Αρχική
> ποιηματάκια > Καποιες φορές οι άγγελοι
Καποιες φορές οι άγγελοι
Καποιες φορές οι άγγελοι
Κάποιες φορές
Κάποιες φορές οι άγγελοι θυμούνται περασμένα
Γεύονται την θνητή ζωή και λόγια ξεχασμένα
Πάθη και συναισθήματα ,πάλι αναπολούνε
Των ασωμάτων οι ψυχές ,τα σώματα ποθούνε
Κάποιες φορές οι άγγελοι θυμούνται περασμένα
Γεύονται την θνητή ζωή και λόγια ξεχασμένα
Πάθη και συναισθήματα ,πάλι αναπολούνε
Των ασωμάτων οι ψυχές ,τα σώματα ποθούνε
κάποιες φορές ,αναλαμπές ,τη μνήμη μας φωτίζουν
Κι είναι σα κάποια μυστικά ,στ αυτί να ψιθυρίζουν
Τι να μας λένε άραγε οι άγνωστες φωνές;
Τι υποσχόταν άραγε το, μόλις τώρα , χθες; 
Κάποιες φορές, βυθίζομαι, σε τρυφερή ανία ,
Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.
Το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα μάγμα
Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα
H ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ
Κατηγορίες:ποιηματάκια
ποιηματακια
Αποσπερίτης 
Μες τη σπηλια σου σαν βρεθω
χανομαι και σφυριζω,
απ τα πολλα τα θαυματα
που βλεπω κι (αντικρυ)ζω.
AΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
Αέρα λάθος έκανες,
μές τήν σπηλιά δέν είσαι
μά στούς αιθέρες βρίσκεσαι
στών αστεριών τή χώρα
ο αφέντης μετακόμισε
βγήκε απ της γής τά βάθη
καί σάν ανεμοστρόβιλος
στόν ουρανό εχάθη
Τό σπήλαιο τού προξένησε
ανήκεστον τήν βλάβην
τούς πνέυμονες κατέφαγαν
μούχλα καί τό σκοτάδι
Η δύσπνοια τού έφερε
αέρα επιθυμίαν
πάνω στήν ώραν έρχεσαι
δώστου πνοήν δρυμείαν
Bripolakιδη φαινεται πήρες πολύ αερα
και κατι λεει μεσα μου πως εισαι μαλλον Λέρα
και εισαι κι Υπονομευτής και πεμπτοφαλαγγιτης
και -ανκαι εισαι ποιηστής εισαι πολύ μαγγιτης
– Αερα μου συνεχισε να ρχεσαι εδώ πέρα
Απ’ την Σπηλιά – τα ονειρα πηγαινοφερνει η Σφαίρα
εκεινη η πολύτιμη που ολο και γυριζει
και παντα διπλα μας περνά και στο αυτή Σφυρίζει
(εναν σκοπό παναρχαιο που τραγουδουν στον Νειλο
και τον θεο και ανθρωπο ενώνει σενα Φυ(ι)λο…
Πολύ αργά κατάλαβες τ είδους κουμάσι είμαι
παρ όλα αυτά δέν μέ πτοείς, γιατι έχω θράσος μέγα.
Στήν φυλακή μέ φώναζαν Λέρα μά καί Χο-Λέρα
Τ ότι είμαι πέμπτη φάλαγγα σού τόχω εξιστορήσει
Τσόγλανο μέ φωναζανε στό αναμορφωτήριο
πολλές φορές μέ βούτηξαν μές τό αποχωρτήριο
στό στράτευμα είμουνα καρφί, τού λοχαγού ρουφιάνος
στήν κατοχή χρηματισα τών Ες Ες δραγουμάνος
Ομως σάν διάβασα εσού τούς φωτοδότες στίχους,
έξαφνα τής κολάσεως σαλτάρησα τούς τοίχους
καί ήλθα στήν σπηλίτσα σου νά κάνω γούτσι- γούτσι,
νά νιώσω πατρικήν στοργήν μακριά απ τό μαρκούτσι.
Κι αντί τήν νέαν πορείαν μου εσύ νά ενθαρρύνεις
επικαλείσαι τά τρωτά καί μιά κλοτσιά μού δίνεις,
νά ξαναπέσω στού χαμού τήν δίνην τήν αγρίαν
νά ξαναζήσω απ τήν αρχήν τήν παληοιστορίαν.
Ω ουρανοί, δέν δίδετε καμίαν ευκαιρίαν,
να ξελασπώσει ο δύστυχος από τήν απαξίαν.
Πάντως εγώ προσπάθησα, τό κρίμα όλο δικό σου
σάν δέν βοηθάς , τότε εκτελείς τόν έσχατον υιο σου.
vripolίδης, θεορών ότι όχι μόνον δέν αποθάρρυνα τόν κύριον Αέραν αλλά τόν κάλεσα διά νά δώσει ζωοποιόν φύσημα εις τόν ασθενούντα Αποσπερίτην, όστις εν τη παραζάλη της νόσου του, μού σφύριξε ένα σβουριχτόν σφαλιαροσχόλιον, γιά νά μάθω νά μήν πετιέμαι ως ψωμή…
Βεβαίως διόρισα τον εαυτό μου αυτοβούλως επιτροπήν υποδοχής τού φίλου μας Αέρα, καί ανέλαβα νά τόν ξεναγήσω, αφιλοκερδώς εις τά πατρικά ιστολόγια, εξηγώντας ότι ευρισκόμεθα εις τόν Αποσπερίτην καί όχι εις τό Σπήλαιον.
Τό λάθος μου ήτο ότι στό τέλος απαιτούσα φορτικά αμοιβήν απειλώντας ‘οτι θά βάψω τίς κουρτίνες στό χρώμα πού μισούσε, εάν δέ μού τ ακούμπαγε. Ως φαίνεται, μέ εκάρφωσε εις τόν πατέραν..
Σέ αυτά τό μπλόγκ δυστυχώς διώκεται η επιχειρηματικότης..
Τί περιμένεις από αντινεοφιλελέυθερους κρατιστές….
ΔΕΝ ΑΙΡΟΜΑΙ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ
Ξέρω, πατέρα θάθελες πολιτικός νά γίνω
καί στήν «καλύβαν» στήριγμα πολύτιμον να σού ρθω
σκέψεις σου νά πληκτρολογώ καί σύ νά αγορεύεις,
στά σάιτ τά οικολογικά τσάρλεστον νά χορεύεις
Τήν προσδοκία διέψευσα, ποιήματα αμολάω
κι αντί βοηθός βαρίδιο κατήντησα γιά σένα
ανάξιος συνομιλητής, καθόλου δέν βοηθάω
τήν όξυνσιν τού πνεύματος εις ύψη νά επάγεις
Τούς νεοφιλελεύθερους δέν βρίζω όσο πρεπει
κι έτσι γιά κρυφοδεξιός εγείρω υποψίαν
Δέν βρίζω τόν Καραμανλήν, κι όσο δια τήν Νατάσαν
δέν διαμαρτύρομαι ποσώς διά τό πλαστόν πτυχείον
Καί γιά τόν ΓΑΠ κυκλοφορώ πώς είν κοινός ιδιώτης
τορπίλην ρίπτω εις μεθ αυτού μέλλουσαν συμμαχίαν.
Εγώ δέν θ ανεχόμουνα τοιούτον χαραμοφάην,
εμπάργκο εις τά σχόλια θά βαζα τού κοπρίτη..
vripolίδης ξυνόμενος εις τήν γκλίτσαν τού τσοπάνου..
Ευχαριστώ.
Ποιούμε έκκλησιν εις τήν φιλεσπλαγχνον υμών αφθεντία όπως αποκαλύψετε τά συγκεκαλυμένα σχόλια τού αγαπητού μας vripol
καί υμείς θά σας εξασφαλίσουμε δωρεάν εγγγραφή εις τόν σύλλογόν μας
Αυτό τό «Your comment is awaiting moderation», δημιουργει μέγα στρές στούς επιδοξους σχολιαστές. Ως ιατρός σού λέγω ότι τούτο εισπράτεται ως επικείμενη απόφαση στρατοδικείου όπου η ποινή τού θανάτου είναι πολύ πιθανή..Θυμίζει τά πλέον μαυρα χρόνια τού εμφυλίου…Ασε πού όζει νεοφιλελευθερισμόν..καθότι νεοδαρβινικόν :Επιζεί ο πλέον γαλύφης καί πεθαίνει ο διαφωνών..
Αναμαλλιαστηκε, η οργη τον κερδισε με μιας
δεν ξερει να γιατρευει τους ηχους που σφυρας…
Μην το ξεσυνεριζεσαι ομως το παληκαρι,
εδω θα γένουν θαματα με του αυλου τη χαρη.
Σ αυτο για το moderation θα συμφωνησω αγαπητε «V»
No hard feelings «Θείε»;
Συμφωνώ κι εγώ μαζί με το σύλλογο, ας έχουν οι δύο περισσότερα δικαιώματα, ο ένας έχει λάβει την έβδομη σφραγίδα και ο έτερος είναι ο σχεδιαστής και εξάλλου αυτά εξαντλούνται στο να μιλούν στο ιδίωμα και στο να γράφουν σχόλια χωρίς έγκριση, δεν είναι και τόσο φοβερό, εκτός και αν εφεύρουν κι άλλα που δεν μπορώ να τα σκεφτώ, αλλά θα είναι επίσης ενδιαφέρον.
Ωστόσο αυτό το V (for vendeta) κι αυτό το «θείε» μέσα στα εισαγωγικά είναι επίσης μάλλον ανησυχητικά…
– Πρωτον : Τα σχολια θα παραμενουν υπο διαρκήν παρακολουθησιν και εγκρισιν μεχρι νεωτερας
-Δευτερον … Θα ανακοινωθει προσεχώς καταλογος αμαρτηματων που θα πρεπει να αποφευγονται κατα τον σχολιασμόν διοτι επισυρουν την αιωνιον καταδικην(τα επτα θαυνασιμα αμαρτηματα )
εκ του Γραφειου ..
Καλή μου Coerdia, δέν βρίσκω λόγια νά σ ευχαριστήσω..
Καλή μου Coerdia, σ ευχαριστώ.. Γιά νά σέ καθησυχάσω σέ διαβεβαιώ ότι τό V δέν είναι παρα συνθηματικό για μικροσυνομωσίες.. Τίποτα σοβαρό..
συγνώμη.. μικροσυνωμοσίες
Μπορώ να δημοσιεύσω μια αγγελία;την εξής:
Vripol έλα,μην πετάς χρόνο και δυνάμεις (έχεις και οικογένεια,έχεις και δουλειά και μια καταγωγή) και πες μας έμμετρα αυτό: πώς μπορεί κανείς που έχει επιθυμία συγχώνευσης αλλά μισεί τους άλλους και μετά μισεί τον εαυτό του ή μισεί τον εαυτό του και μετά μισεί τους άλλους (η σειρά δεν ενδιαφέρει νομίζω) να βγει από αυτή τη στενωπό;
-» Αερα μου συνεχισε να ρχεσαι εδώ πέρα»
Μήν ανησυχείς, θάρχεται τό ανηψούδι. Από εδώ κάι πέρα θά αερίζεσαι πολύ συχνά
Ουφφφφφ!Ηρθα
Με ζητησε κανεις;
Θέτεις τό μείζον ζήτημα, αγαπητή Coerdia,
τό πλέον τών άλλων δύσκολον ν απαντηθεί ευθέως
Μέ όσην σοβαρότητα διαθέτω θ απαντήσω
κι ελπίζω ξεστραβούμενος κι εσέ νά διαφωτίσω
Θέτων τόν πήχυν υψηλά, δι εσέ καί διά τούς άλλους
πάντα απογοητεύεσαι δι εσέ καί δι εκείνους,
μέμφεσαι εσύ τόν εαυτόν πού ελειπτικός φαντάζει,
ψέγεις τήν ανθρωπότητα πού πολύ λίγη μοιάζει.
Θά σού φανεί κοινότοπον τό μυστικό τό μέγα:
Η διέξοδος Coerdia μου είναι η τού άλλου ΑΓΑΠΗ
Είναι η αφιέρωση στού άλλου τήν ανάγκη
μαζί μέ μιά προσπάθεια τόν πόνο του νά νιώσεις.
Αν θέλεις νά συγχωνευθείς δι ίδιον συμφέρον
προσωρινη απολαυση, πολύ ριχή εξορύσσεις
σίγουρα θά συγχωνευθείς μέ δέσιμον μεγάλον
αν πάνω απ τό τομάρι σου βάλεις αυτόν, τόν ΑΛΛΟΝ
Δέν πρέπει τόν αλτρουισμόν νά δείς ωσάν καθήκον
γιατί τότε απόλαυσιν πολύ ολίγην δίδει.
Δές τού άλλου την προσέγγιση ωσάν ΖΕΣΤΟΥΛΑ ΣΧΕΣΗ,
μιά μοιρασιά θερμότητας δύο μοιραίων όντων.
Κι όταν θά δώσεις μιάν ψυχήν, παίρνεις συνήθως δύο
κι όταν θά σώσεις μιά ψυχή σώζεις καί τήν δική σου
Αν ερωτάς λοιπόν δι εμέ, κοινούμαι στό μεταίχμιο.
Από εκ καθήκοντος «καλός», νά γίνω εξ αγάπης.
Α, πρίν τελειώσω νά σού πώ καί κάτι τελευταίον.
Ξέρω πώς μοιάζει αφελές, κι όμως τό διατυπώνω:
Πές a priori πώς καλός πάντα ο άλλος είναι,
αν καί αυτό αντίκειται στούς νόμους τής πανίδας,
κι όμως αυτή η μέθοδος συχνά τούς πάγους λιώνει,
καί στού άλλου τήν ψυχρή καρδιά αισθήματα φουντώνει.
Κι άν τη πατήσεις μιά φορά κι απόκρισην δέν εύρεις,
στίς περισσότερες φορές θ ανάψεις τήν φλογίτσαν.
Ενίοτε η αγάπη σου μοιάζει μ αδυναμία,
μά δέν πειράζει, αγάπα την τήν παλιοκοινωνία..
Vripol, λες ότι λύνεται το πρόβλημα αν θέσεις ως σφραγίδα τον άλλον όπως λέει και το Άσμα (Ασμάτων) ε; ευχαριστώ, μου αρέσει που γράφεις στο πτωχοπροδρομικό στυλ (από μικρόθεν μ’έλεγε ο γέρων ο πατήρ μου/μάθε παιδί μου γράμματα κι ωσάν εσένα έχει) και είπα να το απαντήσεις έμμετρα γιατί κολλάει καλύτερα στη μνήμη. Ευχαριστώ και πάλι.
Tωρα καταλαβα λοιπόν τι θελει ο Vripolάτος
που ηρθε μεσα στις σπηλιες ωσαν γουργούρης Γάτος
και με λαχταρα Ψυχική μ’ αποκαλεί Πατέρα
– παιδί μου!! μες τον κοσμο αυτό υπαρχει πολύ Λέρα –
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η καλοσύνη
– Θυμασαι πως τηνν επνιξαν και την Κερα Φροσυνη;-
Δεν φτανει η καλή καρδια δεν φτανει η Συμπονια
δεν φτανουν φτερουγισματα στ΄ουρανια αλώνια
και δεν αρκει παληκαρια ουτε το μέγα Παθος
γιατί η αγαπη ειναι βουτια στο ιδιο σου το Λαθος …
Σαν να γλιστρας στο τελος σου σαν ναναι η αρχή σου
κι ειναι σαν να βυθιζεσαι βαθεια στην Υπαρξη σου
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η Ανοχή
Χρειζεται Vripola μου να εχεις αντοχή….
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτέμβριος 19, 2008
Στου Προκρουστη το Κονακι των Π &Α
αγαπη ειναι να βουτας στην των ψυχών την δινη
και να κοιτας στο μεσα μας,στην ιδια την οδύνη.
Αγάπη ειναι το λοιπόν ,μικρε μου Vripolako
να σκαβεις με τα χερια σου ,τον ιδιο σου τον Λάκκο