Εμέ δεν γοητεύουνε οι όμορφοι σου στίχοι
Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη
Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική
Ο Έρωτας , Κικιτσα μου είναι Ασκητική
Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη
Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική
Ο Έρωτας , Κικιτσα μου είναι Ασκητική
Πρεπει ν’ αφήσεις της καρδιάς να ρεύσει λίγο αίμα
Πρέπει αλήθεια ζωντανή να δώσεις, δίχως ψέμα
Πρέπει για λίγο να αφεθεις ,να τρέξεις σαν νεράκι
Κι οφείλεις για τον ερωτα να λιώσεις σαν κεράκι ….
Πρέπει από τα στηθια σου να στάξει λίγο Γάλα
Και ν ’αφεθεις στων Πόθων σου τα Μάγια τα μεγάλα
Πρέπει να ακούσω μέσα σου τους Μύχιους σου Ήχους
Να νιώσω έγκατα Ψυχής , Αγάπης αποήχους …
Απο την Σπηλια του Νοσφερατου
Αποσπερίτης 
Δε θελω ακομα την ψυχη μου να αναλωνω
σε καποιων αλλων τις φαντασιωσεις να ιδρωνω.
Θελω αληθεια, αγαπη, ερωτα ανειδικευτο
χαρισμα δινω του κορμιου μου τη γιορτη.
Δεν ειναι λιγα ολα αυτα που ανταμωνω
καθως ευαισθητες χορδες στο δρομο μου ζυγωνω.
Ειναι ενα ονειρο δικο μου ανεκπληρωτο
κι οσο κι αν τρεχω, χανω καποια Κυριακη.
Ρουφηξτε το αιμα μου, αδειαστε την πληγη
θελω να στεκομαι ορθιο σε ακρη μοναχη.
Χωρις το χαδι να ναι απαραιτητο φτιασιδι
πιανω το χωρο διπλα στο αδειανο στασιδι.