαν με τα χρονια σαν τις ιδεες και τις γνωσεις , η μνημη.Αλύπητη.Η μνημη .Απιστη. Ποιάν αγαπούσε ;Τι αγαπουσε;Και ποια απ΄όλες τις γυναικες,σώματα πτερόεντα αισθηματα,πληγες και ματωμένα λόγια,ξενύχτια,με τα ματια κοκκινα , κατηγορίες,ποιά ηταν εκείνη πού αυτός ειχε αγαπήσει ή εστω ποθήσει.
Ηταν ένα βραδυ σαν όλα τάλλα εκείνος καθόταν σκεφτικός στην πολυθρόνα ,γεματος αναμνησεις –θα πρεπει να δώσω στοιχεία; ονομα ; επαγγελμα ; ηλικια;-για εκείνον όλα αυτά δεν ειχαν σημασία τα ειχε ξεχασει,μόνος με τον εαυτό του το βραδυ όταν όλοι οι αλλοι ειχαν φυγει. (Ολοι οι ανθρωποι καποια στιγμή ανακαλύπτουν ότι ο χρόνος δεν υπάρχει,όταν αθορυβα εισβαλλει στο μυαλό τους ο εκπτωτος αγγελος ) εκείνος πόθησε την αχρονη στιγμη της αγαπης.

Δεν θυμηθηκε την συγκεκριμμένη γυναικα-αλλωστε αυτή τώρα θα εχει γεράσει και –ποιός ξερει – αν την γνωρισε ποτέ πραγματικά καθώς κι εκείνη αλλωστε –ποός ξερει ποιά ηταν-ποτέ δεν μπορουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον αλλον ,κολλαμε πανω του ετικέτες , προβολές ,μισοκοιταμε από τα παραθυρόφυλλα του αλλου,τον αγνοούμε,διψαμε όμως για το κοιταγμα του –να μας κοιτάξει σε εκείνο το απροσδιοριστο σημειο του εαυτού μας πού θελουμε να δεί-να αισθανθουμε το βλέμμα του σαν κάψιμο στη σαρκα μ να αναδειχτει,να φανει ν’ αναδυθεί ο αυθεντικόςεαυτός μας σαν πίδακας αισθηματων ,πανδαιμόνιο χρωματων , ατελειωτη αναζήτηση του εαυτου στους κόλπους μιας γυναικας. Του εαυτου,των πολλαπλών εαυτών πού ξετυλίγονται Σα μια ατελειωτη σειρά από καθρεπτες. Τα ματια του ειχαν σακκουλες από κάτω. Ειχε –κι αυτός γεράσει
Αναρτήθηκε από Νοσφεράτος στις 9:17 μμ

Ο Συγχρονος Καπιταλισμός και η Ροζα

Η Ρόζα Λουξεμπουργκ προεβλεψε μεταξυ αλλων και την συγχρονη οικολογική καταστροφή (ΒΛ η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ 1913)..

• ”Αφού ο καπιταλισμός δεν έδειχνε σημάδια καταρρεύσεις «υπό το βάρος των οικονομικών του αντιφάσεων »η Ρόζα άρχισε να αναζητεί ένα εξωτερικό αίτιο για να εξηγήσει την συνεχιζόμενη επαρκή και ανάπτυξη του. Το βρήκε στο γεγονός ότι η διαδικασία ποσοτικής ανάπτυξης δεν είναι μόνο συνέπεια των εγγενών νόμων που διέπουν την καπιταλιστική παραγωγή, αλλά και της συνεχιζόμενης ύπαρξης προκαπιταλιστικών τομέων στη χώρα, τους οποίους ο «καπιταλισμός» άρπαζε κι έσερνε μέσα στη σφαίρα επιρροής του. Απ τη στιγμή που ο καπιταλισμός εδραιωνόταν σε όλη τη εθνική επικράτεια, οι καπιταλιστές υποχρεώνονταν να στραφούν σε άλλα μέρη της υδρογείου στις προκαπιταλιστικές χώρες ,για να τις τραβήξουν μέσα στη διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου, η οποία κατά κάποιο τρόπο τρεφόταν με όλα όσα βρίσκονταν εκτός της. Με αλλά λόγια η «πρωταρχική »συσσώρευση του κεφαλαίου δεν ήταν κάτι που συνέβη μια και μόνο φορά, έπρεπε να επαναλαμβάνεται κάθε τόσο για να τεθεί σε λειτουργία το σύστημα. Άρα ο καπιταλισμός τρεφόταν από εξωτερικούς παράγοντες και η κατάρρευση του θα ερχόταν – αν ερχόταν – μόνον αφού πρώτα είχε κατακτηθεί και καταβροχθισθεί ολόκληρη η υφήλιος
• Απο τη Σπηλιά του Νοσφεράτου

Για τον ορισμό του Αντερσον για το εθνος και για το »Εθνος -πραγμα» του Ζιζεκ

. Κάθε κοινότητα λέει ο Β Anderson εκτός ίσως από τις πιο πρωτόγονες είναι φαντασιακά βιωμένη . Ο Anderson απορρίπτει επίσης τον υπαινιγμό της κατηγοριοποίησης του έθνους ως μιας μορφής ψευδούς συνείδησης’:.« Οι κοινότητες πρέπει να διακρίνονται, όχι από το ψευδός ή την γνησιότητα τους, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο είναι φαντασιωμένες’’»

Υπάρχει μια θεώρηση που υποδεικνύει την φαντασίωση ως κάτι αντίθετο της πραγματικότητας, ένα καθαρά απατηλό προϊόν της φαντασίας που εμποδίζει την ορθή αντίληψη της πραγματικότητας . Εντούτοις , αυτή η θεώρηση ης φαντασίωσης παραβλέπει το ότι η πραγματικότητα είναι κάτι που είναι καθεαυτό ρηματικά κατασκευασμένο που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή με έναν ι μοναδικό αντικειμενικό ορθό τρόπο. Η ίδια η μνήμη κατασκευάζεται στο επίπεδο του λόγου από τη φαντασία. Οι αναμνήσεις των συμβάντων του παρελθόντος αναμορφώνονται συνεχώς ανάλογα με τις ασυνείδητες επιθυμίες: τα υποτιθέμενα «αντικειμενικά συμβάντα »:σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από μια σύνθετη διαλεκτική στην οποία η φαντασίωση παίζει ζωτικό ρόλο Εξάλλου η φαντασίωση είναι κομμάτι της καθημερινής μας πραγματικότητας για να θυμηθούμε και μια από τις περίφημες ρήσεις του Λακάν :” η φαντασίωση είναι η σκηνοθεσία του πραγματικού . ”

Και θα ηθελα να πώ εδώ ότι με έναν τρόπο αντίθετο από ότι οι ίδιοι οι εθνικιστές πιστεύουν το έθνος υπάρχει πραγματικά . Υπάρχει περιβεβλημένο με τη φαντασίωση του βέβαια , αλλά αν την αφαιρέσεις παραμένει σχεδόν πάντα εν υπόλοιπο , ένα Πράγμα, που είναι η την Απόλαυση ενσαρκωμένη όπως την περιγράφει ο Ζιζεκ :«Η εθνική ταύτιση εξ ορισμού στηρίζεται στη σχέση προς το Έθνος ως Πράγμα . Αυτό το έθνος πράγμα καθορίζεται από μια σειρά αντιφατικών χαρακτηριστικών (….¦ Εμφανίζεται ως αυτό που προσδίδει πληρότητα και ζωντάνια στη ζωή μας , ωστόσο ο μόνος τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να το προσδιορίσουμε είναι καταφεύγοντας σε διαφορετικές εκδοχές μιας κενής ταυτολογίας:το μόνο που μπορούμε να πούμε γι αυτό είναι ,τελικά , ότι το Πράγμα είναι ο αυτός του, το αυθεντικό πράγμα»«αυτό για το οποίο όντως πρόκειται» και ούτω καθεξής . Αν μας ρωτήσουν πως μπορούμε να αναγνωρίζουμε την παρουσία αυτού του Πράγματος ,η μόνη συνεπής απάντηση είναι ότι το Πράγμα είναι παρόν σ αυτή τη φευγαλέα αδιόρατη οντότητα που ονομάζεται «τρόπος ζωής μας»Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απαριθμήσουμε ασύνδετα στοιχεία του τρόπου με τον οποίο η κοινότητα μας οργανώνει τις γιορτές της, τις τελετουργίες του ζευγαρώματος» τις τελετές μύησης-με λίγα λόγια ,όλες τις λεπτομέρειες μέσω των οποίων γίνεται ορατός ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μια κοινότητα οργανώνει την απόλαυση της » Αυτό το Πράγμα , αυτή η παράδοξη απόλαυση περιβάλλεται σχεδόν πάντα από τον μύθο του , την φαντασίωση του .

ΑΠΟ το

»η αισθητική ουτοπία του Εθνους . ΕΝΕΚΕΝ Τ. 1

και την Σπηλιά του Νοσφερατου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/11/blog-post_4427.html

Για τον νεωτερικό έλεγχο της παιδικής σεξουαλικότητας

Για τον νεωτερικό έλεγχο της παιδικής σεξουαλικότητας

Όπως μας δείχνει το έργο του Φιλιπ Αριες «Αιώνες παιδικής ηλικίας» έως τον 16 αιώνα περίπου τα παιδιά αντιμετωπίζονταν στην Ευρώπη ως «ενήλικες μικρότερου μεγέθους»:δηλαδή θεωρούνταν ότι διέφεραν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, απλώς και μόνο επειδή είχαν αδύναμους μυς και πνεύμα. Δεν υπήρχαν ξεχωριστού είδους κάμαρες η ξεχωριστά υπνοδωμάτια των γονέων,ή ζωή των ενηλίκων δεν είχε μυστικά για τα παιδιά, δεν υπήρχαν πολιτισμικά αναγνωρισμένες ενδυματολογικές διαφορές που να οριοθετούν μια ειδική κατάσταση της παιδικής ηλικίας, τα παιδιά φορούσαν ρούχα που δεν έκαναν πια στα μεγαλύτερα αδέλφια τους, ή που δεν φορούσαν πια άλλοι συγγενείς τους. Όλα αυτά αλλάζουν στην αυγή του 17^ου αιώνα:αρχικά στα ανώτερα στρώματα και βαθμιαία στα χαμηλότερα.Μια ξεχωριστή διαγωγή και ειδικές δραστηριότητες επινοήθηκαν για τα παιδία και τμήματα των οικογενειακών χώρων διατηρήθηκαν αποκλειστικά για τις δραστηριότητες των ενηλίκων και χαρακτηρίσθηκαν απαγορευμένοι χώροι για τα παιδιά κάτω από μια ορισμένη ηλικία .Για να σημανθεί και συμβολικά, η αλλαγή αυτή, τα ενδύματα των παιδιών σχεδιάζονταν πια ετσι ώστε να τονίζεται η κατώτερη, «ατελής» κατάσταση του-μέσω μιας μίμησης: αρχικά των ενδυμάτων που φορούσαν οι κατώτερες τάξεις η, στην περίπτωση των αγοριών, των γυναικείων φορεμάτων

Σύμφωνα με τον Φίλιο Αριές, η αλλαγή στην αντιμετώπιση και την μεταχείριση των παιδιών συνέπεσε με την ανακάλυψη του παιδιού ως ενός πλάσματος με ξεχωριστά δικά του χαρακτηριστικά και ιδιαίτερες ιδιότητες. Το παιδί πια αντιμετωπιζόταν ως εύθραυστο πλάσμα που απαιτούσε μεν διαρκή και στενή επίβλεψη και παρέμβαση:ένα αθώο πλάσμα, αλλά ακριβώς λόγω της αθωότητας του, απειλούμενο συνεχώς ότι θα «χαλάσει» ,ανήμπορο να αποσοβήσει και να πολεμήσει από μόνο του τους κινδύνους. Το παιδί χρειαζόταν την καθοδήγηση και τον έλεγχο του ενήλικα:μια μελετημένη ,προσεκτικά σχεδιασμένη επιτήρηση, υπολογισμένη ώστε να αναπτύξει τη λογική του παιδιού, ως ένα είδος φρουράς, που ο κόσμος των ενήλικων άφηνε στο εσωτερικό της προσωπικότητας του παιδιού,

Η νεωτερική σημασία της έννοιας της «επιτήρησης» του παιδιού, χρωματίσθηκε και διαδραματίσθηκε έντεχνα ,από τον πανικό που προκλήθηκε σχετικά με τη ροπή των παιδιών προς τον αυνανισμό ,που ειδώθηκε ως ένας κίνδυνος ανεπανόρθωτα ολέθριας δυναμικής. Ήταν καθήκον των γονέων αλλά και των δασκάλων να υπερασπιστούν τα παιδιά ενάντια στον κίνδυνο αυτό, να εντοπίσουν την παρουσία του σε κάθε αλλαγή της διαγωγής, κάθε χειρονομία και κάθε γκριμάτσα, να υποταχθεί συνολικά η τάξη της ζωής των παιδιών στην ανάγκη να καταστεί ανέφικτη αυτή η νοσηρή πράξη. Γονείς και δάσκαλοι ,ήταν σε εγρήγορση και είχαν την υποψία ότι ,όλα τα παιδιά ήταν ένοχα. Η προσέγγιση στην σεξουαλικότητα ,αναπτυσσόταν μέσω της εξέτασης και της επίμονης παρατήρησης. Ετσι –και μέσω της ανάγκης επιτήρησης του παιδιού-, οι νεωτερικές κοινωνίες οδηγούνται σε έναν επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας.

---

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝΕΚΕΝ ΤΕΥΧΟΣ 2

Ζούμε στην εποχή της «πλαστικής σεξουαλικότητας» αφού η «σεξουαλική ικανοποίηση έχει αποδεσμευτεί από την πανάρχαια ολότητα που συγκροτούσε με την αναπαραγωγή τη συγγένεια και τις γενεές»

Ζούμε στην εποχή της «πλαστικής σεξουαλικότητας» αφού η «σεξουαλική ικανοποίηση έχει αποδεσμευτεί από την πανάρχαια ολότητα που συγκροτούσε με την αναπαραγωγή τη συγγένεια και τις γενεές» Η «πλαστική»(ή εύπλαστη)σεξουαλικότητα–λέει ο Anthony Giddens ΄-«αποκομμένη από την πεπαλαιωμένη ενσωμάτωση της με την αναπαραγωγή. ήταν ένα φαινόμενο με πραγματικά ριζικές επιπτώσεις» που διαμορφώθηκε ως μέρος μιας προοδευτικής διαφοροποίησης του σεξ από τις απαιτήσεις της αναπαραγωγής. Για τις περισσότερες γυναίκες, στους περισσότερους πολιτισμούς ,και κατά τη διάρκεια των περισσότερων ιστορικών περιόδων, η σεξουαλική ευχαρίστηση ,όπου ήταν δυνατόν να επιτευχθεί, ήταν εγγενώς συνδεδεμένη με τον φόβο επαναλαμβανόμενων κυήσεων και κατά συνέπεια με τον φόβο του θανάτου, Σήμερα, καθώς οι τεχνολογίες αναπαραγωγής έχουν γίνει πιο εκλεπτυσμένες, αυτή η διαφοροποίηση έχει ολοκληρωθεί. Τώρα η σύλληψη μπορεί όχι μόνο να ανασταλεί, αλλά και να παραχθεί τεχνητά, «η σεξουαλικότητα είναι επιτέλους πλήρως αυτόνομη. η αναπαραγωγή μπορεί να λάβει χώρα ακόμα και με την απουσία της σεξουαλικής δραστηριότητας κι αυτό αποτελεί μια τελική «απελευθέρωση»για την σεξουαλικότητα, η οποία στο εξής μπορεί να γίνει καθολικά μια ιδιότητα των ατόμων και των μεταξύ τους συνδιαλλαγών
Σχόλιο από Νοσφεράτος Απρίλιος 24, 2008
βλεπε και στη Σπηλια του Νοσφερατου
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_3648.html

για την Αγάπη,την Αγωνία και τον Χωρισμό

Για τον ερωτα και την αγωνια

http://nosferatos.blogspot.com/search/label/%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82

Amorosus semper est timorosus» γράφει ο Andrea Cappelano , δηλαδή, «φοβάται πάντα αυτός που αγαπά». Και ο Μπαταιγ υποστηρίζει ότι ο ερωτισμός έχει στη βάση του την επιθυμία να ζούμε στην αβεβαιότητα, λες και αυτό που λειτουργεί βαθιά μέσα μας σαν ελατήριο και μας ωθεί στη διαιώνιση του είδους ,δεν είναι η επιθυμία για ευτυχία αλλά για αγωνία.«Φαίνεται ΄λέει ο Μπαταιγ ότι η αγωνία συγκροτεί την ανθρωπότητα» . Η κατάσταση της αγωνίας, δεν πρέπει να ταυτίζεται με την έννοια του φόβου. Ο φόβος είναι μια απάντηση σε μια ειδική απειλή, έχει ένα προσδιορισμένο αντικείμενο. Η αγωνία, ανακαλεί στον εαυτό τους βρεφικούς φόβους αποχωρισμού, το διάχυτο φόβο αποδοκιμασίας, παραλύει εν τέλει τον πυρήνα του εαυτού Η αγωνία, παραβλέπει το αντικείμενο, είναι μια κατάσταση διάχυτη πού κυματίζει ελεύθερα, πού εκδηλώνεται με συμπτωματικές αντιδράσεις πού έχουν ομιχλώδη μόνο σχέση με ό,τι αρχικά την προκάλεσε. ..Όμως ποιο είδος αγωνίας υποβαστάζει τον έρωτα; Η αγωνία για την πιθανή απώλεια του αγαπημένου προσώπου υπονομεύει την κάθε ερωτική σχέση: Αγωνία γιατί« ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε χάσω» Ο έρωτας είναι μια κατάσταση αγωνίας:απειλείται διαρκώς από, το τέλος του τον θάνατο του. Τι σημαίνει γα μας το να νιώσουμε ότι έχουν πάψει να μας αγαπούν; Είναι σαν να γινόμαστε ξαφνικά αόρατοι. «Όταν χάσουμε τα μάτια που μας έχουν ποθήσει, τα χέρια που μας έχουν χαϊδέψει, το σώμα μας τότε περνάει στην αφάνεια , εκμηδενίζεται .» Και ,τη στιγμή της οριστικής απώλειας του έρωτα, (του χωρισμού)μπορεί να ισχύσει αυτό που λέει ο J.S Lec «Κοιταχτήκαμε στα μάτια . Εγώ είδα μόνο τον εαυτό μου, εκείνη είδε μόνο τον εαυτό της. »

απο την σπηλια του Νοσφερατου:

Η μετανεωτερικοτητα΄,η η ανακλαστική νεωτερικότητα συνυφαίνεται και με την παγκοσμιοποίηση

• Η μετανεωτερικοτητα΄,η η ανακλαστική νεωτερικότητα συνυφαίνεται και με την παγκοσμιοποίηση ,Η παγκοσμιοποίηση είναι μια διαδικασία πού αφορά στην οικονομία, στην αποδοχή των νόμων της παγκόσμια αγοράς, ως αδήριτων, στις μεταβολές στην υφή της μισθωτής εργασίας πού έχει γίνει όσο ποτέ φθηνή και ευλύγιστη. Αφορά στο παγκόσμιο κεφαλαίο πού έχει γίνει, όσο ποτέ αφηρημένο και αυλό και πού έχει οδηγήσει στον στεγνό αφυδατωμένο κόσμο της πλήρους αφαίρεσης όπου το χρήμα ‘’ καθαρό πνεύμα»,ευκίνητο, , πλανητικό, που αδειάζει τα όποια περιεχόμενα του κόσμου και τον ποτίζει με  ένα μη νόημα, νόημα α-νοητό, αυτό της πλήρους συμβατότητας, ευλυγισίας, ανταλλαξιμότητας «Γα τους περισσότερους ανθρώπους- λέει ο Anthony Giddens -, ένα εκατομμύριο δολάρια είναι πολλά χρήματα. Εάν μ¨ αυτά τα χρήματα δημιουργήσουμε μια στήλη χρησιμοποιώντας χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων, το ύψος της στήλης θα είναι 20,3 πόντοι. Η στήλη του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων θα ειναι ψηλότερη από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου. Αυτή του ενός τρισεκατομμυρίου ξεπερνά τα 193 χιλιόμετρα ,είκοσι φορές ψηλότερη από το όρος Έβερεστ Ωστόσο ,πολύ περισσότερα από ένα τρισεκατομμύριο δολάρια κάθε μέρα διακινούνται στις παγκόσμιες χρηματαγορές. Η αύξηση  σε σύγκριση με την κατάσταση που επικρατούσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 είναι τρομακτική, για να μη μιλήσουμε για το πιο μακρινό παρελθόν »
•  Σε αυτόν τον  ιδανικό για το κεφαλαίο κόσμο τα πρόσωπα και οι κοινωνικοί δεσμοί οφείλουν να είναι εξαιρετικά ευκίνητα, εύκαμπτα, υπάκουα, ευέλικτα , να αποτελούν «λευκή σελίδα», πάνω στην οποία κάθε τόσο οι οικονομολόγοι εγγράφουν τους πίνακες των παλαιών και νέων ισολογισμών

Καμιά φορά, τα σύννεφα , μοιάζουν να σου γελάνε

Καμιά φορά, τα σύννεφα , μοιάζουν να σου γελάνε
και τα κοιτάς, νομίζοντας, πως και αυτά κοιτάνε
Μοιάζουν τα σύννεφα αυτά, σα να σε προ(σ)καλούνε
κι απ’ τα ψηλά,πως σκύβουνε ,μονάχα να σε δούνε

Καμιά φορά, αχόρταγα, ρουφάς τη μοναξιά σου
και μες τ’ αστέρια αναζητάς,κομμάτια απ τ’ όνειρα σου…
να λάμπουνε μετέωρα,σα ΄γυαλικά σπασμένα
και μες τ’ αστέρια αναζητάς υπάρχοντα κλεμμένα…

Καμιά φορά, όταν περνάς, πέρα στην ΄Άλλη ΄Όχθη
βλέπεις το Μάτι του Θεού, να σε κοιτά απ’ την Κόγχη
και τότε τρέμεις σύγκορμος, μες την Οφθαλμαπάτη
Γιατί το μάτι του Θεού ειν’ το δικό σου Μάτι.

 

απο την Σπηλια του Νοσφερατου .ετικετα ποιηματακια

 

Πως πεθαίνουμε στις σύγχρονες κοινωνίες μας; Πεθαίνουμε όπως ερωτευόμαστε: βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και στον φόβο »

Πως πεθαίνουμε στις σύγχρονες κοινωνίες μας; Πεθαίνουμε όπως ερωτευόμαστε: βουτηγμένοι στον κομφορμισμό και στον φόβο Η κεντρική μορφή της ρευστής μοντέρνας εποχής μας- λέει ο Ζ.Μπαουμαν-, είναι ο άνθρωπος χωρίς μόνιμους, σταθερούς, διαρκείς ανθεκτικούς δεσμούς, γεγονός που, αφενός, τον οδηγεί σε μια απελπισμένη αναζήτηση ταυτότητας, και αφετέρου, του προκαλεί βαθύ αίσθημα ανασφάλειας. Ο Άνθρωπος της ρευστής νεωτερικότητας ( Liquid Modernity)-όπως αποκαλεί ο Ζ.Μπαουμαν την μετανεωτερικότητα, δημιουργεί δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα γρήγορα και δίχως πόνο, κάθε φορά που αλλάζουν οι περιστάσεις. Αντί να περιγράφουν την εμπειρία και τις προσδοκίες τους με όρους «σχέσης»,οι άνθρωποι κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για συνδέσεις και για «δίκτυα».Σε ένα δίκτυο η σύνδεση και η αποσύνδεση είναι επιλογές εξίσου νόμιμες, απολαμβάνουν το ίδιο κύρος και έχουν την ίδια σημασία. Δίκτυο σημαίνει «στιγμές επαφής», που εναλλάσσονται με περιόδους ελεύθερης περιπλάνησης. Σε ένα δίκτυο, οι συνδέσεις πραγματοποιούνται όποτε το ζητήσει κανείς και μπορούν να διακοπούν κατά βούληση. – και πράγματι διακόπτονται – πολύ πριν αρχίσουν να γίνονται ανυπόφορες.

 Ετσι οι συνδέσεις είναι «εικονικές σχέσεις». Αντίθετα από τις «πραγματικές σχέσεις »,στις εικονικές η είσοδος και η έξοδος είναι εύκολη υπόθεση. Τέτοιες «σχέσεις»μοιάζουν έξυπνες, εύκολες στη χρήση και φιλικές προς τον χρήστη, όταν συγκρίνονται με τις, δυσκίνητες και ακατάστατες «πραγματικές» ομόλογους τους. Στις εικονικές σχέσεις « Μπορείς πάντα να πατήσεις Διαγραφή»

Πως αντιμετωπίζει τον θάνατο ο σύγχρονος άνθρωπος; «Ζει, κυριολεκτικά –λέει πριν από ένα περίπου αιώνα ο Μαξ Σελερ- «από μέρα σε μέρα»,έως τη στιγμή που –παράδοξο- δεν του μένει πλέον άλλη μέρα να ζήσει «λογαριάζει»τα σχετικά με τον θάνατο όπως κάνει με τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή πλημμύρας, σάμπως ο θάνατος να μοιάζει με τον κίνδυνο της φωτιάς ή του νερού τον λογαριάζει σαν άξια ή απαξία  ενός κεφαλαίου »Αλλά ακόμα και αν γνώριζε, ο σύγχρονος άνθρωπος, ότι θα πεθάνει ,-προσθέτει ο Φιλίπ Αριες- ούτε ο ίδιος και μερικές φορές, ούτε οι γιατροί δεν ξέρουν πότε, ούτε σε πόσο καιρό. Η στιγμή μπορεί να έχει σχεδόν φτάσει – κώμα μετά από τροχαίο (mors improvisa) ή να προβλέπεται σε μερικές μέρες ή σε πολλές εβδομάδες. Η στάση απέναντι στο θάνατο άλλαξε και από το γεγονός ότι η διάρκεια του θανάτου ποικίλει. Δεν είναι πια τόσο συγκεκριμένη όσο άλλοτε:τότε μερικές ώρες μεσολαβούσαν από τις πρώτες προειδοποιήσεις μέχρι τους τελευταίους αποχαιρετισμούς

Σήμερα ο θάνατος όταν εμφανίζεται «παίρνει το νόημα καταστροφής».Δεν «πεθαίνουμε »πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και«ουδείς πλέον αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του».[Σήμερα ο θάνατος έγινε αόρατος και διαλύθηκε από τον φόβο μέχρις «ανυπαρξίας».Η παλιά στάση, σύμφωνα με την οποία ο θάνατος είναι ταυτόχρονα οικείος, κοντινός κι όχι τόσο σημαντικός, έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τη δική μας. Στις σύγχρονες κοινωνίες ,ο ετοιμοθάνατος δεν νιώθει πια το θάνατο δεν αποκρυπτογραφεί πλέον αυτός πρώτος τα σημάδια τα οποία του κρύβουν. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες ,οι μόνο που ξέρουν, δεν τον ειδοποιούν, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις. «Ο ετοιμοθάνατος είναι πια αυτός που δεν πρέπει να γνωρίζει»Εμείς φοβόμαστε τόσο τον θάνατο, που δεν τολμάμε να αναφέρουμε τα όνομα του.« Ο θάνατος έχει –σήμερα -εγκαταλείψει το σπίτι για το νοσοκομείο:απουσιάζει από τον γνώριμο κόσμο της καθημερινής ζωής. Ο σημερινός άνθρωπος ,επειδή δεν τον βλέπει αρκετά συχνά κι από αρκετά κοντά, τον έχει ξεχάσει:Ο θάνατος έχει γίνει άγριος:ταιριάζει περισσότερο στο νοσοκομείο, που είναι τόπος λογικής και τεχνικής, παρά το δωμάτιο του σπιτιού, που είναι ο τόπος  των συνηθειών της καθημερινής ζωής».Oταν απωθούμε τον έρωτα , απωθούμε το θάνατο…

---

απο κειμενο του Πέτρου Θεοδωρίδη στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ :»ΕΡΩΤΑΣ ΘΝΗΤΟΣ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»

η Ιθακη μας

Αυτό που μέσα μας χτυπά και είναι η Καρδιά μας

και η βαθιά ,μες την σπηλιά , κρυμμένη ‘πεθυμιά μας

η γεύση τ’ουρανίσκου μας ,τα μύχια όνειρά μας

και η αγάπη που χουμε για τα μικρά παιδιά μας

Αυτό που μέσα μας χτυπά,και είναι σαν ρολόι

κι οι χάντρες των ελπίδων μας :Χτυπούν σαν κομπολόι

Οι μνήμες που η λήθη μας τις σκέπασε με λάσπη

-και οι Αρχαιοι που περνούν τον Ποταμό Υδάσπη-

και της Πανδώρας το κουτί..κι η ζωτικότητα μας

και ότι έδωσε φτερά στη Ζωντανή χαρά μας

ολο το αίμα μέσα μας πουναι συσπειρωμένο

και το νερό της νιότης μας που εμοιαζε χαμένο

είναι σαν ελιξήριο, είναι πηγή Ονείρων

Μοιάζει με την Ιθάκη μας , ταξίδι των Κυθήρων ..

Απο τη Σπηλια του Νοσφεράτου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/09/blog-post_1601.html

Αιδώς Αιδοίες!

Αιδώς Αιδοίες!

Ομιλεί το όντως ον :

 

 Στις μέρες μας ,τα θηλυκά μας έχουνε αλώσει,

και στα τσιφτετελαδικα έχουνε ξεσαλώσει,

διεκδικούν αξιώματα εις το κάθε πεδίο

αμφισβητούν ως και το ύπατο αξίωμα το Θείο

 ( Ισιδωρα και όχι του Σουρουπάκ ,του Θείου .. )

Παν οι καιροί που φόραγαν, στα εσώτερα, φουρό

τώρα, τα Θήλυα, ρίχνουνε, ξεπέτα στο φτερό

 έχουνε ξεπεράσει πια, μακράν ,το κάθε όριο

κι υφίσταται ο κόσμος μας, τράνταγμα υποδόριο

Κάποτες, εν τες θηλυκές ,υπήρχε η σεμνότης

Σήμερις κάθε μια γυνή, προκύπτει κι ένας πότης

Κι αν κάποτε κοκκίνιζαν σαν άκουγαν αισχρότητες

Τώρα, χωρίς να ντρέπονται ,τολμούνε και ακρότητες

Τι θα απογίνουμε ,αλί ,μ’ αυτόν τον ξεπεσμό

ωθείται η κενωνία μας, εις πλήρη μαρασμό

 θα πρέπει , κάπως και ταχειά ,να παύσουν οι αμαρτίες

 Κάποιος να πει στα θήλεα αυτά : Αιδώς Αιδοίες!

Απο τη Σπηλια του Νοσφερατου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_1947.html

Ο Ερωτας Κικιτσα μου ειναι Ασκητική

Εμέ δεν γοητεύουνε οι όμορφοι σου στίχοι
Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη
Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική
Ο Έρωτας , Κικιτσα μου είναι Ασκητική

Πρεπει ν’ αφήσεις της καρδιάς να ρεύσει λίγο αίμα
Πρέπει αλήθεια ζωντανή να δώσεις, δίχως ψέμα
Πρέπει για λίγο να αφεθεις ,να τρέξεις σαν νεράκι
Κι οφείλεις για τον ερωτα να λιώσεις σαν κεράκι ….

Πρέπει από τα στηθια σου να στάξει λίγο Γάλα
Και ν ’αφεθεις στων Πόθων σου τα Μάγια τα μεγάλα
Πρέπει να ακούσω μέσα σου τους Μύχιους σου Ήχους
Να νιώσω έγκατα Ψυχής , Αγάπης αποήχους …

Απο την Σπηλια του Νοσφερατου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_3296.html

Για την εθνική ταυτότητα

Το Πρωτο χαρακτηριστικό: Η εθνική ταυτότητα στηρίζεται όπως η προσωπική ταυτότητα, σε μια αναδρομική αφήγηση.. Αναφέρεται σε μνήμες κοινής καταγωγής, παραδόσεις, την ιστορία του έθνους μας . δηλαδή σε κάτι πού μοιάζει με την προσωπική βιογραφία ενός ατόμου Το συλλογικό- εθνικό εμείς ξαναθυμάται το παρελθόν του με την βοήθεια ιστορικών ,δασκάλων, δημοσιογράφων και μέσων (εκπαιδευτικοί μηχανισμοί, βιβλία, κ.λ.π) αλλά και της βίας πού  περικλείει το κράτος. .Το δεύτερο χαρακτηριστικό της ξεκινά από το κοσμοθεωρητικό σχήμα του 18^ου και 19ουαιώνα, όπου αυτή διαμορφώθηκε ιστορικά εθνικής, δηλαδή με αρχή μέση και τέλος.Από ένα κοσμοθεωρητικό σχήμα δηλαδή, πού προσπαθεί να συνθέσει τις αντιφάσεις των επιμέρους ταυτοτήτων, ιεραρχικά, με μια σειρά πού μοιάζει με εκείνη του βιβλίου, του μυθιστορήματος Στηριγμένη σε αυτό το εναρμονιστικό, ιεραρχικό κοσμοθεωρητικό σχήμα  η εθνική ταυτότητα αποτελεί -στην πρώιμη νεωτερικότητα- την υπέρτερη ταυτότητα πού ενορχηστρώνει, οργανώνει, ανασυνθέτει, διευθετεί και ιεραρχεί όλες τις άλλες επαγγελματικές, πολιτικές ακόμα και »φυσικές» ταυτότητες

 Το τρίτο και πιο κρίσιμο χαρακτηριστικό τής εθνικής ταυτότητας συνίσταται στο ότι αποτελεί μια πρωτίστως πολιτική ταυτότητα, που όμως, είναι εμβολιασμένη με το σχεδόν μεταφυσικό συναίσθημα και νόημα του έθνους.

Η εθνική ταυτότητα είναι η μετασχηματισμένη εθνοτική ταυτότητα, πού ανασύρεται από το πολιτισμικό πεδίο και αναπλάθεται νεωτερικά, καθώς αναμιγνύεται με το κράτος. Γίνεται έτσι μια πολιτική ταυτότητα πού εμφανίζεται ως πολιτισμική, πού συνενώνει κουλτούρα και πολιτική, πού προσδίδει ένα σχεδόν μεταφυσικό βάθος στην πολιτική. Το πολιτικό και συγχρόνως πολιτισμικό στοιχείο πού χαρακτηρίζει την εθνική ταυτότητα, αφορά στην εσωτερίκευση ενός νεωτερικού συναισθήματος: του συναισθήματος της κυριαρχίας-ή του δικαιώματος κυριαρχίας-πάνω σε μια επικράτεια.

Εν τέλει  η εθνική ταυτότητα προσέφερε ιστορικά ένα είδος συναισθηματικής γέφυρας μεταξύ του ατόμου, της κοινωνίας και του κράτους. Το άτομο, με την ιεραρχημένη εθνική του ταυτότητα, νιώθει να συνδέεται οργανικά με την κοινωνία- έθνος και με το κράτος ως έθνος κράτος. Το έθνος γινόταν και γίνεται ακόμα, διαρκές συμπλήρωμα του κράτους, ατομικό -υπαρξιακό σε επίπεδο προσωπικής ταυτότητας και κοινωνικό -πολιτικό, προσφέροντας στο άτομο το συναίσθημα της αλληλεγγύης, του ‘’ανήκειν» σε ένα κοινό προορισμό, αλλά και το συναίσθημα της συμμετοχής στην κρατική κυριαρχία (ή στην επιδίωξη της).

– Απο το Βιβλιο : Οι Μεταμορφωσεις της Ταυτοτητας ,Εθνος Νεωτερικοτητα και Εθνικιστικός Λόγος …

Βλε και στη Σπηλιά του Νοσφεράτου: Ετικετα : Οι μεταμορφωσεις της ταυτοτητας

---

 

 

 

Είστε όλοι άτομα

Στην ταινία των Monty Python Ένας προφήτης μα τι προφήτης (1979 σκηνοθεσία Terry Jones).o Μπραιαν μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τον έχουν επιλέξει για προφήτη τους. Ο Μπραιαν, που δεν θέλει τη δουλειά, τους φωνάζει :«Είστε όλοι άτομα »Το πλήθος άπαντα με μια φωνή:« Ναι ,είμαστε όλοι άτομα » Η μοναδικά εξαίρεση είναι ένας άνδρας που λέει :«εγώ δεν είμαι»Σήμερα ο καθένας πρέπει να είναι «κάτι ιδιαίτερο»,χωρίς όμως καθόλου να ξεχωρίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Σήμερα η παρέκκλιση είναι βαρετή.«Όταν ο ατομισμός είναι κομφορμιστικός και ο κομφορμισμός με τη σειρά του γίνεται ατομικιστικός» Ο Αντι Γουορχωλ υπαινίσσεται κι αυτός ένα «Εγώ δεν είμαι άτομο »γράφοντας το 1963 « Θέλω όλοι να σκέφτονται όμοια…Πιστεύω ότι ο καθένας θα πρέπει να είναι μια μηχανή.. Οι πάντες θα σκέφτονται απλώς τα ίδια πράγματα και κάθε χρόνο θα γινόμαστε ολοένα και πιο όμοιοι. Αυτοί που μιλάνε για την ατομικότητα είναι εκείνοι που αρνούνται περισσότερο την παρέκκλιση και λίγα χρόνια μπορεί να έχουν αλλάξει πλευρά»
Το άτομο στο νεωτερικό κοσμοθεωρητικο πλαίσιο του 19ου και 20 ου αιώνα προσπαθούσε να εναρμονίσει τις αντιφάσεις των επιμέρους στοιχείων της ταυτότητας του, συνθετικά και ιεραρχικά με μια σειρά πού θύμιζε το αστικό μυθιστόρημα: αρχή μέση και τέλος.
Η έννοια της σύγχρονης μετανεωτερικής εξατομίκευσης είναι διαφορετική Ο «εξατομικευμένος» μετανεωτερικός άνθρωπος-σε αντίθεση με το νεωτερικό άτομο -καλείται να διαλέξει μέσα από ένα καλειδοσκόπιο άπειρων επιλογών. Η καθημερινή ανασφάλεια καταργεί τον «κανονικό» τρόπο ζωής πού γίνεται πια ,δυνητικός, ευέλικτος, κατασκευάσιμος. Έτσι το γεγονός ότι έχουμε νικήσει τη μοίρα καταντά απρόσμενο μειονέκτημα της σύγχρονης ζωής. Από μας περιμένουν να αποφασίζουμε για πολλά, σχεδόν για όλα. Οι κίνδυνοι πού ελλοχεύουν σε τέτοιες αποφάσεις είναι διαρκείς και πάντα παραμονεύει η αποτυχία
Αυτή η διαρκής αναζήτηση της ατομικής εμπειρίας δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή:Αντίθετα ,οι άνθρωποι είναι «καταδικασμένοι στην εξατομίκευση» σε μια αναζήτηση επιλεγμένης ή καλλίτερα ‘’χειροτεχνημένης’’ βιογραφίας: «Χειροτεχνημένη» βιογραφία ανάμεσα στα άλλα σημαίνει και καθημερινή, προσωπική επιλογή και ανασκευή του χρόνου μας, όχι μόνο του παροντικού ή μελλοντικού αλλά και του προσωπικού μας παρελθόντος Σήμερα οι άνθρωποι εγκαλούνται στην’«αναζήτηση της ταυτότητας τους και στην ανάγκη να μετατρέψει κανείς τις ξένες –οικείες θρυμματισμένες επιλογές σε μια ‘’ενότητα’’ για τον εαυτό του και τους άλλους επιλογές»
Ο καθένας καλείται να επιλέξει την προσωπική ιστορία του ,με τον αποκλεισμό εικόνων πού ενοχλούν και απωθούνται.«Εξατομίκευση ‘’σήμερα σημαίνει και’’ αποσύνθεση των βιομηχανικό κοινωνικών αυτονόητων καθώς και την ανάγκη να βρει κανείς και να επινοήσει για τον εαυτό του και με άλλους νέα αυτονόητα’’

Απο τη Σπηλια του Νοσφεράτου
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_2029.html

Εκδοχή της «αφύπνισης» και εκδοχή του «καταλοίπου

Πολύ σχηματικά, οι διάφορες θεωρήσεις του εθνικισμού μπορούν να ενταχθούν, σε δύο βασικές ερμηνευτικές εκδοχές.

Την εκδοχή της αφύπνισης και την εκδοχή του κατάλοιπου .

Η ερμηνεία του εθνικισμού ως αφύπνισης του έθνους αποτελεί εκδοχή της ίδιας της εθνικιστικής ιδεολογίας.

Εκδοχή πού αντιμετωπίζει την αφύπνιση του έθνους και του εθνικού συναισθήματος ως ”επανα-ανακάλυψη κάποιου βαθιά κρυμμένου αιώνιου πράγματος»

Στη δεύτερη ερμηνευτική εκδοχή ο εθνικισμός αντιμετωπίζεται ως κατάλοιπο-σπασμός του παλαιού κόσμου πού δεν μπορεί να προσαρμοσθεί στις ορθολογικές απαιτήσεις της νεωτερικότητας.

Όμως και στις δύο ερμηνείες το έθνος και το εθνικό συναίσθημα αντιμετωπίζεται ως μια αυθύπαρκτη οντότητα, χωρίς αλλοιώσεις, πού μένει θαμμένη στη σπηλιά του χρόνου.

Οι θεωρήσεις αυτές παραμένουν στο σημασιολογικό πεδίο της ίδιας της εθνικιστικής ιδεολογίας.

Αποδέχονται τα έθνη ως πρωτογενείς οντότητες πού έχουν την ρίζα τους στην ανθρώπινη φύση και ιστορία και πού προσδιορίζονται με αντικειμενικά κριτήρια , πού εντάσσονται δηλαδή στη σφαίρα του οντολογικού είναι.

Απο την Σπηλιά του Νοσφεράτου http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_906.html

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σαν τους διαβάτες ,που όλη νύχτα περπατάνε
Σαν τις ψυχές μας που δεν έχουν που να πάνε
Κι’ ειν΄οι αράχνες σαρκοβόρες σαν την Μνήμη

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σα πεφταστέρια πού στον ουρανό γλιστράνε
και σαν τους φίλους , την στιγμή που μας πουλάνε
Σα και τη νύχτα που βουλιάζει σε μια Λίμνη

Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Κι αυτά τα δεντρα ολο τα τρώνε οι Τερμίτες
που πάει η πνοή μας οταν βγαινει απο τις μύτες;

Κι ειναι η ζωή μας σαρκοβόρα σαν την μνημη.

<!– @ 2:43 π.μ. –>

(απο την ΧελιδΩνα(μ-λ)

(και την Σπηλιά του Νοσφεράτου

Η ξενότητα ,

«Αλήθεια –έγραφε ο Nietzsche- τι γνωρίζει ο άνθρωπος για τον ίδιο του τον εαυτό; Πράγματι μπόρεσε ποτέ, έστω και για μια μόνο φορά, να αντιληφθεί πλήρως τον εαυτό του σαν να βρισκόταν σε μια γυάλινη βιτρίνα;»

Η ξενότητα ,
Στον Πύργο ΄-του Κάφκα – :ο Κ θέλει να εισέλθει στον Πύργο αλλά μένει πάντα απ έξω γιατί είναι ξένος :«Κοιτάζετε τον Πύργο;»ρώτησε με περισσότερη ευγένεια από ότι περίμενε ο Κ αλλά με έναν τόνο πού έδειχνε κάποια αποδοκιμασία για τη στάση αυτή του Κ « Ναι »είπε ο Κ «είμαι ξένος κι έφτασα μόλις χτες το βράδυ στον τόπο σας» « Δεν σας αρέσει ο Πύργος» ρώτησε ο δάσκαλος γρήγορα. «Πως;»ξαναρώτησε ο Κ λίγο αιφνιδιασμένος και επανέλαβε αμέσως την ερώτηση με ηπιότερο τόνο «Αν μου αρέσει ο Πύργος ;Γιατί νομίζετε ότι δεν μου αρέσει;» «Σε κανένα ξένο δεν αρέσει»είπε ο δάσκαλος.*

Όπως ο Slavoj Zizek επισημαίνει η αποξένωση ,η έλλειψη γνώσης του άλλου αποτελεί τον κανόνα στις ανθρώπινες σχέσεις: «Είσαι η σύζυγος μου- τελικώς τι ξέρεις γι αυτό; Είσαι ο κυριος μου -΄στην πραγματικότητα, είσαι τόσο σίγουρος γι αυτό;»Αυτό που δημιουργεί την θεμελιωτική αξία τούτων των λέξεων(του ΛΑΚΆΝ στο σεμιναριο ΙΙΙ) είναι αυτό που είναι εμφανές στην προσποίηση ,ότι ο άλλος είναι εκεί ως απόλυτος Άλλος . Απόλυτος ,δηλαδή αναγνωρίζεται αλλά δεν γνωρίζεται.**

Και αλλού «Μπορούμε να ανά-γνωρίσουμε τον άλλο ΄ως πρόσωπο μόνο στον βαθμό που ,με ριζοσπαστική έννοια παραμένει άγνωστος σε μας η αναγνώριση υπαινίσσεται την απουσία της γνώσης. Ένα γείτονας εντελώς διάφανος και ανοιχτός σε μας δεν είναι πια ένα *πρόσωπο{,δεν σχετιζόμαστε πλέον μαζί του σαν σε άλλο πρόσωπο: Η διύποκειμενικότητα βασίζεται πάνω στο γεγονός ότι ο άλλος γίνεται αντιληπτός φαινομενολογικά ως μια « άγνωστη ποσότητα»,ως μια απύθμενη άβυσσος την οποία δεν μπορούμε ποτέ να βυθομετρήσουμε»***
Ο ζιζεκ περιγράφει τις ι τρεις διαστάσεις του «άλλου»(με τη λακανική έννοια του όρου «Καταρχάς υπάρχει ο φαντασιακός άλλος ΄οι άλλοι άνθρωποι «σαν εμένα»,οι συνάνθρωποι μου με τους οποίους εμπλέκομαι σε κατοπτρικές σχέσεις ς ανταγωνισμού, αναγνώρισης και ουτω καθεξής. Εν συνεχεία, υπάρχει ο συμβολικός *μεγάλος Άλλος{ ΄η υφισταμένη ουσία [substance} της κοινωνικής μας ύπαρξης , το απρόσωπο σύνολο κανόνων πού συντονίζουν την συνύπαρξη μας. Τέλος υπάρχει ο Άλλος ως Πραγματικό, το αδύνατο Πράγμα, ο « απάνθρωπος εταίρος» ο «Άλλος » με τον οποίο είναι αδύνατος οποιοσδήποτε συμμετρικός διάλογος πού να διαμεσολαβείται από τη συμβολική τάξη . Και είναι κρίσιμο να αντιληφθούμε ότι αυτές οι τρεις διαστάσεις συνδέονται . Ο πλησίον ως το Πράγμα σημαίνει ότι ,κάτωθεν του πλησίου ως ομοίου, ως κατοπτρικής εικόνας μου, πάντοτε καραδοκεί η ανεξιχνίαστη άβυσσος της ριζικής Ετερότητας, ενός τερατώδους Πράγματος που δεν μπορεί να *«εξευγενιστεί»****

Παρόμοια ο Bataille μας θυμίζει πως η ασυνέχεια ,η διαφορά ενυπάρχει στην πραγματικότητα «Κάθε όν διαφέρει από όλα τα άλλα. Η γέννηση του, ο θάνατος του και τα γεγονότα της ζωής του μπορεί να έχουν ενδιαφέρον για τα άλλα όντα αλλά αυτό είναι το μόνο άμεσα ενδιαφερόμενο. Μόνο αυτό γεννιέται. Μόνο αυτό πεθαίνει. Μεταξύ ενός όντος και ενός άλλου υπάρχει μια άβυσσος, υπάρχει μια διακοπή» «Αυτή η άβυσσος βρίσκεται για παράδειγμα ανάμεσα σε σας πού με ακούτε και σε μένα που σας μιλώ. Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε, αλλά καμία επικοινωνία μεταξύ μας δεν θα μπορέσει να εξαλείψει μια πρωταρχική διαφορά. Αν πεθάνετε εσείς δεν είμαι εγώ που πεθαίνω. Είμαστε, εσείς κι εγώ όντα διακεκομμένα» *****.
Ενώ η Κριστεβα διακρίνει τον ξένο στον ίδιο τον πυρήνα της ταυτότητας μας «Παραδόξως ΄-λέει η Κριστεβα- ο ξένος μας κατοικεί, είναι η κρυμμένη πλευρά της ταυτότητας μας, ο τόπος όπου ερημώνεται η κατοικία μας, ο χρόνος κατά τον οποίο ναυαγούν η συναίνεση και η συμπάθεια..»*

απο την Σπηλια του Νοσφερατου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_3982.html

Erving Goffman :το στίγμα

. Το στίγμα οφείλεται σε σωματικές ατέλειες , σε ατέλειες χαρακτήρα . σε ατέλειες συνυφασμένες με τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία και την εθνότητα. Οι (Αρχαίοι)Έλληνες ,-μας λέει ο Erving Goffman- έφτιαξαν τον όρο στίγμα για να αναφερθούν σε σημάδια του σώματος σχεδιασμένα να φανερώνουν κάτι το ασυνήθιστο και το κακό όσον αφορά την ηθική κατάσταση του φορέα του . Τα σημεία αυτά ήταν ουλές ή καψίματα που γίνονταν στο σώμα και δημοσιοποιούσαν ότι ο φορέας του ήταν δούλος, εγκληματίας ή προδότης – ένα κηλιδωμένο πρόσωπο, τελετουργικά μολυσμένο , ένα άτομο προς αποφυγήν , ιδιαίτερα σε δημόσιους χώρους. Αργότερα , κατά τους χριστιανικούς χρόνους , δυο επίπεδα μεταφοράς προστέθηκαν στον όρο : Το πρώτο αφορούσε σωματικά σημάδια ιερής χάρης ,που έπαιρναν την μορφή εξανθημάτων του δέρματος: το δεύτερο αφορούσε σωματικά σημασία οργανικής διαταραχής .Σήμερα ο όρος χρησιμοποιείται ευρύτατα λίγο –πολύ με την αρχική κυριολεκτική σημασία του, αλλά αφορά περισσότερο την δια την ατίμωση παρά την σωματική επίδειξη της

Ωστόσο σε κάθε περίπτωση τόσο έννοια του στίγματος όσο και ο χαρακτηρισμός ενός γνωρίσματος ως στιγματιστικού και απαξιωτικού δεν είναι ούτε φυσικά ούτε και εγγενή: Στο έργο του Erving Goffman το στίγμα (όπως και ο εαυτός)προσεγγίζεται ως κοινωνική κατασκευή : η κοινωνία επινοεί κατηγορίες, καθιερώνει τα μέσα κατάταξης των ατόμων σε αυτές και αποδίδει συγκεκριμένες σημασίες σε ένα συγκεκριμένο φάσμα γνωρισμάτων, καθορίζοντας κάποια ως φυσιολογικά και συνηθισμένα και κάποια άλλα ως απαξιώτικα
Στην εποχή μας όλοι (φυσιολογικοί και στιγματισμένοι) οφείλουν να εμπλακούν σε διαδικασίες «παρουσίασης του εαυτού».Γιατί ο εαυτός -στα έργα του Goffman – εμφανίζεται ως κοινωνικό προϊόν :δεν υπάρχει ένας πρότερος εαυτός που περιμένει να ενεργοποιηθεί και να εκφραστεί στις κοινωνικές περιστάσεις; ο εαυτός διαμορφώνεται και επικυρώνεται σε συνθήκες δημόσιας ερμηνείας ενός ρόλου.

Οι στιγματισμένοι όμως ,οφείλουν να τον παρουσιάζουν ετσι ώστε να δείχνουν ότι αποδέχονται την κατώτερη κοινωνική τους θέση και ότι δεν εγείρουν αξιώσεις για πλήρη ανθρώπινη υπόσταση εισβάλλοντας σε πεδία που προορίζονται για τους φυσιολογικούς

Γιατί η ανοχή απέναντι στους στιγματισμένους σημασιοδοτείται από τους όρους και τα κριτήρια των φυσιολογικών: αποτελεί μέρος μιας συναλλαγής ,τους όρους της οποίας έχουν διατυπώσει οι «φυσιολογικοί» , ενώ οι στιγματισμένοι καλούνται να τους αποδεχτούν . Η εκχώρηση της αποδοχής εξαρτάται από την έμπρακτη συμμόρφωση των στιγματισμένων και από την παραμονή τους μέσα στα όρια που οι «φυσιολογικοί» έχουν καθορίσει « Εξ ορισμού, πιστεύουμε ότι ένας στιγματισμένος δεν είναι εντελώς άνθρωπος»

Ποιοι όμως είναι οι στιγματισμένοι ,σήμερα ; «Υπό την αυστηρή έννοια- έλεγε ο Goffman στις αρχές της δεκαετίας του 1960 – υπάρχει μόνο ένας ολοκληρωμένος άνδρας που μπορεί να σταθεί ανερυθρίαστος στην Αμερική : ένας νέος , παντρεμένος , λευκός ,αστός , βόρειος , ετεροφυλόφιλος , προτεστάντης , πατέρας, με πανεπιστημιακή μόρφωση ,πλήρη απασχόληση , καλή επιδερμίδα , κανονικό βάρος και ύψος και πρόσφατες αθλητικές επιδόσεις » . Όλοι οι άλλοι , όλοι εμείς κατά καιρούς είμαστε στιγματισμένοι και καλούμαστε να υποστούμε και να νιώσουμε τις συνέπειες του στίγματος. Στην εποχή μας, καθένας μας έχει το δικό του στίγμα και το μόνο που τον διαφοροποιεί από κάποιον άλλο είναι το είδος του στίγματος που έχει βιώσει προσωπικάόλα τα μέλη μιας κοινωνίας είναι σήμερα παίκτες στο παιχνίδι του στίγματος και της ντροπής .

Erving Goffman , Στίγμα . Σημειώσεις για τη διαχείριση της φθαρμένης ταυτότητας, Εκδοσεις Αλεξάνδρεια ,(Αγγλική εκδοση 1963),2001

http://www.perizitito.gr/authors.php?authorid=9582

http://www.enet.gr/online/online_issues.jsp?dt=16/08/2002&pid=51&id=3960144

http://www.e-steki.gr/showthread.php?t=10540

βλ και  στην Σπηλιά του Νοσφεράτου
http://nosferatos.blogspot.com/search/label/%CE%BF%CE%B9%20%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%89%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82%20%CF%84%CE%B7%CF%82%20%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82?updated-max=2008-08-29T19%3A24%3A00%2B03%3A00&max-results=20

Πλατωνας και Παναγιώτης Κονδύλης: Ενα σχόλιο του Γιάννη

Γιάννης
http://www.geocities.com/porta_aurea |

«Από όλους αυτούς, όποιος ζει δίκαια, μετέχει σε μια καλύτερη μοίρα, ενώ όποιος ζει άδικα, σε μια χειρότερη, γιατί κάθε ψυχή δεν επιστρέφει εκεί, απ’ όπου έρχεται, πριν από δέκα χιλιάδες χρόνια, αφού δεν αποκτά φτερά πριν περάσει τόσο διάστημα. Εξαιρείται η ψυχή εκείνου που φιλοσόφησε χωρίς δόλο ή του φιλοσόφου εραστή των παιδιών˙ αυτές εδώ οι ψυχές αποκτούν φτερά κατά την Τρίτη χιλιετή περιφερική διαδρομή, αν διάλεξαν τρεις διαδοχικές φορές αυτή τη ζωή, και έτσι απέρχονται στο τρισχιλιοστό έτος. Οι άλλες όμως, όταν τελειώσουν την πρώτη τους ζωή, κρίνονται, και αφού κριθούν, άλλες πηγαίνουν στους τόπους όπου αποδίδεται δικαιοσύνη, κάτω από τη γη, και εκτίουν εκεί την ποινή τους, και άλλες, αλαφραίνοντας με την κρίση, ανυψώνονται και ζουν σ’ έναν τόπο του ουρανού αντάξια με τη ζωή που έζησαν όταν είχαν τη μορφή ανθρώπου. Στο χιλιοστό όμως έτος, και οι πρώτες και οι δεύτερες, φθάνοντας σε κλήρωση και σε εκλογή της δεύτερης ζωής τους, διαλέγουν η καθεμιά τη ζωή που θέλει˙ και τότε είναι δυνατό η ανθρώπινη ψυχή να οδηγηθεί στη ζωή ενός θηρίου, και από το θηρίο να επιστρέψει σε άνθρωπο η ψυχή που ήταν κάποτε άνθρωπος. Και δε θα πάρει αυτή τη μορφή την ανθρώπινη, η ψυχή που δεν είδε ποτέ την αλήθεια»
Πλάτωνα, Φαίδρος, 248e-249b

«Η αξιολογικά ελεύθερη γνώση δεν μπορεί να θέσει ως στόχο της τη διάλυση των ψευδαισθήσεων, γιατί η ίδια έγινε αξιολογικά ελεύθερη μόνο και μόνο χάρη στη διαπίστωση ότι οι ψευδαισθήσεις δεν διαλύονται, και μάλιστα είναι βιοτικά αναγκαίες. Για τούτο η αξιολογικά ελεύθερη γνώση υποχρεωτικά παραμένει στο περιθώριο και απευθύνεται σε όσους είναι σε θέση να εκτιμήσουν γνώσεις και διαπιστώσεις πρακτικά περιττές ή και ανασχετικές. Αν σε ορισμένες εποχές γνωρίζει περισσότερη δημοσιότητα, ο λόγος είναι απλώς ότι η κανονιστική σκέψη βρίσκεται σε κρίση και θέλει να αυτοεπιβεβαιωθεί ασκώντας πολεμική εναντίον της και αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους. Επειδή η αξιολογικά ελεύθερη σκέψη δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει την ευρύτερη κοινωνική επιδοκιμασία, γι’ αυτό και η δημόσια εμφάνισή της έχει ως μόνο αποτέλεσμα να κινητοποιούνται οι εχθροί της και να εκλεπτύνονται τα επιχειρήματα των κανονιστικών θεωριών. Αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, απλώς είναι αναπόφευκτο. Αν τα πράγματα έρχονταν διαφορετικά, τότε ο κόσμος αυτός θα γινόταν άλλος, δηλαδή δεν θα ήταν πια ο κόσμος, από την περιγραφή του οποίου προέκυψε η αξιολογικά ελεύθερη θεώρηση.
Η τελευταία τούτη πρόταση συνεπάγεται ότι η λογικά συνεπής αξιολογικά ελεύθερη θεώρηση εδράζεται σε μιαν ορισμένη αντίληψη για τα ανθρώπινα πράγματα. Πρόθεσή μας εδώ είναι να τονίσουμε και να διευκρινίσουμε αυτήν τη συνάφεια. Όταν προσπαθεί κανείς να την αρνηθεί ή τουλάχιστον να την αποσιωπήσει, τότε δημιουργείται εκείνη η κατάσταση της αμηχανίας, στην οποία βρίσκονται αδιάκοπα μερικοί σύγχρονοι μας θετικιστές ή «κριτικοί» ορθολογιστές, καθώς θέλουν να εμφανίζονται ως αξιολογικά ελεύθεροι επιστήμονες, ενώ την ίδια στιγμή μεταμορφώνονται σε αιθεροβάμονες μεταφυσικούς προκειμένου να υπερασπίσουν λ.χ. τον φιλελεύθερο ηθικισμό ή «την» ελευθερία».
Κονδύλη, Ισχύς και Απόφαση, Εισαγωγή, σ. 15

από Να είσαι σαν τον(φτερωτό) ιπποπόταμο, 2008/09/24 at 8:17 μ.μ.

Φεγγάρι , μισοφέγγαρο….

Φεγγάρι , μισοφέγγαρο….

Φεγγάρι , μισοφέγγαρο, σα φέτα από καρπούζι

Και σα χαμόγελο μικράς που βγαίνει από τζακούζι

Και κρέμεσαι στον ουρανό εν μέσω της νυκτός

 Σαν λάμπα σ’ οίκο ανοχής που μένει ανοιχτός.

 

 Και μέσα στ άστρα βρίσκονται οι ουράνιες πουτάνες

Αστραφτερές σα γκέισες ή σαν Αγγέλων μάνες

 Κι εμείς της νύκτας βροχερής, μοναχικοί διαβάτες

Μες το μπουρδέλο μπαίνουμε , του ουρανού πελάτες

Κι εσύ φεγγάρι που κοιτάς και είσαι Φαναράκι

Ετούτων των Χριστούγεννων τ’ ερωτικό Βραδάκι

Και λαμπυρίζεις σιωπηλό, νυχτερινός λωτός

 Φεγγάρι που χαμογελάς σα μια σχισμή φωτός

 Σελήνη , Καρπουζοφλουδα σ’ ουράνιο μποστάνι

 Δείξε και λίγο στους αμνούς που μένουμε στη στάνη

Και όλο κοντοστεκόμαστε στο χείλος αυταπάτης

Μια δόση απ’ τα μελλούμενα ,μια γεύση της αγάπης……

για τον Βαλκανικό Μυθο

»H κοινωνική του προσωπικότητα, η τόσο αβέβαιη, μου έγινε ξεκάθαρη τη στιγμή που μου είπε το όνομά του, όπως κάποιος που, αφού σπαζοκεφαλιάσει με ένα αινιγματάκι, μαθαίνει τελικά τη λέξη που ρίχνει φως σ’ αυτό που έμενε σκοτεινό, και το οποίο, για τα πρόσωπα, είναι το όνομα.» *
«Το μακεδονικό ζήτημα μπορεί να συνοψισθεί στην ιστορία του κυρίου Ομεριτς ,πού μου την αφηγήθηκε η Βαντρούσκα. Ο Ομεριτς,πού τον έλεγαν έτσι επί γιουγκοσλαβικής μοναρχίας, έγινε Ομεροφ κατά την βουλγαρική κατοχή στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κι έπειτα Ομερσκι για την Δημοκρατία της Μακεδονίας πού συμπεριελήφθη στην γιουγκοσλαβική ομοσπονδιακή δημοκρατία. Το αρχικό του όνομα ,Ομερ ,ήταν τούρκικο.»**

Τα Βαλκάνια δεινοπάθησαν από την ανακάλυψη και την κατασκευή τους. Ο «βαλκανισμός» και το υποκείμενο του είναι φυλακισμένα μέσα σε ένα πεδίο λόγου όπου τα «Βαλκάνια»δημιουργούν αντιθετικό ζεύγος με τη «Δύση» και την «Ευρώπη».ενώ ο «βαλκανισμός » είναι ο σκοτεινός άλλος του «δυτικού πολιτισμού»
Η βαλκανική χερσόνησος τοποθετήθηκε φαντασιακά ως ο αντίποδας της Ευρώπης. Αν η ευρωπαϊκή ήπειρος ήταν η χώρα πού δεν παρήγαγε μόνο ρατσισμό αλλά και αντιρατσισμό ,όχι μόνο αντισημιτισμό αλλά και την απάρνηση του ,τα Βαλκάνια πολιτισμικά είναι δεδομένα ως -ο<<άλλος>>.

Ο» άλλος »είναι μια άδεια, μια κενή περιεχομένου έννοια. Η Διαφορά και οχι η αναγνώριση της ομοιότητας οριοθετεί κατ αρχήν τους άλλους .Γι αυτό και αποτελούν αντικείμενα προβολών, στερεότυπων , προκαταλήψεων ,δηλαδή εικόνων πού’’ εμείς’’ κατασκευάζουμε γι αυτούς ,εικόνων περιγραφικών και αξιολογικών συνάμα ανάμικτων με συναισθήματα, συμπάθειας ή αντιπάθειας, φόβου ή επιθυμίας
Ο Εdward Said πρότεινε την έννοια του «Οριενταλισμού» για να δηλώσει «την θεσπισμένη συλλογική αντιμετώπιση της Ανατολής» ,το πώς δηλαδή να κάνεις δηλώσεις γι αυτήν, να επικυρώνεις απόψεις για αυτήν, να την περιγράφεις, να την διδάσκεις, να την διευθετείς, να την εξουσιάζεις: με λίγα λόγια, ο Οριενταλισμός μπορεί να εξεταστεί και να αναλυθεί ως ο δυτικός τρόπος κυριαρχίας, αναδόμησης και επιβολής εξουσίας πάνω στην Ανατολή»***

Τα Βαλκάνια γρήγορα έγιναν στόχος πολλών εξωτερικευμένων απογοητεύσεων ­πολιτικών .ιδεολογικών και πολιτιστικών ­πού χρησίμευσαν ως πηγή αρνητικών χαρακτηριστικών απέναντι στα οποία φτιάχτηκε μια θετική ναρκισσιστική εικόνα του Ευρωπαίου και της Δύσης αναγνώστες …..

*Marcel Proust, `A la Recherche du temps perdu

**Κλαούντιο Μάγκρις , Δουναβις,μτφ Μπαμπης Λυκούδης .Εισαγωγή Νικος Μπaκουνάκης εκδ Πολις 2001

*** Edward W. Said, Orientalism , N York Rantheon Books,1978

απο την  Σπηλια του Νοσφεράτου

το μυστικό όπλο του βλάκα (και άλλες ιστοριες του κ Κόινερ ) ή Ολα(σχεδόν) οσα θα θελατε να μαθετε περι βλακείας και Δεν τολμουσατε να τα ρωτήσετε

ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα -ρώτησαν κάποτε τον κ Κοινερ – αυτό που τον κάνει ακατανίκητο , ανυπέρβλητα Κακό και ΠΑΝΤΑ νικητή;

– Το μεγάλο μυστικό του Βλάκα- χμμ- για να σκεφτώ λίγο …- Ε ..μάλλον ότι ΔΕΝ του περνά καν από το μυαλό , δεν διανοείται ότι μπορεί έστω για μια στιγμή ναχει Άδικο.. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το Μυαλό Γρήγορα τη διώχνει ;Αυτός Βλάξ; Ποτες των Ποτών . Οι άλλοι Είναι Πάντα…-Έτσι γίνεται Αδίσταχτα Θρασύς , Υπέροχα επικίνδυνος , ανυπέρβλητα Αλαζονικός . Και πείθει ..Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί Βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία

..Αυτό είναι το μυστικό όπλο του ΒΛΑΚΑ

  

 

Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία; Τον Ρώτησαν

Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. Απάντησε ο κ Κόινερ . Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα . Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό…Ο Βλάξ το Υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί .Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία-είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο : Με κακία. Προσπαθώντας να Επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα ..αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί ..η τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του . Φαύλος κύκλος.

 Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας ;

–επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας . Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα : Οργανωτικότητα , επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα : δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης .. Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπουμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο , άλλων. Αυτό αποτελεί επισυνεπεια του ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΌΠΛΟΥ ΤΟΥ ΒΛΑΚΑ(βλ παραπάνω..)_

 

 ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα ;Η αλογόμυγα … Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας

.Ναι κύριε Κόινερ ..Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολάι στα μούτρα του Βλάκα ;- Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία … Αυτή είναι η μοίρα της Αλογόμυγας .

 Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα ;-

Γιατί είναι Βλάκας και Υπερβολικός . Προσπαθεί να την εξοντώσει με Κανονιές .. Μονό ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι…-

 

 

Και ποια θα ήταν η λύση;

 Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση : Ούτε για τον Βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα …

 

Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα ;

-Ε όχι και τόσο. TI  να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον ΒΛΑΚΑ ;

 

Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει ΚΑΘΟΛΟΥ την αίσθηση του χιούμορ,;

– Στην ουσία η έκλειψη Χιούμορ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ. Διότι , αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ Δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά ,οπότε θα έπαυε νάνε και Βλάκας .

–

Και ποια είναι τα πιο σημαντικά Χαρακτηριστικά της Βλακείας ; Ρώτησαν κάποτε τον κ Κόινερ.

Ας τα πάρουμε ένα ενα.

Απαντησε ο κ Κοινερ.

Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά  ικανότητα μεταφορικής σκέψης .Τα παίρνει όλα Κ Υ Ρ Ι Ο Λ Ε Κ Τ Ι Κ Α…Έτσι αδυνατεί να καταλάβει ποτέ ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του .Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση …Παράδειγμα :Λέει η Βίβλος : ”Ο Άφρων είπε : Δεν υπάρχει Θεός ”-και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ):Είδατε ; Το λέει και η Βίβλος : Δεν υπάρχει θεός.

Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ;Ότι υπάρχει Θεός;-

Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξερώ αν υπάρχει Ή δεν υπάρχει Θεός .Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη ,

Κ Υ Ρ Ι Ο Λ Ε Κ Τ Ι Κ Α!!

( Απο την Σπηλιά του Νοσφεράτου)

Η Κοινωνία του Ρίσκου και οι Απωθησεις

Η Κοινωνία του Ρίσκου και οι Απωθησεις

Λίγο μετά το Τσερνομπιλ ο Γερμανός Κοινωνιολόγος Ουρλιχ Μπεκ έγραψε το περίφημο βιβλίο του »Η Κοινωνία του Ρίσκου »Πολύ σχηματικά η υπόθεση εργασίας είναι ότι περνάμε σε μια ύστερη φάση της Νεωτερικότητας(ή του καπιταλισμού)

Στην πρώτη μεγάλη περίοδο κεντρικό ζήτημα ήταν η Μοιρασιά του πλούτου ( ισότητα ή ανισότητα) μιας και κεντρικό μότο της Πρώτης νεωτερικότητας ήταν η Πρόοδος και η Ιδεολογίας της (η η εξιδανίκευση της )

 Στην δεύτερη ύστερη φάση αρχίζει να γίνεται κεντρικό πολιτικό ζήτημα και η μοιρασιά των Ρίσκων , των κινδύνων αυτών που επιστρέφουν από την πίσω πόρτα ως δευτερογενή αποτελέσματα της Βιομηχανικής δραστηριότητας…(πχ απόβλητα ) Από τότε η κοινωνία του Ρίσκου (ή η κοινωνία της Διακινδύνευσης )έγινε κοινός τόπος ως ορός για κοινωνιολόγους , πολιτικούς επιστήμονες ή και νομικούς …. Όμως η αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι έδειξε πώς πλάι στο Κεντρικό πολιτικό άξονα Δεξιάς Αριστερας που υφαίνεται γύρω από την μοιρασιά του πλούτου και την (Άνιση) Ανάπτυξη και κατανομή της ιδιοποιουμένης από τους καπιταλιστές υπεραξίας , αρχίζει να διαμορφώνεται και ένας άλλος άξονας , που θα μπορούσε να ονομαστεί οικολογικός γύρω από την Κατανομή των Οικολογικών κινδύνων που μπορεί να πλήττουν πλουσίους και φτωχούς ..δεν τους πλήττουν όμως Εξίσου… Ζούμε σήμερα σε μια διπλή νεωτερικότητα , σε ένα διπλό καπιταλισμό , όχι(μόνον) εκείνον τον χαζοχαρούμενα αισιόδοξο των αμέσων του 20 ου αιώνα με την πίστη στην πάροδο , αλλά σε ένα αγχώδες παγκόσμιο περιβάλλον οπου το οικολογικό πρόβλημα θα γίνεται όλο και πιο έντονο ως πρόβλημα επιβίωσης πια (και όχι θα έλεγα –δυστυχώς –ως προοπτική μιας οικολογικής ευτυχισμένης ουτοπίας…) . Καθώς λοιπόν το μέλλον του πλανήτη αλλά και του τόπου θα γίνεται όλο και πιο ζοφερό , θα προβάλλει και όλο και πιο έντονα το ερώτημα του ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο , ποιοι θα υποστούν το κόστος της καταστροφής. Και σ αυτό το ζήτημα η διάκριση Δεξιάς και Αριστερές παραμένει όπως και η διάκριση Πλούσιοι και φτωχοί ( π.χ Σε μερικές πριν Ανατολικές χώρες το πρόβλημα της Λειψυδρίας ‘’λύθηκε ‘’ εξαπλασιάζοντας τις τιμές του Νερού … Ποιοι πλήρωσαν την Νύφη ; …Και κάτι ακόμη …

 Ο μηχανισμός της Απώθησης ( το να ξεχνάμε τους φόβους και τα άγχη απωθώντας τους στο Ασυνείδητο ) είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Νομίζω ότι οι κυρίαρχες ελίτ διαχειρίζονται έντεχνα τους (και) οικολογικούς φόβους των μαζών ….διαστρέφοντας τους (μέσω του εθνολαικισμού πχ ή μέσω των φτηνών κουτσομπολιών κ.λ.π … Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ περυσι κυριολεκτικά η Ελλάδα καιγόταν , οι συζητήσεις που κυριάρχησαν μέχρι πρόσφατα στα ΜΜΕ ηταν οι …περί κρυφού σχολείου και της Ιστορίας της στ Δημοτικού .

Η ΣΠΗΛΙΆ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_208.html

 

΄Παρατηρησεις για την επικοινωνια μεσω των blogs

Νομίζω ότι τα blogs θέτουν την ίδια την αντίληψη που έχουμε για την πληροφόρηση σε μια νέα βάση … Η νεωτερική κοινωνία ήταν (και είναι ακόμα σε μεγάλο βαθμό) μια «έντυπη» κοινωνία – μια κοινωνία όπου εμφανίζεται και κυριαρχεί η τυπογραφία, η εφημερίδα (αυτή η «νεότερη καθημερινή προσευχή» με τα λόγια του Χέγκελ) και το τυπωμένο βιβλίο Με την μαζική έντυπη επικοινωνία-κυριαρχεί ο γραπτός λόγος-το κείμενο. Γίνεται δυνατή η επικοινωνία με ανθρώπους πού βρίσκονται σε άλλο τόπο και σε άλλο χρόνο, διασπάται δηλαδή η προηγούμενη συμπόρευση χώρου και χρόνου. Ακόμα ο χρόνος θεωρείτο (και γίνοταν) ανοδικός, προοδευτικός.

Αντί για την ιεραρχική στη σειρά των θεμάτων -μονόδρομη επικοινωνία (που υπέβαλλε και μια ιεραρχική αντίληψη του χρόνου) η δομή της Μπλογκοσφαιρας, οριζόντια , διαρκώς διερυνόμενη, όπου το παλιό δεν πετιεται αλλά ανασύρεται, όπου τα σχόλια επικάθονται το ένα στο άλλο σαν ατελείωτο παλιμψηστο, μας ετοιμάζουν για μια νέα κατανόηση του χώρου και του χρόνου… όπου η νεωτερική διάσπαση του χρόνου σε παρελθόν παρόν και μέλλον παύει να υφίσταται. Ο χρόνος συρρικνώνεται, γίνεται ένας παροντικός χρόνος. Τα blogs μας προϊδεάζουν επίσης για μια ακρως εξατομικευμένη-ελιτίστικη επικοινωνία όπου οι τυχόν συλλογικότητες δεν θα μοιάζουν με ότι ήδη ξέραμε …αλλά μάλλον με συγκυριακές και τυχαίες συναντήσεις όπου θα κυριαρχεί η ρευστότητα..

Απο την Σπηλιά Του Νοσφερατου

Ετικετα Μπλογκόσφαιρα. Εκει τιτλος : Τα Blogs και ο Χρονος

Νεωτερικοτητα και ταυτότητες

Νεωτερικοτητα και ταυτότητες

Νεωτερικοτητα και ταυτότητες :
Ταξινόμηση, επαναπροσδιορισμός, και περιορισμός της ετερότητας,
Με την έλευση της νεωτερικής αναταραχής, με τη διάλυση των παραδόσεων και των κοινοτήτων που κατέστησε ρευστές τις άλλοτε στέρεες κατηγορίες και « εξάχνωσε » τις ατομικές ταυτότητες, οι προνεωτερικες λύση του προβλήματος της ταυτότητας και της ετερότητας(δηλαδή του σαφούς διαχωρισμού), αποδείχθηκε ανεπαρκής.
Αν για τον προνεωτερικό άνθρωπο, η αλήθεια και η πραγματικότητα, αποτελούσαν κάτι δεδομένο ,το προϊόν της πρόθεσης του Θεού , αναλλοίωτη θέση του ανθρώπου στην αλυσίδα της ύπαρξης στον νεωτερικό κόσμο η θέση στον κόσμο καθίσταται ατομικό καθήκον, κάτι που πρέπει να κερδηθείς, να κατακτηθεί, να οχυρωθεί και να υπερασπισθεί.« Η νομιμότητα των διαφορών που ανακαλύφθηκαν ανάμεσα στα είδη»,διαφορών που δεν έδεναν πια μεταξύ τους τα «μη στέρεα» νεωτερικά μεμονωμένα άτομα και βιωνόταν ετσι καθημερινά ως εύκαμπτες και εύπλαστες, δεν ήταν πια αυτομάτως διασφαλισμένη. Νέες διαφορές έμελλε πια να υφανθούν στον ολοένα αυξανόμενο όγκο καθώς τα επινοημένα μορφώματα μιας ομογενοποιημένης τάξης επιβαλλόταν σε μια ανάκατη, ετερογενή και πολυειδή πραγματικότητα. Η καταστροφή της διαφοράς ήταν τώρα η συνθήκη της τάξης: αυτή ήταν η νωτερική εκδοχή της καταστροφής- μια δημιουργική καταστροφή, μια καταστροφή αξεχώριστη από τη θετική προσπάθεια συγκρότησης της ταξης. Στο διάταγμα απέλασης των Εβραιων βλ ο βασιλιάς Φερδινάνδος της Ισπανίας, εγκαινίασε μια στρατηγική που επρόκειτο να εφαρμοστεί, με μεγαλύτερο η μικρότερο ζήλο και με μεγαλύτερη η μικρότερη επιτυχία, σε όλη τη νεωτερική ιστορία και σε όλα τα μέρη της υφηλίου που επηρεάσθηκαν από τη «διαδικασία της νεωτερικότητας»

Στην κοσμοαντίληψη της παραδοσιακής κοινωνίας κάποιος βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τον άλλο επειδή διέθετε τόσο ριζικά φυσικά χαρακτηριστικά ώστε η ιδέα ότι θα μπορούσε να αναγνωρίσει τον εαυτό του στον άλλο φαινόταν απλούστατα κενή νοήματος
Αντίθετα στη νεωτερικοτητα ανεξάρτητα από τον τόπο όπου είδε το φως ο άλλος έγινε αντιληπτός ως όμοιος, ως υποκείμενο ίσο με κάθε άλλο υποκείμενο και προικισμένο με τα ίδια δικαιώματα με αυτό. Η θεμελιώδης αρχή ήταν η ισότητα των συνθηκών :το υποκείμενο είναι αυτό που είναι και έχει τα δικαιώματα που του αναγνωρίζονται, όχι λόγω της συμμετοχής του σε μια ομάδα , αλλά λόγω της ατομικότητας του αυτής καθ εαυτή. Επομένως η κεντρική ιδέα του δεύτερου μηχανισμού στον οποίο στηρίχθηκε ο νεωτερικός ανθρωπισμός ήταν ή οριοθετηση, η περιχαρακωση ο περιορισμός της ετερότητας και του άλλου
Στα πρώτα χρόνια της νεωτερικής εποχής ,όπως μας υπενθύμισε ο Μισελ Φουκό, οι αρχές κάθε πόλης συγκέντρωναν τους τρελούς, τους φόρτωναν στα Narrenschiffen (πλοία των τρελών) και τους ξαπόστελναν στη θάλασσα οι τρελοί αντιπροσώπευαν «το σκότος, την αταξία και την χαοτική κίνηση(…)που αντιτάσσεται στη φωτεινότητα και σταθερότητα του ενήλικου νου »η δε θάλασσα «αντιπροσώπευε το υγρό στοιχείο, «που παρασύρει αλλά και κάτι ακόμα:εξαγνίζει»

Αυτός ο περιορισμός της ετερότητας με τη σειρά του είχε ως συνέπεια την εγκαθίδρυση μιας συνέχειας στο κοινωνικό πεδίο συνέχεια που συνέβαλε τουλάχιστον κατ αρχήν στην κινητικότητα των δημοκρατικών κοινωνιών, στις οποίες κάθε άτομο είχε ίση δυνατότητα να αιτήσει να καταλάβει όλες τις θέσεις και κανένα άτομο δεν αποκλειόταν λόγω της φύσης του η της συμμετοχής του σε μια ομάδα. Αντίθετα, το αμετάβλητο των ιεραρχικών κοινωνιών συνίστατο στο γεγονός ότι η θέση του καθενός προσδιοριζόταν αμετάκλητα από τη συμμετοχή του σε κάποια ομάδα

. «Η νέα αυτή αντίληψη για τον άλλον ανέτρεψε εκ βάθρων τη γενική οικονομία της ετερότητας. Το ερώτημα με βάση το οποίο εκτυλίχθηκε η μετάβαση από τον ένα μηχανισμό (της παραδοσιακής κοινωνίας ) στον άλλο ( της νεωτερικότητας) δεν ήταν αν υπάρχουν περισσότερες ή λιγότερες πραγματικές ανισότητες ανάμεσα στα άτομα καθώς μάλιστα ήταν δυνατόν να υπάρχουν πολύ μεγάλες πραγματικές ανισότητες και στη νεωτερική οικονομία. Η νεωτερική επανάσταση της ισότητας έθεσε τέλος στο σύστημα της περιχαράκωσης των ανθρώπων στις διάφορες τους και εγκαινίασε την αμοιβαία δεκτικότητα της μιας ταυτότητας στην άλλη. Η νέα οικονομία της ετερότητας μετασχημάτισε τη σχέση με τον άλλο , καθώς σήμαινε ότι η σχέση εμπεριέχει την δυνατότητα αμοιβαίας ταύτισης»

Όμως πολλές φορές αυτή η αμοιβαία δεκτικότητα προϋπέθετε την εξαφάνισης της ετερότητας και του άλλου «Ο τυπικός σύγχρονος ξένος» γράφει ο Ζygmunt Bauman υπήρξε το απόρριμμα του ταξινομητικού ζήλου του (νεωτερικου )κράτους«Οι νεωτερικοι ξένοι δεν ταίριαζαν στο όραμα της τάξη. Όταν χαράζεις διαχωριστικές γραμμές και ξεχωρίζεις τα διαιρεμένα, οτιδήποτε θολώνει η διαρρηγνύει τις γραμμές αυτές υπονομεύει και βλάπτει την εκτέλεση του έργου σου Ο σημασιολογικός υπό η υπερκαθορισμός του ξένου έφθειρε τις ξεκάθαρες οριοθετήσεις και κατέστρεφε τις σηματοδοτήσεις . Και μόνο με τη παρουσία τους , οι ξένοι επενέβαιναν στο έργο που το Κράτος είχε υποσχεθεί πως θα επιτελέσει και εμπόδιζαν τις προσπάθειες του για να το ολοκληρώσει. Προκαλούσαν δηλαδή μια αίσθηση αβεβαιότητας εκεί που θα έπρεπε να κυριαρχεί η βεβαιότητα και η σαφήνεια . Στην αρμονική και λογική τάξη που επρόκειτο να οικοδομηθεί ΄δεν ήταν δυνατόν να υπάρξει χώρος ΄για τα «μήτε το ένα μήτε το άλλο» για τα στρεβλά , για τα αμφίσημα. Η οικοδόμηση μιας τέτοιας τάξης σήμαινε συντριπτικό πόλεμο κατά των ξένων και του ξένου στοιχείο»

«Σε αυτόν τον πόλεμο»- ΄συνεχίζει ο Ζygmunt Bauman εφαρμόσθηκαν κατά περιόδους δυο εναλλακτικές αλλά και συμπληρωματικές μεταξύ τους στρατηγικές. Η μια ήταν ανθρωποφαγική: οι ντόπιοι εξαφάνιζαν τους ξένους καταβροχθίζοντας τους και εν συνεχεία μεταμορφώνοντας τους ως δια μεταβολισμού σε μια υφή αξεχώριστη από τη δική τους. Αυτή ήταν η στρατηγική της αφομοίωσης ,που είχε στόχο να εξομοιώσει το διαφορετικό, να καταπνίξει τις πολιτισμικές και γλωσσικές διαφορές , να απαγορεύσει κάθε παράδοση και πίστη πέρα από εκείνες που επρόκειτο να τροφοδοτήσουν τη συμμόρφωση στην νέα ολοκληρωτική τάξη και να προωθήσει και να επιβάλλει ένα και μοναδικό μέτρο υποταγής. Η άλλη στρατηγική ήταν ανθρωποεμετική :το σχέδιο της ήταν να« ξεράσει »τους ξένους ,να τους εκτοπίσει πέρα από τα όρια του τακτοποιημένου κόσμου και να αποτρέψει κάθε επικοινωνία τους με τους εντός των ορίων . Αυτή ήταν η στρατηγική του αποκλεισμού ΄στόχο είχε να περιορίσει τους ξένους μέσα στα ορατά τείχη των γκέτο ή να τους απαγορεύσει , αδιόρατα μεν αλλά πραγματικά, τη συμβίωση, την επιγαμία και τις εμπορικές συναλλαγές με τους γνώριμος άλλους δηλαδή είχε σκοπό της να κάνει «κάθαρση»- να εκτοπίζει τους ξένους πέρα από τα σύνορα της διευθετούμενης και υπό διαχείριση εδαφικής ζώνης . Κι αν κανένα από τα δυο μέτρα δεν μπορούσε να εφαρμοσθεί, τότε ακολουθούσε η φυσική εξόντωση των ξένων»

* Ζygmunt Bauman Η Μετανωτερικότητα και τα δεινά της

Aπο τη Σπηλια του Νοσφερατου..

http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_20.html

 

 

(βλεπε και Ταυτοτητες και Ξενοι .περιοδικόΕΝΕΚΕΝ Τ 4 2006)

Το Φλογερόν Φλαούτο

Τώρα που πέρασε ο Καιρός και σβήνουνε τα Πάθη
και όλοι μας Δεν μάθαμε απ’ τα δικά μας λάθη

Τώρα που κλείνουν αι πληγαί και βγαίνουμε απ’ τ’ αμπάρια
κι όλοι ξεχνούν πως γίναμε τότες , μαλλιά Κουβάρια

Τώρα που μάλλον τέλειωσαν Μεγάλες Αφηγήσεις
και μείναν τα συμπτώματα κι οι Πιο Μικρές οι Λύσεις

Τώρα που πια δεν έμεινε κανείς να τον Αφήσεις
και μένει μόνο να εξηγείς: πως- διάολο- θα Ζήσεις;

Ήρθε η ώρα να σας πω τι ήτανε ετούτο
Που όλοι αποράγανε: Το Φλογερόν Φλαούτο

( που Μουσικά σαγήνευε Κορίτσια και Ποντίκια
και τέντωνε σαν τα σχοινιά, ραδίκια μα και Φύκια)

Φλαούτο που Φλαούτευε ένας τρελός Φακίρης
Που μες στα Μπλόγκια τρύπωσε , άυλος Μουσαφίρης

Λες κι ήρθε απ’ το Πουθενά , από την Αφροδίτη
και Φώλιασε στον Καναπέ μέσα στων Μπλογκς το Σπίτι

Κάθε φορά που έπαιζε το Φλογερόν Φλαούτο
Βγάζαν οι Άμουσοι Σπυριά , κι οι Φλογεροί Λαούτο

Φλογίζονταν με Μουσικές Όλη η Μπλογκο σφαίρα
Κι όλων οι Φλόγες Φλόγιζαν Φωνάζοντας : ”Αέρα ”……

Το Φλογερόν Φλαούτο

Στα σκοτεινά σα τριγυρνουν οι Φαυνοι μες τα δάση
και απο πισω ακολουθουν των Ξωτικών οι ‘Ασσοι
οταν απλώνεται η Νυχτιά και τα πουλιά λουφαζουν

Μες απ’τα δέντρα τα θερια, οι Βατραχοι κοάζουν
Και ειναι ολοσκότεινα και δεν θωρείς Σελήνη
κι ολόγυρα επικρατεί φρικιαστική γαλήνη
Σωπαίνουν ως κι οι σκίουροι , σωπαίνουν και τ’ελάφια
και ολοι αναλογίζονται του κόσμου μας τα Πάθια…
Στη Σύναξιν μαζευονται οι Φαύνοι λυπημένοι
Και νοσταλγούν τις Νύμφες τους και είναι Ερωτευμένοι
..Και τότες μεσ’ τη σιγαλιά , μέσα στο Δασος
Τούτο

Μια μελωδία ακούγεται: Το Φλογερόν Φλαούτο !!

που ηταν διασταύρωσις Φλογέρας και Φλαούτου
Καημού και Περηφάνιας και Βιόλας και Λαούτου
Ήταν ένα Υπόγειο Κελάρυσμα του Πάθους
Και ήτανε Απαύγασμα Του πιο μεγάλου Λάθους
Ήταν ο σπαραγμός ψυχών , των Κουρελιών Ελπίδα
και το χρυσάφι ήτανε μεσα απ’το στόμα Μίδα

-ήταν κραυγή του Βάτραχου απ’ την βαθιά Κουφάλα
Κι ήτανε και μετείκασμα απ’ Όνειρα Μεγάλα
Δεν ήτανε μια μουσική από τον κόσμο τούτο
Ήταν Απόηχος θεών:Το φλογερόν Φλαούτο .

Ειναι η φλογα της καρδιάς στα υπόγεια που καίει
ειναι ψυχών κελάρρυσμα που σαν ρυάκι ρέει
ειναι του Νου συλλογισμός,της ερημιας μεράκι
ειναι της φαντασίας μας το δροσερό Νεράκι
….ειναι σαν το μετείκασμα βαθειάς επιθυμίας
-η σαν κρυφή ανάμνηση Αγαπημένης Θείας-
ειναι σαν ενα Μιούζικαλ οπου χορεύουν Ολοι
Και Αρχοντες και Ποιητές ακόμα και Διαβόλοι……

Ειναι σαν ν ερωτεύεσαι στ’ απόλυτο Σκοτάδι
και εναι σαν να σβύνεσαι στον πιο βαθύ τον Αδη

Σαν μια ταινία του Μπουνουέλ πουχε Διπλή την Οψη
και σαν μια Σπάθα φοβερή, με Κοφτερή την Κόψη

….Κι ειναι σαν να αγκάλιασε όλον τον Κόσμο τούτο …
Με μελωδία τρομερή :το Φλογερόν Φλαούτο !!!

(Μα υστερα σαν επαψε το Φλογερόν Φλαούτο
αρχισαν πάλι οι Κούτβηδες να παιζουν με το (Κν)ούτο
Ειν ‘ αραγε αδιέξοδη η των ανθρωπων Φυση ;
Σ’ αυτό το Μέγα αίνιγμα , ποιά ειναι τάχα η Λύση;
τι σου απομένει αραγε οταν σε καίει ο Φθόνος
ενω γυρνάει τους τροχούς ο Πανδαμάτωρ Χρόνος;
Γιατί αυτή η εμμονή , γιατί αυτή η Ζηλεια ;
ενώ οι Νύμφες μας καλούν με τα Χρυσά τους Χείλια
Σε τουτο το απογιομα σε τουτο το Βραδάκι
Στην Κρήνη την παναρχαιη,πλαι σ’ενα Δεντράκι
Οπου Νεραιδες λούζονται μ’ ασταφτερά φτερά
Και τα φλαούτα προσκαλουν στη Ζωντανή χαρά😉

Απο την Σπηλια του Νοσφεράτου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_1122.html

Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία

———————————————-

 

Κάτω απ τις λέξεις –κάτω από τα όνειρα

Μες τα υπόγεια  μας Ορυχεία

Κυλούν τα μύχια , καρδιάς απόμερα

 Και καταλήγουνε, Ποτάμια  Κρύα

 

Σε μια θάλασσα, βαθειά κρυμμένη

Όπου η αλήθεια ,μας περιμένει

Κι’ είναι σαν κάρβουνο, σκοτεινιασμένη

Η επιθυμία μας, η πιο θαμμένη …

 

Με μαλλιά ξέπλεκα, σαν ανεμώνες

Σα να λικνίζεται ,μες τους αιώνες….

Να είσαι σαν τον(φτερωτό) ιπποπόταμο

Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο

Που πηδάει χαρούμενα την

ιπποποταμινα του μέσα στη λάσπη

μουγκρίζοντας

Χωρίς να τον Νοιάζει αν –πάνω στα

δέντρα- οι γατζωμένοι Πίθηκοι τον

κοροϊδεύουν και του πετάνε Διάφορα

πράγματα

 

Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο

Που όταν βγαίνει από το έλος, περπατά καμαρωτός και γυαλίζοντας και με μουσούδα όλο χάρη και μ’ένα πονηρo γελάκι 

Ενώ κολλάνε πάνω του διάφορα έντομα και βδέλλες και παράσιτα

 

Ν α είσαι σαν τον Ιπποπόταμο

Που όταν ανοίγει την στοματάρα του,ρουφάει τον ουρανό ολόκληρο , σφυρίζοντας(κι αστράφτουν διαμαντένια τα δυο μπροστινά μοναχικά του δόντια)

Και όταν Πλατσουρίζει ευτυχισμένος στον βάλτο του ευγνωμονεί τη θεά Ιπποποταμίνα για τα καλούδια του,

Γιατί δεν είναι αχάριστος

Και είναι και φτερωτός …

Κι όταν δίνει ένα σάλτο και πηδά από τον Βάλτο ,απογειώνεται Μαζί με τα ιπτάμενα γαϊδούρια που τα λένε Πηγάσσους , και τους ρινόκερους, τιςνεράιδες, τις μπεκάλτσες ,τους καναρινόγατους και τους Μηρμυγκολέοντες

-Και τα καρχαρίνια με τα φτερά νυχτερίδας και τα χελιδονόψαρα

Και στήνουμε ουράνια πάρτι για πάρτη τους και γελάνε μέχρι δακρύων , -και μετά κλαίνε-κι ύστερα ξαναγυρνούν όλοι στο βάλτο και κάνουν λασπόλουτρο και κοιμούνται –άπαντες- μακάριοι ….

ευτυχισμένοι

στον  βριπολακίδη  με αγάπη  …

για τη ΒΕΒΉΛΩΣΗ και το ΣΩΜΑ

για τη ΒΕΒΉΛΩΣΗ και το ΣΩΜΑ
(απο την Σπηλιά του Νοσφερατου
http://nosferatos.blogspot.com/2008/09/blog-post_8572.html

»Το διπλό αντιφατικό νοημα που φαίνεται να έχει στα λατινικά το ρήμα βεβηλώνω (profanare(από τη μια πλευρά , καθιστώ βέβηλο , μιαίνω, από την άλλη θυσιάζω ). Προκειται για μια αμφισημία η οποία φαίνεται να συμφυεται στο λεξιλόγιο του ιερού ως τέτοιου: Το επίθετο sacer ,θα σήμαινε ετσι τόσο τον «σεπτό,τον καθαγιασμένο, τον αφιερωμένο στους θεούς » οσο και τον «καταραμένο , τον αποσυνάγωγο» »

Giοrgio Agamben , Βεβηλώσεις , μτφ Παναγιωτης Τσιαμουρας , Αγρα 2006

»Η Μαρίνα Αμβραμοβιτς ειναι μια από τις καλλιτέχνιδες που δουλεύουν με το σώμα .Το 1974,σε μια παράσταση είχε καθίσει δίπλα σε ένα τραπέζι, προσφέροντας το σώμα της στους θεατ΄ς για να το κανουν ο,τι ηθελαν με διαφορα αντικειμενα που βρισκονταν πάνω σε εκείνο το τραπέζι :ένα πριονι , ένα πηρουνι ,ένα δικρανι , ένα τσεκούρι, ένα κραγιόν , ένα μπουκάλι άρωμα , ένα κερί σπίρτα , σταφύλι μελι ψαλίδια .Στο τελος η Μαρινα μένει ολογυμνη . Οι θεατες της εχουν ξεσχίσει τα ρούχα κι εχουν χρησιμοποιησει στο σωμα της όλα τα αντικειμενα για να την πληγωσουν , να τη στολίσουν , να την χρωματίσουν . Ενας από τους θεατες της βαζει στο προσωπο ένα πιστόλι.. Η καλλιτέχνιδα είχε καταφέρει να διεγείρει τα επιθετικά ένστικτα των εατων , την κρυφή βιαιότητα τους , τις σεξουαλικές επιθυμίες τον φόβο και την ενοχή. Το σωμα της λειτουργησε ως καταλύτης» (Τα Νεα ,24-7-2006- , στηλη Δρομοι , του Ρουσσου Βρανα )
»Το κομμάτι της πραγματικότητας που βρίσκεται πίσω από όλα αυτά κα το αρνούμαστε ευχαρίστως είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι ένα πράο ,αξιαγάπητο πλάσμα , που το πολύ πολύ να αμυνθεί όταν το επιτεθούν , αλλά ότι στον ορμικό εφοδιασμό του περιλαμβάνει και μια σημαντική ποσότητα επιθετικής τάσης
Γι αυτόν ο πλησίον του δεν είναι μόνο πιθανός βοηθός και σεξουαλικό ααντικείμενο , αλλα και πειρασμός για να ικανοποιησει πάνω ου την επιθετικότητα του , να εκμεταλλευτεί την εργασία του χωρίς αμοιβή , να τον μεταχειρισθεί σεξουαλικά , να τον ταπεινώσει ,να τον βασανίσει , να τον σκοτώσει…Homo hominis Lupus*Πλαυτος Asinaria ii,4,88]
Σιγκμουντ Φρουντ Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας μτφ Γιωργος Βαμβαλής , Επικουρος , Αθηνα Γ εκδοση 2005

περι ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

ΣΤΗ σπηλιά του Νοσφεράτου

εδώ:

http://nosferatos.blogspot.com/search/label/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Δεν με νοιάζει….

η Γεύσις της ζωής μας

Η Γευσις της ζωής μας
Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις

η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..

Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο

Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …

Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη

κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος

η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….

Σχόλιο από Νοσφεράτος Μάρτιος 25, 2008

απο την σπηλιά του Νοσφερατου

http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_6067.html

Στα Ονειρα μας ξαφνικά βρίσκουμε την Αλήθεια

Στα Ονειρα μας ξαφνικά βρίσκουμε την Αλήθεια

Για οτι είναι τριγύρω μας και μας περιγελά

Για την καρδιά μας που κτυπά λες και θα βγει απ’ τα στήθεια

Τα δώρα της Αγάπης μας ναναι απατηλά

Στα Όνειρα μας ξαφνικά βλέπουμε στον καθρέφτη

Ολόσωμη τη γύμνια μας ,με σάρκα και οστά

Και νιώθουμε τον εαυτό στην Άβυσσο να πέφτει

Και τον Θεό αδιάφορο που από ψηλά κοιτά …

Καμια φορά στα Ονειρα νιωθω παγιδευμένος…

καμιά φορά στα Όνειρα μου έρχεται να κλάψω

μα είναι το Κλάμα άηχο,και ανήμπορος βουλιάζω

μες το όνειρο που γίνεται σιγά σιγά Εφιάλτης..

Γιατί τα όνειρα
είναι συμπυκνωμένη αμαρτία
είναι του Ασυνείδητου η Αρτηρία

είναι οι σκέψεις μας που γίνονται κουβάρι
είναι του Είναι μας το ‘Αυλο κουφάρι
είναι οι τρόμοι μας και είναι η αγάπη
είναι η πιο βαθιά, κατάδικη μας αυταπάτη

ετσι
καμμια φορά
στα όνειρα νιώθω παγιδευμενος
στου Ασυνειδήτου τη ροή και σενα δίχτυ
απ’ όπου δεν υπάρχει σωτηρία,
κι είναι μαζί το τέλος κι η αφετηρία…

Κιοταν βουλιάζω στο όνειρο και νιώθω σαν να πέφτω
σ’ενα αόριστο κενό,
ή να πετώ στον ουρανό, να διασχίζω σύννεφα ,ή
να γυρνώ
στο παρελθόν να γίνομαι μικρός , και μες τα χόρτα της πατρικής αυλής να κρύβομαι και πάλι,
-κοκκινισμενα κάρβουνα απ’ το μαγκάλι, η μυρωδιά του ποταμού ,το σπίτι πουχαμε πάνω στο δέντρο , οι παιδικοί μου φίλοι ,και οι εικόνες αιχμηρές ,που καταλήγουν των ζωών μας οι ροές;,ποιο συντριβάνι θα μας πεταξει σαν νερό;
θυμάμαι το ποτάμι καθαρό,κι η ευτυχία με τραβάει απ’ το μανίκι ,νιώθω μαχαίρι μέσα στ ‘όνειρου τη θήκη,

και ξυπνώ
λουσμένος στον ιδρώτα
όπως και πρώτα
οπως και πρωτα.

You Pay Your Crisis:Κ. Καλλωνιάτη: Η λογική του μονόδρομου και η Αριστερά (Μέρος 1ο)

You Pay Your Crisis: Η λογική του μονόδρομου και η Αριστερά (Μέρος 1ο)

απόσπασμα

1.      ‘Το βαθύτερο πρόβλημα είναι το ευρώ που οδήγησε στον τεράστιο όγκο χρέους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης’. Αυτή είναι η ακρογωνιαία λίθος που στηρίζει τις προτάσεις του κ. Λαπαβίτσα γιατί αν το ευρώ ευθύνεται για τη κρίση χρεών, τότε η έξοδος από αυτό καθίσταται αυτονόητη. Η λογική του απλή : το μονοδιάστατο κοστούμι της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωζώνη οδήγησε σε διαφορετικούς πληθωρισμούς και επίπεδα ανταγωνιστικότητας με συνέπεια την αύξηση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου πληρωμών και την αύξηση των εισροών κεφαλαίων για τη χρηματοδότησή τους με συνέπεια τον υπερδανεισμό και υπερχρέωση των περιφερειακών χωρών. Ασφαλώς, η ΟΝΕ δεν λειτούργησε όπως μερικοί φαντάζονταν και οδήγησε σε αύξηση των ανισοτήτων και δυσαναλογιών με συνέπεια και τη σημερινή της κρίση. Όμως, αυτό είναι ίδιο του καπιταλισμού γενικότερα, ενώ ο μηχανισμός του ευρώ δεν λειτούργησε έτσι ακριβώς όπως μόλις περιγράφηκε. Αλλά μάλλον κάπως ανάποδα. Ήταν δηλαδή οι εισροές κεφαλαίων από το κέντρο προς την περιφέρεια για την αξιοποίηση των υψηλότερων εκεί αποδόσεων που προκάλεσαν την υπερβολική αύξηση του δανεισμού, της ζήτησης και των εξωτερικών ελλειμμάτων. Έλλειμμα ανταγωνιστικότητας υπήρχε αλλά δεν ήταν τόσο σημαντικό για να δημιουργηθούν τα ελλείμματα αυτά. Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στον χρηματιστηριακό και παρασιτικό χαρακτήρα της παγκόσμιας οικονομίας των δύο τελευταίων δεκαετιών (νεοφιλελυθερισμός), την τάση δραστικής μείωσης των αμερικανικών επιτοκίων μετά τη κρίση του 2000-2001 και την μακροχρόνια υποτίμηση του δολαρίου που ευνόησε την κερδοσκοπική μετανάστευση πληθωρικού χρήματος στην ΕΕ (carry trade). Με άλλα λόγια ήταν η αντιμετώπιση της παγκόσμιας χρηματιστηριακής κρίσης του 2001 που δημιούργησε τη νέα φούσκα στις πιστώσεις και την αγορά ακινήτων σε ΗΠΑ και ΕΕ, όχι η Ευρωζώνη η οποία ούτως ή άλλως ήταν και είναι ένας μεταβατικός, ανολοκλήρωτος και προβληματικός θεσμός. Η διαφωνία μου με τον κ. Λαπαβίτσα είναι ότι προτάσσει την πλημμελή ‘αρχιτεκτονική’ της Ευρωζώνης ως βασική αιτία της υπερχρέωσης και θέτει την πρωτύτερη αυτής διεθνή καπιταλιστική κρίση σε δεύτερο πλάνο. Τα στοιχεία, όμως, τον διαψεύδουν, αφού (α) τα δημόσια ελλείμματα εκτινάσσονται μόνον τη τελευταία διετία 2008-2009 (βλ διάγραμμα 2) λόγω της ύφεσης και τα δημόσια χρέη μόνον το 2009 λόγω της διάσωσης των τραπεζών, (β) τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών των χωρών της περιφέρειας δεν σημειώνουν ουσιαστική αύξηση το πρώτο μισό της δεκαετίας, ενώ υπάρχουν και χώρες (Ιταλία) που δεν γνωρίζουν καμία αύξηση (βλ Πίνακα) και (γ) οι ΗΠΑ μπορεί να ανακάμπτουν προσωρινά, έχουν ωστόσο πιο σοβαρά θεμελιώδη προβλήματα από την ΕΕ (βλ διάγραμμα 1). Συνεπώς, αντίθετα με τον ισχυρισμό του, τα προβλήματα της ευρωπαϊκής περιφέρειας δεν οφείλονται ‘στις δομές του ευρώ’, ή ορθότερα δεν οφείλονται πρωτίστως σε αυτές. 2.      Ο κ. Λαπαβίτσας προτείνει να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά το όπλο της έκθεσης των τραπεζών του κέντρου στα ελληνικά χρέη για μία αναδιαπραγμάτευση και δραστικό κούρεμα του χρέους κατά 50-60% ώστε ‘να κλείσει η Ελλάδα γρήγορα τη χαίνουσα πληγή του χρέους και ανακτώντας την αναξιοπιστία της να επιστρέψει στις παγκόσμιες αγορές’. Δύο παρατηρήσεις. Η διαφορά με τον κ. Καζάκη είναι τεράστια. Άρνηση χρέους εκείνος, μερική παραγραφή ο κ. Λαπαβίτσας. Επιστροφή στις διεθνείς αγορές ο κ. Λαπαβίτσας, ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας ο κ. Καζάκης. Αλήθεια, συμφωνεί με τον κ. Καζάκη ο κ. Λαπαβίτσας ότι με την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, η τελευταία θα καταρρεύσει ; Εάν ναι, τότε για ποια αποτελεσματική αξιοποίηση του όπλου της έκθεσης των τραπεζών του κέντρου μιλάει ; Υπάρχει περίπτωση διαπραγμάτευσης μετά από μία κατάρρευση της Ευρωζώνης ; 3.      ‘Παραγραφή εντός της ΟΝΕ, αν γίνει, θα συμβεί υπό την αιγίδα των τραπεζών, εξουδετερώνοντας το ισχυρότερο όπλο της Ελλάδας’. Κατά τον κ. Λαπαβίτσα αυτό θα σήμαινε ένα μικρό κούρεμα της τάξης του 30% με επιμήκυνση χρόνου αποπληρωμής και ίσως μείωση επιτοκίων, που όμως – ελλείψει της δυνατότητας υποτίμησης – δεν θα έλυνε το πρόβλημα της διαφοράς ανταγωνιστικότητας με το κέντρο και θα οδηγούσε σε επανεμφάνιση του χρέους σύντομα. Η συζήτηση του ενδεχόμενου παραγραφής του χρέους εντός ΟΝΕ είναι μία πρόοδος. Το κάτω από ποια αιγίδα θα γίνει είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων και δεν μπορεί τώρα να προεξοφληθεί. Όσον δε αφορά την εικαζόμενη εξουδετέρωση του ισχυρότερου όπλου της χώρας (δηλ της έκθεσης των ξένων τραπεζών στα ελληνικά χρέη), ισχυρότερο όπλο είναι αυτό που δεν χρησιμοποιείται γιατί μπορεί ακριβώς να πείσει για το ολέθριο αποτέλεσμα μιας χρήσης του (πχ πυρηνικά). Στη περίπτωση όμως της εξόδου από το ευρώ, το όπλο έχει πλέον χρησιμοποιηθεί και δεν είναι αποτελεσματικά αξιοποιήσιμο.  Τέλος, όσον αφορά την αναγκαιότητα της υποτίμησης διερωτώμαι : εάν συμφωνείτε ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα φέρει την καταστροφή στην Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη, τότε σε τι αλήθεια οφέλη προσβλέπετε από μία υποτίμηση ; Γιατί αν η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε παρατεταμένη κατάπτωση, δεν φαντάζομαι να περιμένετε η Ελλάδα να ανακάμψει με νομισματικές υποτιμήσεις… 4.      ‘Η τεχνική πλευρά της επιστροφής στη δραχμή παραμένει απλό νομισματικό πρόβλημα’ ισχυρίζεται ο κ. Λαπαβίτσας θεωρώντας πως σε μία εβδομάδα θα έχει με κάποιο μαγικό ραβδί γίνει η νομισματική μετατροπή. Και επειδή έχει δίκιο πως ‘η επίκληση της αυθεντίας δεν επαρκεί’ ας κοιτάξουμε τι λέει η εμπειρία της αντικατάστασης της δραχμής από το ευρώ : ‘Η μετάβαση στο ευρώ σε φυσική μορφή αποτελεί ένα πολύπλοκο εγχείρημα, που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια σε επίπεδο διοικητικής μέριμνας και οργάνωσης και έγκαιρη τεχνική προετοιμασία από τις νομισματικές και οικονομικές αρχές, καθώς και από τα πιστωτικά ιδρύματα. Η Τράπεζα της Ελλάδος, ως νομισματική αρχή, και το Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών έχουν αρχίσει εδώ και αρκετούς μήνες τις αναγκαίες προπαρασκευαστικές εργασίες… Ο προεφοδιασμός των τραπεζών με κέρματα ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου και ο προεφοδιασμός τους με τραπεζογραμμάτια την 1η Οκτωβρίου. Οι εμπορικές επιχειρήσεις έχουν αρχίσει να προεφοδιάζονται από τις τράπεζες με κέρματα ευρώ από την 1η Νοεμβρίου και με τραπεζογραμμάτια μικρής αξίας από την 1η Δεκεμβρίου. Οι επιχειρήσεις πρέπει εγκαίρως να προβλέψουν τις ανάγκες τους σε ευρώ στην περίοδο παράλληλης κυκλοφορίας και να έλθουν σε επαφή με την τράπεζά τους για τη ρύθμιση των λεπτομερειών που αφορούν τον προεφοδιασμό τους. Για να διασφαλιστεί η επιτυχής μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ, απαιτείται η ενημέρωση των πολιτών, ώστε να είναι πλήρως προετοιμασμένοι.. την 1η Ιανουαρίου 2002…. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσης την εκπαίδευση ατόμων που απασχολούνται στα κυριότερα σημεία διακίνησης του ευρώ, ιδιαίτερα των ταμιών… ‘Ετσι, θα αρχίσει η σταδιακή απόσυρση της δραχμής…. Καθοριστικός παράγοντας για την ομαλή και γρήγορη μετάβαση στο νέο μας νόμισμα θα είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία των τραπεζών…Οι αναγκαίες προσαρμογές των μηχανογραφικών τους συστημάτων βρίσκονται ήδη στο τελικό στάδιο και έχει ξεκινήσει από το φθινόπωρο η μετατροπή των λογαριασμών των πελατών τους σε ευρώ. Τα ταμεία των τραπεζών και οι αυτόματες ταμειολογιστικές μηχανές (ΑΤΜ) είναι οι κύριοι δίαυλοι διανομής τραπεζογραμματίων στο κοινό. Συνεπώς, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην απρόσκοπτη και γρήγορη εισαγωγή των τραπεζογραμματίων ευρώ. Οι τράπεζες έχουν δεσμευθεί να προσαρμόσουν το μηχανικό και λογισμικό μέρος των ΑΤΜ, έτσι ώστε σημαντικό ποσοστό, 80% του συνολικού δικτύου των μηχανών αυτών να διαθέτει τραπεζογραμμάτια ευρώ από τις πρώτες ώρες της Τρίτης 1 Ιανουαρίου 2002’ (από ομιλία Ν. Γκαργκάνα, 13/12/2001). Ουδείς φυσικά ισχυρίστηκε κ. Λαπαβίτσα ότι ‘η έξοδος από το ευρώ είναι αδύνατη γιατί η χώρα έχει πολλά ΑΤΜ’, όμως είναι παιδαριώδες το επιχείρημα ότι η αντικατάσταση ενός νομίσματος είναι υπόθεση 2-3 ημερών.

Tι αλλο ειναι αυτή η κρίση;

Πέτρος Θεοδωριδης Να γράφεις .

Πέτρος Θεοδωριδης

Να γράφεις .

Η γραφή. Σφηνοειδής που ξεραίνεται στις πλίνθους .

Μετέωρα ιερογλυφικά στις πυραμίδες . Για αιώνες ατέρμονους ακατάληπτη .

Κάποτε η γραφή μεσολαβούσε μεταξύ ουρανού και γης .

Κάποτε η γραφή ήτανε το προνόμιο των ιερέων….

Να γράφεις .

Ελπίζοντας να ακινητοποιήσεις την στιγμή.

Να γράφεις για μια στιγμή αθανασίας . Όχι της αθανασίας του ονόματος αλλά της ακινητοποίησης της στιγμής που ρέει .

Κάποτε η γραφή μύριζε φρεσκοτυπωμένο χαρτί. Κάποτε γράφαμε για να το δούμε τυπωμένο. Μεσολαβούσε η λαχτάρα ,η προσμονή της εκτύπωσης .

Να γράφεις τώρα είναι σαν να εξατμίζεσαι . Είναι σαν ν’ ακουμπάς τα μύχια της ψυχής σου στην οθόνη. Κάθε στιγμή και μια αλλοτρίωση .

Κάθε στιγμή ,μια ψίχα απ τη ψυχή σου ξεκολλά,

εφήμερο σημάδι ,σαν το μυγάκι που μόλις για λίγο ζει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα,σ’ ένα ποτάμι από τρισεκατομμύρια ήχους, εικόνες ,χρώματα, που χάνεται μες σ’ ένα σύμπαν από λέξεις που με την σειρά του καταπίνεται από τις μαύρες τρύπες του καιρού μας..

Να γράφεις οπως να ράβεις μια πληγή που διαρκώς ανοίγει…

απο την   ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

http://nosferatos.blogspot.com/2009/07/blog-post_12.html

ο έρωτας φαντασιωνεται ως ξαφνική εμπειρία….

• ο έρωτας φαντασιωνεται ως ξαφνική εμπειρία…. Ο απόστολος Παύλος είχε πει ότι «η μέρα του Κυρίου θα έρθει απρόσμενα σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα »και ο έρωτας φαντασιωνεται ως ξαφνική εμπειρία άνωθεν ,που θα μας οδηγήσει σε ε(κ)σωτερικευση, δηλαδή σε σύντηξη ,συγχώνευση, σε μια αρπαγή από το βλέμμα του άλλου.
• « Γιατί η πιο στοιχειώδης φαντασιωτική σκηνή δεν είναι αυτή μιας συναρπαστικής σκηνής προς θέαση, αλλά η ιδέα ότι «υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μας κοιτάζε黨δεν είναι το όνειρο αλλά η ιδέα ότι «είμαστε τα αντικείμενα στο Όνειρο κάποιου (Ζιζεκ)»
•  
• Απο το η Επινοηση του Ερωτα του Πέτρου Θεοδωριδη τ 2 περιοδικου Ενεκεν

Όταν συναντηθούμε ξανά

 

Το ξέρω θα μου γυρίσεις την πλατη

Ε το ίδιο κι εγώ.

Θα πεις μέσα σου:’’ Δεν θέλω να ξέρεις πόσο με πόνεσες


Πόσο έκλαψα εκείνα τα Βράδια


Το πόσο περίμενα ένα σου τηλεφώνημα – ένα μεηλ ίσως, μια απόκριση


Περίμενα Τόσο και το δάκρυ στέγνωσε


Αναποδογύρισε μέσα μου κι έγινε ένα απόστημα στο εσωτερικό του ματιού .


Και τώρα τα βλέφαρα μου δεν ανοιγοκλείνουνε πια .Κατάματα κοιτώ την ολοδική μου μοίρα: Είμαστε μονοι


-,ακίνητοι σαν σταματημένα ρολόγια


Ατέλειωτα παλίμψηστα βαθιά μες τον ίδιο τον Βυθό μας


Κι όταν σε ξαναδώ-κάπου- το ξέρω πως δεν μπορώ να μιλήσω για όλα αυτά –ισως βγάλω μια κραυγή ανεστραμμένη, που θ ακουστεί μόνο Μέσα


αντίλαλος ενός Ήχου που δεν βγήκε ,πυκνού σαν πέτρα


Στον


Λαιμό


Σαν κόμπος


Σαν ….’’

Το ξέρω όταν με ξαναδείς θα μου γυρίσεις την πλάτη

Ε ! Το ίδιο κι εγώ .

 

http://nosferatos.blogspot.com/2010/01/blog-post_2463.html

H ETIKETA ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ

http://nosferatos.blogspot.com/search/label/%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%B1

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΕΥΧΟΥΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΕΝΕΚΕΝ : ΤΕΤΑΡΤΗ 27-1-2010. αιθουσα ΕΔΟΘ .Θεσσαλονικη.Oμιλητές: Αλέκος Αλαβάνος, Ανθή Βηδενμάιερ

 

κλεισμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας

κλεισμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας
αφουγκραζόμαστε τον Χτύπο της καρδιάς μας
και πως χτυπά , Τικ-τακ , κι ειναι ρολόι
χτυπούν οι χάντρες της ,Τικ Τακ! σαν κομπολόι….

Καθηλωμένοι μες τα γυάλινα κλουβιά μας
και η καρδιά μας…. πως κτυπά! για τα Παιδιά μας!
τα περιμένει και αυτά, ενα κλουβί
Σε αυτόν τον κόσμο-φυλακή απο Γυαλί…

Μες τις οθονες καθως είμαστε κλεισμένοι
σαυτή τη ψευτική Ζωή φυλακισμένοι.
Κρυφοκοιταμε στα κλεφτά , στο Μόνιτορ μας
Κατι που μοιάζει με Σκια: τον εαυτό μας.

http://nosferatos.blogspot.com/2008/12/blog-post_3427.html