Για την Απατηλή Υποσχεση της Αγαπης
Αποσπασματα
Προσπαθούμε να γεμίσουμε το ανυπόφορο χάσμα του Che vuoi?-_το άνοιγμα της επιθυμίας του Άλλου, Προσφέροντας το ον εαυτό μας ως αντικείμενο ης επιθυμίας το. Υπό αυτή την έννοια η αγάπη είναι , όπως επισήμανε ο Λακάν , μια ερμηνεία της επιθυμίας του Άλλου: η απάντηση της αγάπης είναι. Υπό την έννοια αυτή η αγάπη είναι, όπως επισήμανε ο Λακάν , μια ερμηνεία της επιθυμίας του Άλλου :η απάντηση της αγάπης είναι «Είμαι αυτό που σου λείπει ..με την αφοσίωση μου σε σένα, με τη θυσία μου για σένα, θα σε γεμίσω, θα σε ολοκληρώσω». Συνεπώς , η κίνηση της αγάπης είναι διπλή :το υποκείμενο συμπληρώνει τη δική του έλλειψη προσφέροντας τον εαυτό του στον Άλλον. -η εξαπάτηση που ενέχει η αγάπη συνίσταται στην ιδεα ότι αυτή η αλληλοεπικάλυψη δυο ελλείψεων ακυρώνει την έλλειψη ως τετοια σε μιαν αμοιβαία πλήρωση
Αγαπά την κοινότητα σου ως εαυτόν
Οι δυο σημασίες της Αγάπης :
«Μια σημασία της «αγάπης » είναι η επιθυμία για εγγύτητα. Αλλά «εγγύτητα» μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Μπορεί να σημαίνει απόλαυση της οικειότητας ή μπορεί να σημαίνει εξάρτηση, συναισθήματα προσκολλήσεις σένα άλλο άτομο με τέτοιο τρόπο που μας είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε χωρίς αυτό. Πράγματι , για μερικούς ανθρώπους, αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και ότι προσκολλάται ο ένας τον άλλο, ότι είναι διαρκώς απαραίτητος ο ένας τον άλλο , κι είναι πολύ δυστυχισμένοι όταν το άλλο άτομο δεν είναι κοντά τους –πράγμα που βέβαια, προκαλεί κτητικότητα και ζήλια».
Η πρώτη σημασία της αγάπης,η «υγιής» αγάπη εμπεριέχει την εγγύτητα και την απόσταση. Τα μέλη των οικογενειών (που νοιώθουν αυτή την αγάπη ) είναι ικανά για μεγάλη οικειότητα και στοργή. Αλλά αισθάνονται επίσης ότι είναι αυτάρκη , γεμάτα αυτοπεποίθηση και ελευθέρα, ετσι δεν έχουν απεγνωσμένα ανάγκη ο ένας τον άλλο. Όταν είναι χωριστά τα καταφέρνουν θαυμάσια »
Δεν λείπει ο ένας τον άλλο ; Ασφαλώς και θυμούνται με ζεστασιά τον σύντροφο τους. Χαίρονται να τον σκέπτονται και χαίρονται τα καλά συναισθήματα που αυτή η σκέψη τους δημιουργεί. Αλλά δεν τους «λείπει», με την έννοια ότι αισθάνονται άθλια, ότι δεν χαίρονται τα αλλά καλά πράγματα που βρίσκονται μπροστά τους εκείνη τη στιγμή
Ετσι η υπόλοιπη ζωή τους δεν φθείρεται απ ¨τον φόβο μήπως η σχέση αυτή χαλάσει, απ ¨την έγνοια για το πώς θα τα καταφέρουν αν χάσουν τον σύντροφο τους απλώς και μόνο επειδή μπορούν να εξασφαλίζουν χώρο για τον εαυτό τους όταν το θελήσουν, χωρίς οι αγαπημένοι τους να προσπαθούν να προσκολληθούν πάνω τους η να τους κάνουν να αισθάνονται ενοχή, σε άλλες στιγμές αισθάνονται ασφαλείς να αφεθούν με μεγάλη εγγύτητα και οικειότηταΔεν φοβούνται μήπως αν έλθουν υπερβολικά κοντά δεν θα μπορούν να ξανα χωριστουν, και ν¨ αποκτήσουν έπειτα ξανά την ανεξαρτησία τους. Στην αρχή φαίνεται παράδοξο ,αλλά στην πραγματικότητα είναι προφανές πως όσο περισσότερο βάλεις στη μια πλευρά της ζυγαριάς το «να είσαι χώρια» τόσο περισσότερο μπορείς να βάλεις στην άλλη πλευρά «το να είσαι μαζί». Ενώ –αντίθετα – όσο περισσότερο«έχεις ανάγκη »τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο πρέπει να τους ελέγχεις;
Όμως υπάρχει και το δεύτερο είδος της αγάπης που μάλλον (και δυστυχώς )είναι και το κυρίαρχο στις μέρες μας (και σε όλη τη σύγχρονη εποχή) η Ρομαντική αγάπη η αγάπη ως εξάρτηση« η πρώτη αγάπη που βιώνουμε, η αγάπη για τη μητέρα μας είναι ετσι. Στην αρχή της ζωής μας είμαστε εντελώς εξαρτημένοι, ετσι υποφέρουμε άσχημα αν η μητέρα δεν είναι εκεί όταν την χρειαζόμαστε.. Και αυτού του είδους η αγάπη μας κάνει να αισθανόμαστε «ξεχωριστοί »
Αυτή τη δευτερη οπτική της αγάπης να εντάξω θα ήθελα να την συνδεσω με το πρόβλημα της ταυτότητας και της ξενοφοβίας σήμερα
Η αγάπη περιγράφεται από τον Lacan ως ένα καθαρά φαντασιακό φαινόμενο. Η αγάπη είναι αυτοερωτική και η δομή της θεμελιωδώς ναρκισσιστική από τη στιγμή που εκείνο που αγαπά κανείς στην αγάπη είναι το ίδιο του το εγώ, που γίνεται πραγματικό στο φαντασιακό επίπεδο Η αγάπη ενέχει μια φαντασιακή αμοιβαιότητα αφού« να αγαπάς σημαίνει., «κατ¨ ουσία να θέλεις να αγαπηθείς» Αυτή ακριβώς η « αμοιβαιότητα μεταξύ του «να αγαπάς» και να αγαπιέσαι» συνιστά τον απατηλό χαρακτήρα της αγάπης. Η αγάπη κατά τον Λακάν, εξαπατά. Εξαπατά επειδή το να αγαπά κανείς προϋποθέτει να δίνει κανείς εκείνο που δεν έχει . σημαίνει να « δίνει εκείνο που δεν έχει» Η αγάπη δεν στοχεύει εκείνο που διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης, αλλά εκείνο που του λείπει, το τίποτε πέρα από αυτόν’ ‘Σ’ αγαπώ, (λεει το υποκείμενο στο αντικειμενο της αγαπης του )αλλά, επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα σε ακρωτηριάζω» Το αντικείμενο αποκτά αξία στο βαθμό που καταλαμβάνει την θέση της έλλειψης
Αυτή την τάση υπερβολικής αγάπης (αγάπης που ακρωτηριάζει θα προσπαθήσω κάπως να την περιγράψω. ως νοσταλγία της συγχώνευσης η συντηξης
Η νοσταλγία της συγχώνευσης ως επιστροφής στην αρχική παραδείσια κατάσταση θυμίζει το περίφημο αρσενικοθήλυκο του Αριστοφανη στο Συμπόσιο του Πλατωνα δηλαδή «ένα ξεχωριστό φύλον που, συνεδύαζε και εις την εμφανισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν(….)ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν(…)και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα(….).εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά περιστροφικώς
Αυτή η επιθυμία ή νοσταλγία συγχώνευσης έχει ως αφετηρία ένα θεμελιώδες τραύμα που προκύπτει σε κάθε προσωπική ταυτότητα από το ίδιο το γεγονός της γέννησης Με τη γέννηση χωρίζεται στα δυο η πρωτογενής μονάδα μέσα στην οποία περιέχονται μητέρα και παιδί και την οποία ο Φρουντ περιγράφει ως έχουσα ένα ωκεάνιο αίσθημα εισόδου μέσα στην αδιάκοπη ροή της ζωής. Η έξοδος από αυτή την κατάσταση μέσω της γέννησης, κάνουν την μητέρα και το παιδί να ζήσουν μια θεμελιώδη αγωνία αποχωρισμού.
Η γέννηση είναι ένα τρομακτικό τραύμα για το παιδί πού μυστηριωδώς και αυθαιρέτως αποβάλλεται από την ωκεάνια εκείνη διάσταση και έρχεται στο φως. Η απώλεια, η διακοπή της συμβίωσης καταγράφονται ως εμπειρία αγωνίας, εμπειρία πού το βρέφος δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια, να διατυπώσει ή να επεξεργαστεί εγκεφαλικά
Ο Ο Άγγλος ψυχαναλυτής John Bowlby.θεώρησε ότι πέρα από την τροφή και το σεξ υπήρχε μια βασική προσκόλληση μεταξύ μητέρας και παιδιού, η οποία εξαρτιόταν από την εικόνα , τον ήχο και τη μυρωδιά. Το μωρό διαμορφώνει ένα δεσμό του, έναν ενστικτώδη και συναισθηματικό δεσμό προσκόλλησης με την μητέρα μέσω της αναγνώρισης του προσώπου της, του ήχου της φωνής της τη μυρωδιά της, με την αίσθηση ότι την «κρατάει» και το «κρατάει».Αυτή η συναισθηματική προσκόλληση δίνει στο βρέφος παρηγοριά και ανακούφιση όταν είναι φοβισμένο πληγωμένο ,άρρωστο η κουρασμένο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες το βρέφος θα κλάψει και ως αποτέλεσμα θα το πάρουν αγκαλιά και θα ανακουφισθεί. Καθώς το βρέφος γίνεται νήπιο , η μητέρα του η κάποια άλλη ανθρώπινη μορφή προσκόλλησης όπως οι πατέρας οι παππούδες οι γιαγιάδες η οποιαδήποτε άλλη μορφή πού αναγνωρίζει καλά, λειτουργεί ως ασφαλής βάση από την οποία μπορεί να εξερευνήσει το περιβαλλον Η συνάφεια της θεωρίας προσκόλλησης με την αγάπη εκφράζεται από τον ισχυρισμό του Bowlby ότι η συμπεριφορά «προσκόλλησης» πού σημαίνει κάλεσμα βοήθειας και θεμελίωση μιας ασφαλούς βάσης, θεωρείται ότι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα από την αρχή μέχρι τέλους της ζωής τους.
Η προσκόλληση- αγάπη εκδιπλωνεται (η μάλλον αναδιπλώνεται )στην εποχή μας και ως «κοινοτισμός» που μπορεί να προσδιορίζει, σύμφωνα με την Ντομινίκ Σναππερ: «τον εγκλεισμό των ατόμων σε μια ιδιαίτερη ομάδα σε βάρος της κοινής τους συνείδησης και των σχέσεων τους , πέραν της ομάδας τους , με τα μέλη της ευρύτερης κοινωνίας
ως «μνησικακία ικανή να μετασχηματίζει την απώλεια νοήματος σε αναδίπλωση στον εαυτό καθιστώντας την ομάδα «φυλή»συνεχόμενη από την απόρριψη του εχθρού(ο οποίος είναι ικανός να παίρνει πολλές μορφές»…..
Αποσπερίτης 
Ανποτε κάποια αγάπησε τον Λακάν, αυτά της έλεγε καί την ξενέρωνε;
ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΑΙ ΠΡΟΣ ΛΑΚΑΝ.
Αν η ερμηνεία του φιλιού το κάνει αφή ανούσια,
Αν η ερμηνεία της αγκαλιάς
την κάνει αρπαγμα σκέτο,
Αν η μαγεία του έρωτα χάνεται μές τά λόγια,
τότε σταμάτα να εξηγείς
Νιώσε μονάχα. Νιώσε…
κοιτα απο μια αποψη εχεις δικιο..Αυτα μοιζαουν να ειναι καπως ξενερωτικά..
Απο την αλλη ομως κι αυτο το »νιωσε» ..μου φαινται καπως
ανοστο…
Ενα καλο κοκτειλ ομως (Λιγος Λακάν , λιγο Μπαταιγ ,καποια αισθαντικοτητα με δοσεις εμβαθυνσης και διεισδυσης εις τα βαθη της σκεψης της σχεσης και των σωματων που συναμα κινειται Περαν της αρχής της Ηδονής ) ενεχει κατι το υπερβατικο…..
χμμμ Μου φαινεται θα γραψω ενα ποστ με τιτλο
Μετά την συνουσια… ΤΙ;
Ε, χμ, χμ, (όπως έλεγε και ο Λακάν στους ασθενείς του),παράκληση των αναγνωστών:
Αγαπητό περιοδικό,
αν και δεν με ρώτησε κανείς, ελπίζω ότι το ποστ με τίτλο «Μετά την συνουσία…Τι;» θα λέει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το μετά. Επίσης, αυτό το ποστ να προηγείται ή να έπεται από ένα ποστ με ποιήματα του Vripol που κόβουν τα ήπατα (έστω ένα αν είναι πολύ τρομακτικά ή δεν επιτρέπει ο δημιουργός ή ο συντάκτης του περιοδικού). Τρίτον, μια απορία που με κατατρύχει ,γιατί ο Λακάν όντας Γάλλος έλεγε che vuoi στα ιταλικά; Αλλά αυτό μπορεί να περιμένει και για άλλο τεύχος. Ευχαριστώ,υπόχρεη,
η ίδια
Υ.Γ. εάν,ο μη γένοιτο, δεν γίνει έτσι αγαπητό περιοδικό, πιθανόν είναι να αναγκαστώ από τις σκληρές περιστάσεις να γράψω εδώ και για τα εκατό κεφάλαια περί αγάπης. Και δεν ξέρω αν εννοείτε σε ποιά εκατό κεφάλαια αναφέρομαι, αλλά και μόνο να σκεφτείτε ότι είναι εκατό νομίζω φτάνει. Ευχαριστώ και πάλι.
ελπίζω ότι το ποστ με τίτλο “Μετά την συνουσία…Τι;” θα λέει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το μετά»
Οχι μόνο ..και το πριν
coerdia περιμενω με αγωνια το Πρωτο κεφαλαιο
«η κίνηση της αγάπης είναι διπλή :το υποκείμενο συμπληρώνει τη δική του έλλειψη προσφέροντας τον εαυτό του στον Άλλον. -η εξαπάτηση που ενέχει η αγάπη συνίσταται στην ιδεα ότι αυτή η αλληλοεπικάλυψη δυο ελλείψεων ακυρώνει την έλλειψη ως τετοια σε μιαν αμοιβαία πλήρωση»
θα έπρεπε να είναι πνευματικά δίδυμοι κάποιοι, ώστε η αλληλοεπικάλυψη να είναι πλήρης. αλλά είναι η εξαπάτηση συνειδητή (πρέπει να διαβάσω παρακάτω); βασικά, από το να κρυώνει όλο το σώμα, καλλίτερα να κρυώνουν μόνο τα πόδια ή έστω, καλλίτερα μια ζακέτα για να μη κρυώνει η πλάτη. η έλλειψη είναι κάτι που οφείλεται στη σύγκριση με κάτι υποθετικό, μια κουβέρτα που καλύπτει όλο το σώμα.
««Μια σημασία της «αγάπης » είναι η επιθυμία για εγγύτητα. Αλλά «εγγύτητα» μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Μπορεί να σημαίνει απόλαυση της οικειότητας ή μπορεί να σημαίνει εξάρτηση, συναισθήματα προσκολλήσεις σένα άλλο άτομο με τέτοιο τρόπο που μας είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε χωρίς αυτό. Πράγματι , για μερικούς ανθρώπους, αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και ότι προσκολλάται ο ένας τον άλλο, ότι είναι διαρκώς απαραίτητος ο ένας τον άλλο , κι είναι πολύ δυστυχισμένοι όταν το άλλο άτομο δεν είναι κοντά τους –πράγμα που βέβαια, προκαλεί κτητικότητα και ζήλια».»
ε, η «εγγύτητα για την εγγύτητα» δεν είναι επιθυμητή νομίζω. δε θέλει κανείς εγγύτητα με ανθρώπους που τους αντιπαθεί. και η απόλαυση της οικειότητας δε σημαίνει εξάρτηση; αν τρως ένα γλυκό, και έρθει κάποιος και στο πάρει εκείνη τη στιγμή (ή αν ο τρώγων το φανταστεί), τότε ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή θα νοιώσει ότι δεν μπορεί δίχως το γλυκό. με τον καιρό, βέβαια, θα καταλάβει ότι μπορεί και παραμπορεί.
(βέβαια, το γλυκό παραπέμπει στο κοκο, αλλά τι να γίνει)
«Η πρώτη σημασία της αγάπης,η «υγιής» αγάπη εμπεριέχει την εγγύτητα και την απόσταση. Τα μέλη των οικογενειών (που νοιώθουν αυτή την αγάπη ) είναι ικανά για μεγάλη οικειότητα και στοργή. Αλλά αισθάνονται επίσης ότι είναι αυτάρκη , γεμάτα αυτοπεποίθηση και ελευθέρα, ετσι δεν έχουν απεγνωσμένα ανάγκη ο ένας τον άλλο. Όταν είναι χωριστά τα καταφέρνουν θαυμάσια »»
αυτό τώρα πώς ταιριάζει με τα περί έλλειψης; αν αισθάνομαι (ότι στην πραγματικότητα έχω) έλλειψη, τότε δεν είμαι ούτε αυτάρκης ούτε με αυτοπεποίθηση κλπ. ούτε ότι τα καταφέρνω θαυμάσια. ενδεχομένως να αισθάνομαι ότι επιβιώνω, ότι υπάρχουν κι άλλες χαρές, ότι ουδείς αναντικατάστατος κλπ. αυτό όμως δεν είναι το ίδιο με το «θαυμάσια όταν ο άλλος είναι εδώ». δε χρειάζεται, δλδ, να νοιώσεις άθλια με την απουσία ενός (έμψυχου) αγαθού: απλώς λες ότι σου λείπει κάτι και δεν είναι το ίδιο. πράγμα βέβαια (αυτό που λες) το οποίο με τον καιρό (της απουσίας) ακυρώνεται.
«Η αγάπη ενέχει μια φαντασιακή αμοιβαιότητα αφού« να αγαπάς σημαίνει., «κατ¨ ουσία να θέλεις να αγαπηθείς» Αυτή ακριβώς η « αμοιβαιότητα μεταξύ του «να αγαπάς» και να αγαπιέσαι» συνιστά τον απατηλό χαρακτήρα της αγάπης. »
εννοείται ότι δεν υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη. αλλά πόσο απατηλό ή παράδοξο είναι το να περιμένεις ανταπόκριση; όταν εργάζεσαι, δεν περιμένεις να βγάλεις λεφτά; όταν ξεκινάς να ασχοληθείς με το χόμπυ σου, δεν περιμένεις να το φχαριστηθείς;
«το να αγαπά κανείς προϋποθέτει να δίνει κανείς εκείνο που δεν έχει . σημαίνει να « δίνει εκείνο που δεν έχει» Η αγάπη δεν στοχεύει εκείνο που διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης, αλλά εκείνο που του λείπει, το τίποτε πέρα από αυτόν’ ‘Σ’ αγαπώ, (λεει το υποκείμενο στο αντικειμενο της αγαπης του )αλλά, επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα σε ακρωτηριάζω” Το αντικείμενο αποκτά αξία στο βαθμό που καταλαμβάνει την θέση της έλλειψης»
νομίζω το να αγαπά κανείς προϋποθέτει το αντίθετο: να δίνει κανείς ο,τι (θεωρεί ο άλλος ή εσύ πως) δεν έχει ο αγαπώμενος. αλλά πάντα με το νου καρφωμένο σε ό,τι διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης (ή σε ένα τμήμα του), το οποίο θεωρεί ο αγαπών πως δεν έχει ο ίδιος. αυτό δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρεί ακρωτηριασμό του αντικειμένου της αγάπης. απλώς είναι αφαίρεση, δηλαδή: «κρατώ ό,τι μ’ αρέσει, τα υπόλοιπα δε με ενδιαφέρουν». αλλά ποιος είπε ότι «πραγματική» αγάπη είναι η αγάπη των κακών ή των ατελειών ή των ελαττωμάτων αυτού που τον αγαπάμε; αγαπάμε μήπως ό,τι εμείς θεωρούμε κακό και αίτιο συμφορών σε εμάς; ενδεχομένως απλώς το ανεχόμαστε. το ίδιο κάνουμε και με οποιον αγαπάμε.
τώρα για την προσκόλληση, εγώ θα θυμηθώ έναν θάμνο, αλλά το αφήνω, γιατί το απόκρυφο εγώ μας θέλει πάντα να μπει σε έναν θάμνο:-)
ο ζίζεκ όμως λέει ότι σημασία έχει το μετά. αλλά αυτό το λέει για όργιο, όχι για συνουσία, η οποία είναι κάτι το γενικό και τμήμα απλώς της οποίας είναι το όργιο.
Επειδή δεν βλέπω να ανταποκρίνεται ο Αποσπερίτης στο αίτημά μου αναγκάζομαι να υλοποιήσω εν μέρει την αόρατη απειλή (may the force be with you).
Αυτό που ήθελα αρχικά να γράψω εδώ και συγκρατήθηκα
είναι το πεντηκοστό πρώτο κεφάλαιο περί αγάπης και όχι το πρώτο. Και συγκεκριμένα λέει τα εξής:
να΄. Ὁ μέν ἄφρων ὑπό τῶν παθῶν ἀγόμενος, ὅτε μέν ὑπό τοῦ θυμοῦ κινούμενος ἐκταράσσεται, φεύγειν ἀλογίστως τούς ἀδελφούς ἐπείγεται· ὅτε δέ πάλιν ὑπό τῆς ἐπιθυμίας ἐκθερμαίνεται, μεταμελόμενος αὖθις προστρέχων ἀπαντᾷ. Ὁ δέ φρόνιμος, ἐπ᾿ ἀμφοτέρων τοὐναντίον ποιεῖ. Ἐπί μέν γάρ τοῦ θυμοῦ, τάς αἰτίας τῆς ταραχῆς ἐκκόψας, τῆς πρός τούς ἀδελφούς λύπης ἑαυτόν ἀπαλλάττει· ἐπί δέ τῆς ἐπιθυμίας, τῆς ἀλόγου ὁρμῆς καί συντυχίας ἐγκρατεύεται.
Αυτό σχετικά με το «Στην αρχή φαίνεται παράδοξο ,αλλά στην πραγματικότητα είναι προφανές πως όσο περισσότερο βάλεις στη μια πλευρά της ζυγαριάς το «να είσαι χώρια» τόσο περισσότερο μπορείς να βάλεις στην άλλη πλευρά «το να είσαι μαζί». Ενώ –αντίθετα – όσο περισσότερο«έχεις ανάγκη »τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο πρέπει να τους ελέγχεις;» και για την επιθυμία για εγγύτητα που έγραψε πιό ύστερα ο Γιάννης, αλλά νομίζω Γιάννη δεν πρόσεξες την διάκριση στα δύο είδη.
Νομίζω δηλαδή ότι ο Λακάν μιλάει καταρχήν για σχέσεις όπου υπάρχει αμοιβαιότητα βεβαιωμένη και όχι για το «να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός» κτλ Και ένα ερώτημα στο οποίο απαντάει και γι’αυτό έχει ενδιαφέρον, μεταξύ άλλων, το «che Vuoi?» σαν θέμα, είναι ακριβώς γιατί σε τέτοιες σχέσεις όπου δεν υπάρχει πρόβλημα αποστέρησης ηθελημένης του ενός από τον άλλο δεν καλύπτεται καμιά φορά πλήρως το κενό της έλλειψης για τον Άλλο.
Ή γιατί, αν δεν υπάρχει πρόβλημα έλλειψης, επιθυμίας για τον θάμνο, δηλαδή για συγχώνευση με όλους ανεξαιρέτως ή με μερικούς κτλ προκύπτει πρόβλημα συρρίκνωσης και ακρωτηριασμού του ατόμου, των ατόμων που έχουν μια σχέση ανά δύο ή και μιας κοινότητας. Έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον.
Σκέψου δηλαδή ότι κάποιος λέει σε κάποιον άλλο θα σε προσέχω, θα σε φροντίζω, θα είμαστε μαζί κτλ κτλ.Αναλογικά όμως, για να προστατέψει κανείς τέλεια κάποιον που αγαπάει θα έπρεπε να τον χωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο, όπως ακριβώς χωρισμένο είναι και το μωρό όταν είναι στην κοιλιά της μάνας του, αλλά και να καλύπτει κάθε ανάγκη του όπως η μάνα για το παιδί. Αυτό όμως ούτε το μπορεί κανείς εκτός και είναι Θεός, ούτε και είναι στην ουσία επιθυμητό ή ωφέλιμο. Αφού τώρα δεν το μπορεί η υπόσχεση είναι απατηλή. Αλλά και οδηγεί σε ακρωτηριασμό του άλλου αφού έχει απαντήσει στο τι θέλει και ο άλλος τον δεσμεύει, αθέλητα ίσως(ειδικά όταν μιλάμε για τη δεύτερη περίπτωση) και τον κάνει να είναι «κάπως»=όπως είπε ό,τι ήθελε να είναι απαντώντας στο che vuoi. Δηλαδή το και «ψυχή ει μέλει γνώσεσθαι σαυτήν ες ψυχήν αύτη βλεπτέον» είναι μεγάλη παγίδα γιατί καταλήγεις να κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια του άλλου και να βλέπεις την άβυσσο και όταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάει κι αυτή και ας μην συνεχίσω καλύτερα.
Κόλλησα τώρα στο γιατί δεν είναι ωφέλιμη η επιθυμία συγχώνευσης αφού θεωρώ ότι ο θάμνος θα ήταν η λύση αλλά ευτυχώς που δεν γίνεται:)
Και αν κατάλαβα καλά η επιθυμία συγχώνευσης είναι κάτι κακό από την αρχή ως το τέλος ε; πρέπει να ξαναδιαβάσω το ποστ και κάποια άλλα σχετικά.
Βάσανα που΄χει η αγάπη που έλεγαν και οι παλιοί…
Και επίσης, αν και θα περιπλακεί έτσι το ζήτημα, θα προσθέσω και το εξής:
Από το βιβλίο του Ρενέ Ζιράρ, Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια,εκδόσεις Ίνδικτος, σελ. 133
“ Το ρομαντικό πάθος είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται ότι είναι. Δεν είναι παράδοση άνευ όρων στον Άλλο αλλά ανελέητος πόλεμος που διαξάγουν δύο αντίπαλες ματαιοδοξίες. Ο εγωιστικός έρωτας του Τριστάνου και της Ιζόλδης, των πρώτων ρομαντικών ηρώων, αναγγέλλει ένα μέλλον διχόνοιας. Ο Ντενί ντε Ρουζεμόν αναλύει τον μύθο με απόλυτη ακρίβεια και αποκαλύπτει την αλήθεια την οποία αποκρύπτει ο ποιητής: την αλήθεια των μυθιστοριογράφων. Ο Τριστάνος και η Ιζόλδη «αγαπιούνται, όμως καθένας τους αγαπά τον άλλο ξεκινώντας από τον εαυτό του και όχι ξεκινώντας από τον άλλο. Έτσι η δυστυχία τους πηγάζει από μια ψευδή αμοιβαιότητα, κρύβει έναν διπλό ναρκισσισμό. Σε τέτοιον βαθμό ώστε, μέσα από το υπερβολικό τους πάθος, ορισμένες στιγμές νιώθουμε να έρχεται στην επιφάνεια ένα είδος μίσους για το αγαπημένο πρόσωπο».”
κι ένα σχετικό τραγούδι για μουσικό διάλειμμα:
Coerdia εχεις μηπως διαβασει το »ο ερωτας στη Δυση»..
Αναλυει ακριβώς το Τριστανο και Ιζολδη ..Μου φαινεται εχω μια βιβλιοπαρουσιαση στη Σπηλια ..Δεν ειμαι πολύ σιγουρος ..στην ετικετα Βιβλια »
Δεν το έχω διαβάσει, όχι. Είναι η πηγή που αναφέρει ο Ζιράρ προφανώς ε; θα το κοιτάξω.
Το βρήκα αλλά δεν έχει ετικέτα, είναι στις αναρτήσεις της 24ης Ιουλίου ή της 25ης. Το βιβλίο έχει πολύ ενδιαφέρον κι ευχαριστώ. Ωστόσο αναφέρεται και σε άλλη αίρεση…σοβαρό πρόβλημα.
βεβαιωμένη αμοιβαιότητα δε σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. μπορεί να σημαίνει αμοιβαιότητα ίσων προθέσεων ή αμοιβαιότητα όπου ο ένας κάνει ή προσφέρει 80 κι ο άλλος 20.
ούτε κάποια υπόσχεση μπορεί να είναι απατηλή, παρά μόνο εκ του αποτελέσματος το οποίο πάντα υπάρχει στο μυαλό μας και πουθενά αλλού, άρα μπορεί ακόμη και «ο ουρανός με τ’ άστρα» να θεωηθεί εκπληρωμένη υπόσχεση.
ούτε πάλι κάποιος ακρωτηριασμός υπάρχει βάσει του τι θέλει ο ένας ή τι υπόσχεται ο άλλος. κι οένας κι ο άλλος μπορούν να θέλουν και να υπόσχονται οτιδήποτε δίχως το υπόλοιπο τμήμα τους να παραμερίζεται ή, αν αλλάζουν τον εαυτό τους για χάρη του κέρδους, δεν ακρωτηριάζονται αλλά ενεργούν στη βάση του μεγαλύτερου κέρδους.
ούτε πάλι καταλαβαίνω αυτά για τον ρομαντικό έρωτα ως εξαπάτηση. γιατί όπως πέφτεις με τα μούτρα σε μια πίτσα, το ίδιο πέφτεις, απροφύλακτος σε κάποιον που αγαπάς, δίχως αυτό να σημαίνει ότι κανονικά (ή για λόγους «πραγματικής» ωφέλειας) θα έπρεπε να ξεκινάς από αυτόν κι όχι από εσένα. το μίσος στην αγάπη δεν προέρχεται από κάποια διαστρεβλωμένη αντίληψη γι’ αυτήν. όταν θέλουμε κάτι και αποτυγχάνουμε να το αποκτήσουμε, θυμώνουμε είτε με τον εαυτό μας είτε με όποιον δε μας το δίνει.
τα περί δυστυχίας, βέβαια, θυμίζουν κατηχητικό που κηρύττει » αν κάνεις έτσι, θα δυστυχήσεις, αν αλλιώς, θα ευτυχήσεις»
Γειά σας,
Γιάννη για το θέμα της υπόσχεσης και του ακρωτηριασμού συμφωνώ, με την προϋπόθεση όμως ότι κανείς έχει αντίληψη για το τι συμβαίνει και τα προβλήματα εμφανίζονται συνήθως όταν δεν έχει.
Το πρόβλημα στο ρομαντικό έρωτα είναι το εξής:Φαντάσου ότι εκεί που πας να πέσεις απροφύλακτος στην πίτσα ή σε κάποιον που αγαπάς η πίτσα ή ο αυτός ο κάποιος που αγαπάς σου θέτει ένα φραγμό. Αυτό είναι η διαμεσολάβηση στην τριγωνική (ως κομμάτι πίτσας) επιθυμία και το ερώτημα που με απασχολεί είναι το γιατί αυτός ο άλλος ή η πίτσα φέρεται κατά αυτόν τον ύπουλο τρόπο τη στιγμή μάλιστα που θα πρέπει να κάνει το ακριβώς αντίθετο αφού υποτίθεται ότι θέλει να «συμμετέχει» δηλαδή εννοώ να τον αγαπούν επίσης. Αν υπήρχε κάποιος εξωτερικός λόγος, μεταγενέστερος της αρχικής επιλογής όμως, θα τα καταλάβαινα. Ωστόσο αν προσέξεις, στην περίπτωση του Τριστάνου και της Ιζόλδης, τι έκαναν; διάλεξαν ο ένας τον άλλον τη στιγμή που τα πράγματα πήγαιναν προς άλλη κατεύθυνση και δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχουν πρόβλημα. Αυτός δηλαδή ο τύπος ζευγαριού είναι ντιπ για ντιπ αυτοκαταστροφικός και άρα και ο ένας προς τον άλλο και τους άλλους γενικότερα. Δεν θέλαν να φάνε πίτσα και γι’ αυτό δεν θα την έτρωγαν σε καμιά περίπτωση, σκοπός ήταν να φάνε το κεφάλι τους, εξ ου και η δυστυχία.
Επιφυλάσσομαι όμως να ξαναδιαβάσω και να επανέλθω άλλη ώρα γιατί τώρα λέω μόνο ηθικολογίες. Αχ, αυτοί οι Γάλλοι…
κακή διαπαιδαγώγηση; άσχημη παιδική ηλικία; θρησκευτικές αναστολές που ξεπροβάλλουν πού και πού; κοινωνικά ταμπού;ο Τριστάμενος. και η Ισολα δε θα μας απαντήσουν, αλλά ίσως αυτά να φταίγαν.
η επιθυμία, της πίτσας, για φάγωμα δε σημαίνει ότι θέλει να φαγωθεί άψητη ή στο κρεββάτι αντί στο τραπέζι ή μονομιάς ή μέσα σε καύσωνα. πάντα η επιθυμία, και η ρομαντική, είναι υπό προϋποθέσεις. διότι δεν πέφτεις με τα μούτρα σε μια πίτσα ξέροντας ότι είναι δηλητηριώδης ούτε ανοίγεις την καρδιά σου στον εχθρό σου, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα κερδίσεις κάτι (εκτός κι αν αυτό το κάτι είναι η αυτοκαταστροφή). δίχως τέτοιες προϋποθέσεις, μπαίνει φραγμός.
Στην περίπτωση ΤΡι και Ιζο, οι ελπίδες επειδή πεθαίνουν τελευταίες, μπορούν να παρασύρουν και στις πιο παράδοξες πράξεις.
τώρα, αν τα μυθιστορήματα δεν κάνουν αξονική τομογραφία και δεν τα εξηγούν όλα όσα είναι στο μυαλό, αυτό είναι άλλο.
Γιατί αναφέρω τον Τριστάμενο και την Ισόλα συνέχεια:
Όπως γράφει ο Νίτσε στο «Ecce Hommo»:
«Δε με ρώτησαν αν και έπρεπε να το κάνουν , τι σημαίνει ειδικά για μένα, στο δικό μου στόμα, το στόμα του πρώτου αμοραλιστή το όνομα Ζαρατούστρα• γιατί αυτό που κάνει την καταπληκτική μοναδικότητα αυτού του Πέρση μέσα στην ιστορία, είναι ακριβώς το αντίθετο απ΄αυτό. Ο Ζαρατούστρα είναι ο πρώτος που είδε ότι ο κυριότερος τροχός μέσα στο μηχανισμό των πραγμάτων είναι η διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού- η μετατόπιση της ηθικής στη μεταφυσική, σαν δύναμης, αιτίας και καθαυτό σκοπού είναι έργο δικό του. Αυτή όμως η απορία βασικά θα ήταν η απάντηση. Ο Ζαρατούστρα κατασκεύασε αυτή τη μοιραία πλάνη, την Ηθική. Κατά συνέπεια πρέπει να έιναι και ο πρώτος που την αναγνωρίζει».
(Εcce Homo, Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα, μτφρ. Κώστας Σαρόπουλος, σελ. 152)
Με την ίδια λογική, ο Τριστάνος και η Ιζόλδη, αφού οι Ζιράρ και Ντενί Ντε Ρουζμόν λένε ότι αυτά τα δύο παιδιά είναι οι πρώτοι ρομαντικοί ήρωες, αυτοί πρέπει να αναγνωρίσουν την πλάνη που εισάγουν. Αλλά γενικά νομίζω ότι δεν ενδιαφέρει τόσο η πλάνη η δική τους (δηλαδή ο ρομαντικός έρωτας) όσο η επέκταση του πεδίου της πάλης στις υπόλοιπες σχέσεις.
Γι’αυτό προσοχή στις τριγωνικές επιθυμίες και στα τρίγωνα Πανοράματος:)